Esmee (31) verloor haar zus door een bestuurder onder invloed: ‘Dat ze hersendood op straat lag, deed hem niks’

Nieuwe maatregel

“Onlangs werd een nieuwe maatregel ingevoerd: mensen die gepakt worden met een slok op of drugs in hun lijf, moeten een cursus volgen. Alle beetjes helpen denk ik dan. Maar er mag meer aandacht voor komen. Niemand denkt: ‘vandaag ga ik misschien iemand doodrijden’. Het gaat misschien twintig keer goed, maar als het misgaat zijn de consequenties enorm en niet meer terug te draaien.

De dagen voor mijn zusje Emily overleed was ik op werkweek met school. De dag van mijn terugkomst zou ze me samen met mijn moeder ophalen van de bus. Maar onze ouders zijn gescheiden en zij was al naar onze vader toegegaan. ‘Dan zie ik je gewoon de dag erna,’ zei ik toen ze me belde. Achteraf denk ik: was ik maar na thuiskomst meteen naar mijn vader gegaan.

Maar ik had natuurlijk nooit kunnen weten dat ze er de dag erna niet meer zou zijn. Allemaal omdat iemand had besloten met drank en drugs de weg op te gaan. Mijn vriend en ik waren uit eten, omdat we een jaar samen waren.

Aangereden door een auto

We zaten net in het restaurant toen ik door mijn moeder werd gebeld: ‘Emily is tijdens het fietsen aangereden door een auto’. Ik kom je ophalen want we moeten naar het ziekenhuis.’ Toen ik ophing had ik meteen het gevoel dat het niet goed zat. Eenmaal in het ziekenhuis mochten mijn ouders bij Emily naar binnen. Omdat ik pas vijftien was, moest ik op de gang wachten.

Om de zoveel tijd kwamen mijn vader of moeder naar buiten om me een update te geven. Ze waren nog met haar bezig, ze was in coma. Ik denk dat het een uur duurde, tot ik het nieuws kreeg dat ze niet meer te redden was. Ik mocht naar binnen, om afscheid te nemen. Ik gaf haar een laatste knuffel. Het voelde alsof ze sliep. Daarna verlieten we de kamer en pakten mijn ouders en ik elkaar vast. Bij mij overheerste vooral boosheid. Waarom was dit mijn lieve zusje overkomen?”

Op slag hersendood

“Mijn vader vertelde me later wat er precies was gebeurd. Hij reed voor Emily op een klein landweggetje. Normaal komt daar bijna geen auto en je mag er niet harder dan dertig kilometer per uur. Maar ineens scheurde er een auto met honderd kilometer per uur langs, die haar schepte. Toen de chauffeur vervolgens uitstapte, was hij boos. Zijn auto was in puin, schreeuwde hij naar mijn vader.

Dat mijn zusje hersendood op straat lag, deed hem niks. Omstanders die aan kwamen snellen, hebben de man op afstand gehouden. Later bleek dat hij onder invloed was van alcohol en drugs en bezig was geweest met zijn autoradio. Toen ik dat hoorde was ik boos, zo verschrikkelijk boos. Vooral toen er ook in de weken na het ongeluk geen excuses kwamen.

Je zou denken dat nadat de verdovende middelen waren uitgewerkt iemand beseft wat ie gedaan heeft. Maar er was helemaal geen berouw. Hij kreeg tweehonderd uur taakstraf en een half jaar rijontzegging. Geen straf was passend voor het verlies van Emily, maar dit voelde wel heel laag.

Hoe had het kunnen zijn?

Het is inmiddels zestien jaar geleden en ik ben nu zelf moeder. Ik denk vaak aan hoe het had kunnen zijn. Zou mijn zus nu ook moeder zijn? En hoe had onze familie er dan uitgezien? Mijn zoon heeft haar streken en humor, en bovenal haar schaterende lach. Ze leeft voort in ons. Thuis staat haar foto en we gaan regelmatig naar haar graf, ‘haar tuintje’, en dan mag hij daar iets voor kopen om het mooi te houden.

Ik geef soms voorlichting op scholen over het verwerken van verlies. Als ik binnenkom zijn de kinderen vaak luidruchtig en ongeïnteresseerd. Als ik vertel over Emily is het muisstil. Haar dood is zo lang geleden, maar het leven is blijvend veranderd.”

Deze Real Life staat in Flair 16-2023. Meer van zulke verhalen lees je wekelijks in Flair.