Graziëlla (31) hield bekkenklachten over aan haar zwangerschap: ‘Ik lijk wel een oud wijf’

Last van bekkenklachten

“Zwanger worden ging niet vanzelf. Omdat ik PCOS heb, had ik een onregelmatige eisprong waardoor ik hormonen slikte, later werden die geïnjecteerd. Vlak voor ik met Alex naar Italië zou vertrekken voor een vakantie, leek het erop dat het was gelukt. De waarde van het bloedonderzoek zou per dag moeten verdubbelen, bij mij was ie van tien naar ver boven de honderd gegaan.

‘Haha, zou het een meerling zijn?’ grapten we nog. De vakantie braken we eerder dan gepland af omdat ik zo misselijk was. Met vijf weken werd er een echo gemaakt. ‘Het zijn er twee, hè,’ zei ik toen ik naar het scherm keek. ‘Dat sowieso…’ antwoordde de echoscopist, die er iemand bijhaalde. Ik bleek zwanger van een drieling. Dat ik aanvankelijk niet stond te springen van blijdschap, daar voelde ik me vervolgens weer rot over, want ik wilde toch zo graag kinderen?

Maar ik was vooral bang dat het mis zou gaan: in die allereerste gesprekken wordt dat je ook meteen verteld, dat die kans groot is. Ik kreeg al heel snel last van mijn bekken. De enige manier waarop ik een beetje comfortabel zat, was in kleermakerszit op de bank. Uren en uren heb ik zo als een soort broedkip Grey’s anatomy gekeken. Met 35,5 weken zijn de meiden middels een keizersnede geboren. Ze waren klein maar kerngezond en hoefden niet in de couveuse. Ik had verwacht dat ik alles meteen weer zou kunnen.

Ruim een maand na mijn bevalling besloot ik een wandeling van vijf kilometer met de drieling in de kinderwagen te gaan maken. Dat viel vies tegen. Het leek wel alsof mijn benen niet mee wilden komen, alles deed pijn. Maar omdat we het zo druk hadden met onze drieling, had ik amper tijd om daar aandacht aan te besteden. Genieten doe je zo’n eerste periode ook nauwelijks, het is meer overleven.”

Altijd pijn

“Ik heb verschillende soorten bekkenfysiotherapie gehad en ik ben naar een osteopaat geweest. Uiteindelijk ben ik met yoga en pilates zelf wat verder gekomen. Wandelen lukt weer, maar met mijn werk als kapster ben ik gestopt. Ik kan niet meer hele dagen op mijn benen staan. Als ik dat al doe, wil ik de dag erna alleen nog maar op de bank liggen. Ga ik op de grond op mijn knieën zitten, dan moet iemand anders me omhoog- hijsen of moet ik me ergens aan optrekken – ik lijk wel een oud wijf.

Ik heb altijd pijn en dat zal ook niet veranderen. Het lijkt me heerlijk weer eens wakker te worden met een gevoel van: yes, de dag begint! Maar ik wil vooral het liefst blijven liggen en daar kan ik echt geïrriteerd van raken. Tegelijkertijd wil ik niet zeuren: het is wat het is. De meiden weten dat ik vaak pijn in mijn rug en benen heb. Als ze tikkertje willen doen, moeten ze dat aan Alex vragen.

Ondanks dat ik genoeg andere leuke dingen met ze doe, voel ik me daar soms schuldig over. Alex en ik hebben het weleens over een eventuele vierde gehad, maar hebben besloten het lot niet te tarten. Wat als het weer een meerling wordt? En hoeveel kan mijn lijf nog hebben? Het is goed zo, al mis ik het actieve, pijnloze leven dat ik leidde.”

De verhalen van Judith en Joëlle lees je in Flair 07-2023. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.