Eva (42) onderging 8 keer plastische chirurgie: ‘Ik heb gemengde gevoelens bij mijn spiegelbeeld’

Heel zelfverzekerd

“Net twintig was ik, toen ik als student in New York door een chic warenhuis liep. Vooral om te kijken naar al die mooie spullen. Op weg naar de uitgang zag ik een vrouw zoals ik nooit eerder had gezien: ze was Aziatisch, net als ik, maar dan anders. Ze was beeldschoon en slank, met lang glanzend haar, een elegante jurk en ze liep op hoge hakken.

Heel zelfverzekerd stapte ze de winkel in. Je kon zien dat ze happy was, gelukkig met zichzelf. Wauw, dacht ik, zo kan het ook: met een recht postuur, kin omhoog en een sterke uitstraling. Zag ik er maar uit zoals zij. Was ik ook maar zo slank, mooi en elegant. Dan zou ik vast ook gelukkig zijn. Nu, ruim twintig jaar later, lijk ik meer op die vrouw dan vroeger: ik ben zelfverzekerder, heb een leuke baan en ben wat slanker en mooier, mede door verschillende ingrepen.

Maar dat blijkt geen garantie voor geluk. Ik ben blij met hoe ik er nu uitzie, blijer dan vroeger, in elk geval. Maar na verschillende ingrepen de afgelopen jaren heb ik nog steeds gemengde gevoelens bij mijn spiegelbeeld. Want ik ben er nog niet.”

Zoeken naar identiteit

“Je ziet het vaak bij geadopteerde kinderen, dat ze moeite hebben met uitvinden wie ze zijn en zoeken naar hun identiteit. Op hen ben ik geen uitzondering. Anderhalf was ik toen ik werd geadopteerd uit Korea. Ik kwam samen met mijn zus van destijds vier jaar naar Nederland. Mijn nieuwe ouders hadden twee biologische kinderen en er kwam ook een broertje uit Sri Lanka.

Mijn nieuwe ouders en hun twee biologische kinderen, de kinderen op school en die uit de buurt waren wit. Ik wilde ook blond haar en blauwe ogen. Niet mijn ronde hoofd met zwarte piekharen. Types als ik kwam ik niet tegen op straat, ik zag ze niet op televisie of in series. Dat gaf me het gevoel dat ik anders was. Minder ook, ondanks dat ik wel mijn zus had die op me lijkt. Wat moet het een feest zijn om nu als Aziatische in Nederland op te groeien, met de geweldige film Crazy rich Asians en series als Bling empire en Hometown cha-cha-cha.

Door het grote aanbod aan films en series nu is er altijd wel een karakter waaraan je je kunt spiegelen. Ik weet zeker dat als ik vroeger dergelijke rolmodellen had gehad, ik heel anders naar mezelf had gekeken. Waarschijnlijk was ik dan in mijn jeugd trotser geweest op mijn Koreaanse afkomst. Dan had ik de cultuur en het eten omarmd en nu misschien geen overgewicht gehad. Mijn lijf is nu eenmaal niet gemaakt voor broodjes kaas, melk en Hollandse pot.

En nog belangrijker, dan had ik mezelf meer geaccepteerd. Achteraf gezien vraag ik me af waarom mijn ouders drie kinderen adopteerden, we konden thuis niet goed met elkaar praten. Voor de aandacht, gok ik. Of omdat het toen hip was om een Benetton-gezin te hebben met kinderen in alle kleuren. Ze hadden geen interesse in gesprekken over identiteit en afkomst, terwijl ik wel behoefte had om meer over Korea en dus over mezelf te leren. Drie jaar na mijn aankomst in Nederland belandden we met het hele gezin in een vechtscheiding, vooral over geld. Mijn vader vond al snel een nieuwe vrouw en zij bleek een boze stiefmoeder, die zichzelf en haar eigen kinderen op de eerste plaats zette.”

Nare jeugd

“We woonden afwisselend bij mijn vader en moeder, afhankelijk van of mijn moeder een vriend had en haar biologische kinderen er waren. Dan was ze ons liever kwijt dan rijk. Ik zie mezelf nog staan in de hal, vijf was ik. Misschien zes. ‘Wil jij Eva anders hebben?’ vroeg ze aan mijn adoptievader. Maar dat hoefde voor hem ook niet. ‘Waar ben ik aan begonnen...’ verzuchtte mijn adoptiemoeder toen.

