Jamie (35) verloor haar vader met wie ze geen contact had: ‘Ik had hem nog zo veel vragen willen stellen’

Contact verbroken

“Ik heb niet zo veel foto’s van mijn vader en mij. Er is er een van toen ik kind was, van ons samen op de camping in Zuid-Frankrijk waar we iedere zomer kampeerden. We aten goedkope macaroni, stokbrood en barbecueden. Ik keek altijd uit naar die weken omdat hij in die vakanties de leukste versie van zichzelf was. Zoals we samen op die foto staan, zo wil ik hem herinneren.

Mijn ouders scheidden toen ik tien was, daarna is hij depressief geworden. Het contact tussen mijn vader en mij is altijd wisselend geweest: soms spraken we elkaar wekelijks, soms weer een paar maanden niet. Omdat hij depressief was, liep het contact moeizaam. Zes jaar geleden stopte ons contact helemaal. Ik was zwanger van mijn derde zoon en hoorde ineens niets meer van hem.

Wat de precieze reden daarvoor was, weet ik niet, maar ik was zo teleurgesteld dat ik ook geen contact meer met hem zocht. Tuurlijk vond ik het weleens erg dat mijn kinderen geen echte opa hadden. Ik dacht ook altijd: als hij contact wil, staat de deur voor hem open maar we zijn allebei heel koppig, daarin lijk ik op hem.

We hadden dus al zes jaar geen contact toen ik vorig jaar gebeld werd. Het was de politie, mijn vader was overleden. Ze mochten niet vertellen wat er aan de hand was, er liepen nog onderzoeken, maar ze konden wel zeggen dat het geen natuurlijke dood was. Het voelde alsof de grond onder mijn voeten wegzakte, het is heel heftig om zoiets via de telefoon te horen. Ik wist meteen dat het om zelfdoding ging. Die jaren voor zijn dood zei ik altijd: als hij overlijdt, kan ik de moeizame geschiedenis met mijn vader afsluiten.”

Enorme spijt

“Maar toen het gebeurde, had ik juist heel veel moeite het boek te sluiten. In het begin vond ik dat de schuld dat we geen contact hadden bij mijn vader lag. Nu denk ik: ik had de telefoon kunnen pakken, hem kunnen bellen. Ik had er moeite en energie in kunnen stoppen, maar was te koppig. En voordat je het weet is de tijd voorbij. Daar heb ik enorme spijt van.

Ik had hem nog zo veel vragen willen stellen, ik had willen weten wat de reden was dat hij geen contact wilde. Dat ik daar nooit antwoord op zal krijgen, knaagde vooral in het begin enorm aan me. Inmiddels is dat gevoel afgezakt en ben ik blij dat hij rust heeft gevonden. Toen de politie het nieuws vertelde, voelde ik me ook schuldig. Had ik iets kunnen veranderen?

Maar ik denk niet dat ik hem had kunnen redden, vroeg of laat had hij dit toch wel gedaan. Het is een cliché, maar je mist pas iemand als diegene er niet meer is. Ik heb maar één moeder en één vader, ik ben een deel van hen. Tuurlijk heb ik mezelf gevormd tot wie ik ben, maar de basis ligt bij mijn ouders. Toen mijn vader overleed, raakte ik een stuk van mezelf kwijt. En dat komt nooit meer terug.”

Dit artikel gaat over suïcide. Heb jij suïcidegedachten? Bel of chat anoniem gratis met 113 Zelfmoordpreventie, 0800-0113

De verhalen van Sabina en Jorie lees je in 06-2023. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.