Hailey (36): ‘Ik heb slapeloze nachten gehad voordat ik durfde te stoppen’

“Als ik een typefout in een brief maakte, werd ik uitgescholden voor ‘dom’ of ‘onderontwikkeld’ door mijn leidinggevende bij het juristenkantoor waar ik werkte. Het geschreeuw en de kleinerende opmerkingen deden me denken aan vroeger.

Ik ben opgegroeid met een gewelddadige moeder die mij heeft mishandeld. Ik wilde graag rechten studeren en later een goede baan krijgen, zodat ik mezelf als volwassene alles kon geven wat ik als kind gemist had.

Slapeloze nachten

Maar ik ging uiteindelijk bang naar kantoor en vreesde dat ik fouten zou maken. In elkaar gedoken en verlamd van angst zat ik dan achter mijn bureau. Bang om iets te zeggen en ik kon niet goed uit mijn woorden komen. Ik had het gevoel dat er iemand macht had over mij.

Toen ik aan mijn juridische carrière begon, merkte ik dat het op juristenkantoren gaat om veel geld verdienen. Als een cliënt terecht was ontslagen maar toch het onderste uit de kan wilde, moest ik alsnog helpen.

Ik vond het lastig om daarmee om te gaan, omdat ik een groot rechtvaardigheidsgevoel heb. De collegiale sfeer was wel gemoedelijk, al merkte je dat iedereen vooral gefocust was op hard werken.

Zodra leidinggevenden op de vloer verschenen, ontstond er verdeeldheid. Je merkte duidelijk wie de favourites waren en wie niet. Ik was niet de enige die onderdoor ging aan de toxische sfeer, merkte ik in gesprekken met collega’s.

Iedere dag probeerde ik mezelf voor te doen als een harde tante, maar dat ben ik niet. Niet veel later belandde ik in een burn-out. Na de burn-out ging ik werken bij een juristenkantoor waar de werkdruk weliswaar lager was, maar toch merkte ik dat ik niet gelukkig werd van juridisch werk. Ik wil me verbonden voelen met mezelf en niet belangen van anderen volgen.”

Gezichtsverlies

“In mijn vrije tijd deed ik aan yoga en het leek me leuk om daar les in te geven. Mensen die aan yoga doen, hebben behoefte aan een ontspannen sfeer en zijn dus aardig tegen je. Dat leek me fijn, om ergens te werken waar iedereen vriendelijk is.

Toch heeft het nog een jaar geduurd voordat ik volledig stopte als jurist. Ik was in dat jaar onder behandeling van een psycholoog voor mijn jeugdtrauma. Zij zei op een gegeven moment dat werken als jurist altijd mijn trauma zou triggeren. Toch hield ik erg vast aan het idee dat jurist zijn mij een welvarend leven gaf.

Ik heb veel slapeloze nachten gehad, voordat ik durfde te stoppen. Ik koos er bewust voor om yogadocent te worden. Een ‘zacht’ beroep matcht beter met wie ik ben. Regelmatig hoorde ik vrouwen na afloop van de lessen zeggen dat ze niet blij waren op hun werk. Ik wilde dan graag helpen, want ik ken dat gevoel. Ik volgde een opleiding tot coach en help nu, naast het geven van yoga, vrouwen bewuster te worden van waar ze gelukkig van worden.

Omdat ik niet heb gestudeerd voor het werk wat ik nu doe, voelde het eerst als falen en gezichtsverlies. Een goede vriendin vroeg letterlijk of ik me niet schaam nu ik coach ben in plaats van jurist. Andere vrienden vroegen of ik het zonde vond van mijn opleiding. Ik was namelijk de eerste uit mijn familie die had gestudeerd.

Ik heb nu flink ingeleverd qua salaris en zekerheid. Als ik jurist was gebleven was dat anders geweest en dat is best confronterend. Maar de dankbaarheid van de vrouwen die ik help, tovert een glimlach op mijn gezicht.

Dat is iets wat ik in mijn werk als jurist enorm miste. Ik heb het nu alsnog beter dan als kind. Ik kan mezelf zijn en ik maak een verschil in het leven van vrouwen. Daar ben ik trots op.”

Deze Real Life komt uit Flair 12-2023. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.