Ik ben naar buiten gerend, om te spelen. Daar was ik het liefst, op straat met vriendinnetjes. In mijn hele jeugd heb ik thuis nooit gehoord dat ik lief was of mooi of slim. ‘Ik hou van je’ werd helemaal niet gezegd. Liefde zocht ik buiten de deur en op mijn veertiende had ik mijn eerste vriend. Onze relatie zou zes jaar duren. Hij is de enige man die ooit zei dat hij van me hield om wie ik was. Het maakte hem niet uit dat ik wat voller was, hij viel op mijn persoonlijkheid.

Toch ging het uit, omdat ik de kans kreeg om in New York te studeren. Jarenlang had ik allerlei baantjes, van krantenwijken tot honden uitlaten en achter de kassa bij het lokale Chinese restaurant, om hiervoor te sparen. Ik wilde kinderrechter worden, daarom studeerde ik rechten, om op te komen voor kinderen die het moeilijk hebben. Ook deed ik een opleiding vastgoed, omdat ik die wereld heel interessant vond. Ja, ik was ambitieus.

Maar toen vlogen twee vliegtuigen het World Trade Center in, veranderde de sfeer en ging ik ‘voor even’ naar huis om bij te komen. In Nederland raakte ik zwanger van een kortstondig vriendje. Ik heb het geprobeerd, studeren met een baby, maar zoiets kun je eigenlijk alleen doen als je een goed netwerk hebt: ouders of zussen die willen oppassen. Vriendinnen in eenzelfde situatie. Een vader die aanwezig is. Dat had ik allemaal niet. Twee jaar na de geboorte van mijn zoon heb ik het contact met mijn adoptiegezin verbroken. Ook met mijn biologische zus.

Ik heb geen enkele goede herinnering aan vroeger. En mijn zoon verdiende een andere en liefdevolle opvoeding. Daarin was geen ruimte voor hun negativiteit. Wat nu dan, dacht ik, toen ik met mijn zoontje thuiszat en me had uitgeschreven van mijn studies.

Ik besloot sociaal ondernemer te worden. Ik help bijvoorbeeld mensen uit de eenzaamheid, aan een woning en uit de armoede. En ik had mijn hoogbegaafde zoon, die ik ondersteunde bij zijn schoolcarrière. We zijn vier keer verhuisd, zodat hij naar een school kon waar hij meer uitdaging kreeg. Ik zorgde voor iedereen, maar was niet zo lief voor mezelf.”

Confrontatie

“Op weg naar huis van een werkmeeting, stopte ik vaak bij de McDrive voor een Happy Meal, om dat in de auto op te eten. Als ik thuis nog honger had, dook ik in de voorraadkast: koek, snoep, chips, nootjes... ik lust alles. Voor ik het wist, tikte ik de 85 kilo aan. Dat is veel, met mijn 1.63 meter. Ik liet mezelf gaan. Make-up droeg ik niet, mijn haar zat vooral praktisch in een staart, mijn kleding was functioneel, mijn schoenen waren makkelijk – het moest lekker zitten.

Ik dacht er niet echt over na, over hoe ik eruitzag. Daar had ik ook de tijd niet voor, omdat ik meer dan fulltime werkte en voor mijn zoon zorgde. Drie jaar geleden ging hij het huis uit om in Amerika te studeren. Opeens zat ik in een groot leeg huis. Alleen. In de spiegel kijken deed ik liever niet. Die vrouw met overgewicht en een vermoeid gezicht wilde ik niet zien. Mijn looks en hoe ik me voelde... ik wilde dat niet meer.

Het vertrek van mijn zoon was bitterzoet. Ik was heel verdrietig omdat ik hem zo miste. Geen gezellige avondjes meer op de bank, niet meer samen eten of lachen om iets stoms. Maar zijn vertrek gaf me ook tijd en ruimte om na te denken, te reflecteren en uitgebreid therapie te volgen om aan mezelf te werken. Mezelf beter te leren kennen. Adoptie duurt een leven lang.

Ik moest accepteren dat ik was afgestaan. En dat ik niet in een liefdevol adoptiegezin was terechtgekomen. Ik besefte dat de afwijzingen niet persoonlijk waren. Dat het niet aan mij lag dat het vroeger thuis niet werkte. Je kunt geen bonsaiboompje op de Noordpool planten en verwachten dat het zonder enige verzorging, aandacht of liefde groeit.”

De rest van deze Real Life lees je in Flair 07-2023. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.