PREMIUM
Drie vrouwen over hun passie vinden: ‘Ik dacht: er zit meer in mij dan wat ik in mijn werk kwijt kan’
Mensen die fluitend naar hun werk gaan en daar vol passie honderduit over vertellen: ze zijn een tikkie irritant én benijdenswaardig. Zij doen tenminste wat ze écht leuk vinden. Dat kun jij ook, als je weet waar je passie ligt. Drie ervaringsdeskundigen vertellen.
Mariëlle van Markus (38): was vormgever, werd logopedist
“Grappig genoeg ben ik ooit bij Flair begonnen met freelancen, als vormgever. Daar kwamen bladen als Women’s Health, Men’s Health, Cosmopolitan en Veronica Magazine bij. Ik wilde iets creatiefs doen en vond dat redactionele proces mooi, dat je met z’n allen iets maakt waar mensen hun ontspanning uit halen, zoals een tijdschrift.
Wel heb ik altijd geweten dat ik vormgeven niet tot mijn pensioen zou blijven doen. Ik had het idee dat er meer in mij zat dan wat ik in mijn werk kwijt kon, maar wist nog niet zo goed wat. Door hard te lopen, verdween de mist in mijn hoofd. Ik bezocht open dagen van opleidingen en praatte met vrienden en familie over wat zij bij mij vonden passen.
Waar het op neerkwam, is dat ik taal heel leuk vind en graag met mensen werk. Zo kwam ik bij logopedie uit. Nu begeleid ik mensen met afasie. Zij hebben een taalstoornis opgelopen door niet-aangeboren hersenletsel, bijvoorbeeld als gevolg van een beroerte of ongeluk. Ik weet uit eigen ervaring hoe moeilijk het is om iemand te zien worstelen in zijn communicatie en hoeveel impact daaruit voortvloeiende frustraties hebben op de omgeving; mijn oma kampte met hetzelfde.
Misschien dat dit vak me daarom onbewust aantrok. Logopedie is heel dankbaar werk. Als ik een cliënt handvatten kan geven om beter te leren communiceren en een omgeving kan creëren waarin diegene zich veilig genoeg voelt om zich te uiten, gaan we allebei voldaan naar huis.”
Suzanne Knegt (36): was marketeer, werd eigenaar van een tramrestaurant
“Na mijn stage bij vervoersbedrijf RET ben ik er een tijdje als marketeer blijven hangen. Ik werkte mee aan campagnes en commercials en was betrokken bij grote evenementen die in Rotterdam werden georganiseerd. Ik heb heel toffe dingen mogen doen. Toen Feyenoord kampioen werd, was ik nauw betrokken bij alle communicatie rondom RET.
Hierna besloot ik te stoppen – op mijn hoogtepunt. Het was tijd voor iets anders. Ik ben gek op de stad en dacht: wat is er nu leuker dan Rotterdam aan andere mensen te laten zien in combinatie met eten en drinken? Zo is mijn idee voor een tramrestaurant ontstaan.
In eerste instantie was ik bang dat het niet zou lukken, toch ben ik ervoor gegaan. Als ik geen honderd procent input leverde, kon ik immers ook geen honderd procent output verwachten. Inmiddels rijdt de RotterTram al ruim vier jaar een vaste route langs bezienswaardigheden als de kubuswoningen, Erasmusbrug en Euromast.
Onlangs ben ik ook de SnertTram gaan exploiteren, waarvan het concept hetzelfde is, maar dan met een kop erwtensoep in plaats van een viergangendiner. Beide lopen zo goed dat er plannen zijn om uit te breiden met een AmsterTram. Het leukste aan mijn werk vind ik de blijvende herinneringen die mensen erdoor creëren. Van het weekend had ik een vrouw te gast die haar vader van 92 had meegenomen. Hij leefde helemaal op en vertelde dingen over de stad die ik zelf niet eens wist.”
Hoe vind je nou eigenlijk je passie?
Tanja ter Brake (39): was ziekenhuisapotheker, werd cabaretier
“Al van jongs af aan voel ik heel erg de drive om mensen te helpen. Ik werd uitgeloot voor geneeskunde en ging als ziekenhuisapotheker aan de slag. In de praktijk betekende het dat ik tijdens een nachtdienst kon worden gebeld voor advies omdat iemand een zelfmoordpoging had gedaan en met een overdosis medicijnen op de spoedeisende hulp was beland.
Maar het was ook veel administratieve rompslomp. Elke keer dat ik in een tl-verlichte ruimte chemoprotocollen zat te ondertekenen, voelde ik een stukje van mezelf doodgaan. De werkdruk was ook enorm hoog. Zo kwam ik na een dag werken thuis en zakte in elkaar. In de tijd dat ik thuiszat met een burn-out kwam het creatieve in mij naar boven.
Met een vriendin maakte ik een cabaretvoorstelling over burn-outs. We speelden in een uitverkocht Theater Zuidplein. Ik weet nog dat ik in de coulissen stond en dacht: dit is het, hier hoor ik. Ik nam ontslag, heb de Koningstheateracademie afgerond en sindsdien maak ik cabaret.
Soms combineer ik het met mijn oude werk. Dan praat ik de dag aan elkaar op een medisch congres of geef ik een workshop over humor. Ik vind het een van de rijkste kunstvormen die er is. Je kunt zingen, dansen en grappen maken, maar ook een serieus verhaal vertellen.”
Deze verhalen komen uit Flair 49-2022. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.
