Elise (39) luisde haar vriend erin: ‘In een opwelling spoelde ik de pil door de afvoer van de wasbak’

"Ik heb nooit geweten dat er zo’n actrice in mij school. Maar als er niets anders op zit, ben je tot veel in staat, heb ik ontdekt. De ochtend dat ik de zwangerschapstest deed, maakte ik Rob in tranen wakker. ‘Het is waar, ik ben zwanger,’ snikte ik en dook weg in zijn armen. Hij suste me, streelde mijn haar.”

Géén ongelukje

“‘We bedenken wel iets,’ herhaalde hij steeds. ‘Het komt goed, het komt heus goed.’ Het is inderdaad goed gekomen. Perfect zelfs. Onze dochter is nu zeven. Olivia is de zon in mijn leven – en in dat van Rob. Hij was degene die suggereerde dat een broertje of zusje voor haar zo leuk zou zijn. Met onze zoon van drie is ons gezin compleet.

Op speciale momenten – een verjaardag, een kerstontbijt – fluistert Rob weleens tegen me: ‘Wat is ons leven goed, hè? Dat ongelukje was het mooiste cadeau ooit.’ Dan knik ik en lach naar mijn man, van wie ik zo veel hou. Maar voor wie ik wel iets heel belangrijks verzwijg. Want Olivia was geen ongelukje. Ze was het resultaat van mijn poging om zwanger te worden.”

Ongeschikte vader

“Rob en ik zijn al achttien jaar samen. Toen we elkaar ontmoetten, waren we nog veel te jong om aan kinderen te denken. We kenden elkaar dan ook al twee jaar voordat het onderwerp serieus ter sprake kwam. Ik schrok enorm toen ik hem hoorde zeggen dat hij absoluut geen kinderen wilde. Doordat hij is opgegroeid in een gezin met weinig liefde, had hij niet veel vertrouwen in zijn eigen capaciteiten als vader. Bovendien leek het hem veel te veel gedoe.

Zelf wilde ik wél graag kinderen. Ik had geen haast, ik wilde eerst mijn studie afmaken, werken, iets van de wereld zien, maar daarna leek een gezin me fantastisch. En ik zag in Rob juist een heel goede ouder. Hij leek in niets op zijn eigen vader: een norse, egocentrische man, inderdaad ongeschikt om kinderen op te voeden. Ik schrok zo van Robs woorden, dat ik me op de vlakte hield, om een moeilijke confrontatie te vermijden. In de jaren erna hadden we het er zelden over.

Ik hoopte wanhopig dat hij nog van gedachten zou veranderen. Maar wanneer het onderwerp ter sprake kwam, vaak in het gezelschap van anderen die vroegen of wij, met onze stabiele relatie, nog niet toe waren aan een volgende stap, was Rob uitgesproken. ‘Bij ons geen polonaise,’ was zijn vaste uitdrukking. Telkens was het alsof zich een koude hand om mijn hart samenbalde.

Ik kon niet goed peilen of het nu bravoure was of dat hij er echt zo van overtuigd was. En ik had de moed niet om het te vragen, bang voor een uitgesproken nee. En dat terwijl mijn kinderwens sterker werd. Vaak nam ik me voor er met hem over te praten. Maar ik bleef het uitstellen en uitstellen.”

De pil

"Totdat ik op een dag, ik was net eenendertig, met de pil in mijn hand stond. In een opwelling gooide ik hem in de afvoer van de wasbak. Ik besloot dat het lot moest bepalen. En nee, ik had niet verwacht dat het zo snel raak zou zijn. Na twee maanden al moest ik Rob vertellen dat ik over tijd was. ‘Ik ben vast niet zwanger, dat kan helemaal niet,’ loog ik. Ik zei wel dat ik voor de zekerheid een test zou doen. En ja, het was dus raak.

De golf van vreugde die ik voelde, overstemde mijn schuldgevoel. Ik moest huilen van geluk. Bij Rob deed ik alsof het tranen van schrik waren. Die avond spraken we lang met elkaar. We besloten geen overhaaste beslissingen te nemen; voor een abortus was immers nog alle tijd. Voor Rob – en hier had ik stiekem op ingezet – bleek een abortus niet per se de beste, de enige oplossing te zijn. Nee, hij wilde eigenlijk geen kind, en hij zou, als we het niet zouden laten weghalen, enorm aan het idee moeten wennen. Maar iets wat in liefde was verwekt zomaar ‘wegdoen’, daar had hij moeite mee.

Wekenlang hebben we gesproken. Weken waarin ik allang wist dat ik mijn kind zou houden. Zelfs als ik Rob daarmee zou kwijtraken. De liefde die ik voelde voor het klompje cellen in mijn buik was overweldigend. Ik liet mijn verlangen doorschemeren, maar sprak me niet duidelijk uit; ik wilde dat Rob er zelf mee zou komen. Na drie weken zei hij het: ‘We gaan ervoor. Het moet kennelijk zo zijn.’ Dat moment zal ik nooit vergeten, ik was zó blij.

Ik weet dat het fout is wat ik heb gedaan,Rob had ik er niet mogen ‘inluizen’. Maar ik heb gelijk gekregen: hij is een fantastische vader en we zijn heel gelukkig met elkaar. Zonder dat daar eindeloze, ingewikkelde praatsessies aan voorafgingen. Dus hoe oneerlijk mijn beslissing ook was, ik heb er geen spijt van.”

Deze Real Life stond eerder in Flair 17-2022. De nieuwe Flair ligt nú in de winkel. Wil je deze kosteloos bestellen? Dan kun je dat hier doen.