Ellemieke Vermolen (46) over stilgeboorte zoontje: ‘Het was botte, hartverscheurende pech’

“Een intens gevoel van leegte. Dat is wat ik voelde toen ik de dag na de begrafenis van mijn zoontje Josha in zijn inmiddels lege babykamer om mij heen keek. Ik wiegde zachtjes heen en weer in de schommelstoel waar ik van plan was hem borstvoeding te geven. Mijn lijf dat de negen maanden daarvoor een warm huisje was geweest, was leeg. Mijn hart gebroken. De stilte in de kamer die gevuld had moeten zijn met warmte, huiltjes, kreetjes en bovenal liefde, was hartverscheurend. Ik kon alleen maar huilen. De afgelopen anderhalve week was een nachtmerrie geweest. Ik had dingen meegemaakt en gevoeld die geen vrouw ooit zou moeten dragen. Het begon allemaal met de voorzichtige en twijfelachtige opmerking van de verloskundige dat ze de hartslag van Josha niet kon vinden tijdens een controle.”

‘Ik kan zijn hartslag niet vinden’

“Terwijl ze de band waar de hartslagmeter aan verbonden zat druk om mijn zwangere buik heen en weer schoof, stelde ik mezelf gerust met de gedachte aan de avond ervoor. Ik had zelf ook moeite gehad met het vinden van zijn hartslag met mijn eigen hartslagmonitor, maar uiteindelijk had ik het hartje heel ver weg toch horen kloppen. Josha zal zich wel aan het voorbereiden zijn op zijn komst, dacht ik nog voor ik in slaap viel. Die gedachte probeerde ik tijdens de controle vast te houden. Het komt goed, Ellemieke, het komt goed, herhaalde ik in mijn hoofd.

Mijn gedachtestroom werd abrupt onderbroken door de bezorgde blik van de verloskundige. ‘Ik kan zijn hartslag echt niet vinden. Ik moet de gynaecoloog erbij halen.’ Al mijn interne alarmbellen gingen af. Ik sloeg mijn armen om mijn buik en probeerde te focussen op mijn ademhaling om de angst te onderdrukken. Binnen wat voelde als een paar tellen stond de gynaecoloog voor me. Ze smeerde direct daadkrachtig een grote klodder koude gel op mijn buik en ging met haar echoapparaat op zoek naar Josha’s hartslag. Op het ruisende geluid van de echo na, was het muisstil. Hoe langer de stilte aanhield, hoe groter de paniek in mijn lijf.

Ik probeerde ertegen te vechten, maar intern voelde het alsof ik langzaam aan het verdrinken was. ‘Ik kan zijn hartslag ook niet vinden,’ zei de gynaecoloog uiteindelijk. Maar het kwartje viel pas bij het horen van de allesverwoestende woorden: ‘Hij is er niet meer. Hij is dood.’ Het woord ‘dood’ kwam aan als een sloopkogel. Ik voelde de grond onder mij vandaan zakken. ‘Check het nog eens,’ riep ik uit terwijl de tranen over mijn wangen rolden. ‘Dit kan niet. Het klopt niet. Het mag niet kloppen. Check het nog eens!’ De gynaecoloog schudde meelevend haar hoofd heen en weer en legde haar hand op mijn schouder. ‘Hij is er niet meer, Ellemieke.’ Het is het meest onmenselijke wat ik ooit heb meegemaakt. De pijn en het verdriet waren onvoorstelbaar groot. Mijn wereld kleurde in één klap donker.”

Kinderwens

“De gedachte aan een derde kindje schoot na mijn 37ste verjaardag voor het eerst door mijn hoofd. Ik realiseerde mij dat mijn oudste zoon Noah het jaar daarop naar de middelbare school zou gaan en mijn jongste Zenna een jaar daarna zou volgen. Het leek mij heerlijk me weer helemaal te kunnen storten op het moederschap en het zorgen voor een klein kindje. Ik stelde me als kind al voor hoe het zou zijn om later moeder te zijn van een groot gezin. De chaos van kinderen die rondrennen in huis, de gezelligheid van een volle eettafel, een constante stroom aan geluiden, gelach en gezelligheid. Het leek mij fantastisch.

Toen ik op mijn dertigste mijn toekomstige echtgenoot Sergio ontmoette, bekeek ik hem dan ook direct door de bril van het potentiële vaderschap. Wanneer ik weer verliefd zou worden, zou het zijn op een man die de vader van mijn kinderen kon worden. Ik werd in no time ongelooflijk verliefd en binnen een jaar was ik getrouwd én zwanger van onze eerste zoon Noah. Onze tweede zoon Zenna werd iets meer dan een jaar na zijn broer geboren. Met onze twee jongens en de twee kinderen van Sergio uit zijn eerdere relatie had ik precies waar ik als meisje van droomde: een groot gezin en een warm thuis. Ik was compleet. Dacht ik.”

