Expeditie Groenland: ‘Ik ben al zes dagen totaal afgesloten van de buitenwereld’

Wat een avontuur!

‘In de boot duiken, nú!’

KRAKKK horen we ineens achter ons. Met wijd opengesperde ogen draaien we onze hoofden in de richting van waar dit verontrustende geluid vandaan komt. Maar voordat we goed en wel doorhebben wat er gebeurt, roept gids Kasper: “In de boot duiken, nú!” Iedereen laat zich van de rand van het Zodiac-bootje voorovervallen en gaat plat op de grond liggen. Precies zoals we een half uur eerder bij de instructies uitgelegd hebben gekregen: hoe te handelen in een noodgeval. Mijn hart klopt in mijn keel, ik lig half over mijn buurman heen op de grond.

Ik kan niet zien wat er gebeurt, hoor alleen een flinke plons, terwijl Kasper vol gas geeft en we zo snel als we kunnen proberen weg te komen. Als we ver genoeg weg zijn, minderen we eindelijk vaart en pakt Kasper zijn walkietalkie. Hij geeft onze locatie door en waarschuwt de andere Zodiacs niet onze kant op te komen. “Er is een gigantisch stuk van een ijsberg afgebroken en dat is zojuist in het water gevallen, dus iedereen richting open water en niet richting land gaan - er komen hoge golven nu!” meldt hij. Oh my. Voorzichtig krabbel ik wat omhoog zodat ik net over de rand van de boot heen kan kijken.

What happened?

Ik zie niet veel, behalve onstuimig deinend water in de verte met te midden daarvan een gigantisch drijvend stuk ijs. Wanneer we weer overeind mogen komen, legt Kasper uit wat er net is gebeurd. “Dit komt bijna nooit voor, ik heb zelf nog nooit gezien dat er zo’n groot stuk van een ijsberg afbreekt. Ik schat dat het stuk dat net afbrak, zeker zo’n vijftig bij vijftig meter groot was.

Als zo’n enorm gevaarte ineens in het water valt, kan dat een mini-tsunami veroorzaken, omdat we in een fjord zijn. Dan kan het water wegtrekken en met golven van zeven, acht meter hoog weer terugkomen. Daarom blijven we in de buurt van ijsbergen altijd aan de kant van het open water, omdat daar de energie weg kan en de golven nooit zo hoog kunnen worden als aan de kant van het land. Geen zorgen, we zijn nooit in levensgevaar geweest, maar golven van één of twee meter hoog wil je ook liever ontwijken.”

Op expeditie

Ondanks dat het verhaal met wat sissende golfjes afloopt, kan ik die nacht niet slapen van de opwinding. Wát een reis is dit. Ik wil het liefst iedereen thuis bellen en appen en foto’s sturen, maar dat kan niet. Ik ben al zes dagen totaal afgesloten van de buitenwereld. In het poolgebied is geen bereik en het schip waarop ik vaar heeft alleen een satellietverbinding. Je kúnt aan boord wifi kopen, maar dat is extreem duur en driekwart van de tijd werkt het niet. En dus is ook een digital detox onderdeel van mijn reis.

Ik kan niet geloven dat het nog maar een paar dagen geleden is dat we met het - onder Nederlandse vlag varende - ijsbrekerschip De Plancius de haven van IJsland verlieten om op zogeheten ‘Arctic Expedition’ te gaan in Oost-Groenland. Richting Scoresby Sund: het grootste fjordencomplex ter wereld, dat zich uitstrekt over een lengte van 150 kilometer aan de kust, met boomachtige vertakkingen, waarvan de langste 350 kilometer landinwaarts is.

Foute beslissing?

Het voelt alsof ik al minstens drie weken weg ben, zoveel heb ik al gezien en meegemaakt. Van tevoren wist ik totaal niet wat ik kon verwachten van deze reis: acht dagen op een schip het poolgebied van Groenland verkennen. Zou ik bevriezen met temperaturen die kunnen dalen tot min twintig? Zou het fysiek zwaar zijn? Ik ging in mijn eentje en koos er uit budgettair oogpunt voor om mijn hut te delen met drie anderen, zou dat wel te doen zijn? Wat voor mensen gingen er mee op zo’n reis: doorgewinterde avonturiers of thrillseekende gepensioneerden met tijd en geld?

De rest van het reisverhaal lees je in Flair 13-2023. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.