Geen spoortje twijfel

“En toen, op mijn 37ste, kwam dus die gedachte aan een derde kindje omhoog. Sergio zat echter niet op gezinsuitbreiding te wachten. Hij vond het al bijna onmogelijk om zijn carrière te combineren met het zijn van een vader voor vier kinderen. Laat staan vijf. Het lukte in eerste instantie mezelf gerust te stellen met de dankbare gedachte dat ik al twee gezonde kinderen had. Maar na mijn 39ste verjaardag was mijn honger naar een nieuw kindje niet meer te stillen. Na vele gesprekken, besloten we er toch voor te gaan. Ik gooide mijn armen in de lucht alsof ik zojuist een prestigieuze prijs had gewonnen. Ik zou weer moeder worden. Toen ik zwanger bleek, was ik uitzinnig. Ik was zwanger, van onze derde zoon: Josha.

Ondanks mijn leeftijd was er geen spoortje van angst of twijfel in mijn lijf. Ik voelde dat het embryo in mijn buik zou uitgroeien tot een gezond kindje. Dat gevoel werd maandenlang bevestigd door mijn gynaecoloog, die mijn zwangerschap meermaals ‘één uit de boeken’ noemde. En ik genoot nóg meer dan tijdens mijn vorige zwangerschappen door de wetenschap dat dit de laatste keer zou zijn. Ik voelde mij zo dankbaar en rijk dat ik nog een keer mama mocht worden. Dat ik nog een keer een kindje in mijn lijf mocht voelen groeien. Het was een droom die uitkwam. We keken allemaal vol liefde uit naar de ontmoeting met onze kleine man. Maar de manier waarop, had niet verder van mijn droom af kunnen staan.”

Trotse moeder

“Bevallen van een dood kindje, daar kun je je niet op voorbereiden. Het is mentaal heel verwarrend. Hoewel ik tijdens het wegpuffen van de opgewekte weeën dondersgoed wist dat Josha niet levend op aarde zou komen, keek ik tegelijkertijd nog steeds uit naar de ontmoeting met hem. Aan de ene kant omdat ik een antwoord wilde op de vraag wat er fout was gegaan, maar vooral omdat ik wilde zien wat voor mensje hij was. Of hij op ons leek. Hoe hij voelde in mijn armen. Dood of niet, hij was nog steeds ons kind. De stilte tijdens zijn geboorte was oorverdovend. Ik zag de verslagenheid op het gezicht van mijn gynaecoloog die tussen mijn benen met Josha bezig was, ik zag de betraande ogen van de twee verpleegkundigen die hun emoties voor mij probeerden weg te stoppen en ik voelde de liefdevolle druk van Sergio’s handen op mijn schouders.

Niemand zei een woord. Terwijl de gynaecoloog Josha op mijn borst legde, hoorde ik aan de andere kant van de muur het hartverscheurende gehuil van een pasgeboren baby. Ik keek naar beneden en zag Josha op mijn borst liggen. Hij was helemaal af. Klaar om te leven. Alleen had hij zijn oogjes dicht. Doe je oogjes open, kom op, begin met huilen, maak geluid, alsjeblieft, alsjeblieft. Ik bleef de woorden in mijn gedachten herhalen. Alsof ik ergens hoopte dat ik hem met mijn liefde tot leven kon wekken. Maar zijn ogen bleven dicht. Het contrast tussen de stilte in mijn kamer en de kreten van geluk uit de kamer naast mij was afschuwelijk confronterend. ‘Sorry dat je dit moet meemaken,’ verbrak mijn gynaecoloog de stilte, ‘we vinden het heel erg voor je.’

Ik keek rond in de kamer en voelde het oprechte medeleven van alle mensen in de ruimte. En in plaats van met stilte, werd de kamer op dat moment gevuld met liefde. Ik wilde niet dat de ontmoeting met mijn zoon donker was, ik wilde dat die mooi was. Ik was opnieuw trotse moeder geworden van een prachtige zoon. Ik telde, net als bij zijn grote broers, zijn vingers en teentjes. Ik bestudeerde zijn perfecte gezichtje en kuste zijn zachte wangetjes. Ik snuffelde aan zijn huid en woelde zachtjes door zijn lange, donkerbruine haren. Als ik nu terugblik, realiseer ik mij dat ik op dat moment geen idee had van het verdriet dat mij nog te wachten stond. Het was een oog in de storm. Wanneer of hoe wij die dag hebben gehoord hoe Josha is overleden, kan ik mij niet herinneren. Josha is in mijn baarmoeder gestikt doordat zijn navelstreng rond zijn nekje zat. Iets wat volgens mijn gynaecoloog ongeveer bij één op de miljoen vrouwen voorkomt. Het was botte, hartverscheurende pech.”

Deze Real Life komt uit Flair 09-2023. Wil je het hele verhaal lezen? Dan kun je de nieuwe Flair nu bestellen, met 25% korting én gratis verzending.