Désiree (31) raakte na een ernstig auto-ongeluk verslaafd aan oxycodon: ‘Ik werd een schim van wie ik was’

‘Het was alsof ik in de hemel kwam’

“Op 14 december vierde ik voor de derde keer mijn bevrijdingsdag. Zo voelt de dag waarop ik stopte met oxycodon. De ellende begon zes jaar daarvoor toen ik werd aangereden door een automobilist die niet met het verkeer, maar met zijn telefoon bezig was. Ik liep een zeer ernstige whiplash met zenuwschade op.

De pijn was bijna ondraaglijk en geen pijnstiller hielp. Tot ik oxycodon probeerde. Het was alsof ik in de hemel kwam. Wat een wonderspul, fantastisch! Ik was helemaal in een roes. High dus, maar dat wist ik toen niet. Mijn huisarts had me niet verteld hoe verslavend het is en dat je steeds meer nodig hebt om in die roes te komen. Ik begon met twee pillen per dag, dat werden er uiteindelijk drie tot vier. Probleemloos voorgeschreven door mijn huisarts.

Ik werd een schim van wie ik was. Ik vermagerde, werd een junkie. Als iemand alleen al naar me keek, vloog ik diegene bijna aan. Ik had alleen nog maar interesse in wanneer ik weer een pil kon nemen en als ik er niet snel genoeg een vond, ging ik als een bezetene op zoek, speurend in alle kastjes en tassen. Om pas weer rustig te zijn als ik een pil te pakken had en weer high was.

Oxycodon en zwangerschap

Bryan en ik wilden graag een gezin maar het was moeilijk om een kinderarts te vinden die verstand had van oxycodon en een zwangerschap. Natuurlijk had ik wel willen stoppen, maar de pijn was te heftig. Gelukkig vonden we een arts die het aandurfde. Hij was in shock toen hij hoorde dat ik per dag honderd gram oxycodon en ook nog andere middelen slikte; volgens hem genoeg om een man van honderd kilo mee om te leggen.

Omdat alles volledig moest worden gemonitord vanwege de oxycodon, raakte ik zwanger via een fertiliteitstraject. Daarna moest ik wekelijks naar het ziekenhuis voor controles. Toen Viënna werd geboren, stond de kamer vol artsen, klaar om haar direct te reanimeren. In eerste instantie ging alles goed, maar de tweede dag ging het helemaal mis. Als we niet in het ziekenhuis waren geweest, had ze niet meer geleefd. Al herinner ik me dat nauwelijks omdat ik gedrogeerd was door de oxycodon.

Zoals ik ook geen echte herinneringen heb aan mijn zwangerschap, Viënna’s geboorte en haar eerste tweeëntwintig weken – iets wat ik nooit kan vertellen zonder te huilen. Ik besefte dat ik zo niet langer wilde leven. Er moest iets anders komen tegen de pijn. Ik wilde afkicken. Na lang zoeken vond ik een professor die zei: ‘Ik wil jou helpen.’ Daarna heb ik zó gehuild – eindelijk, éindelijk zou ik uit de klauwen van oxycodon komen. De dag erna ben ik, echt oerstom, cold turkey gestopt. Dat was de hel.

Afkicken

Twee weken lang had ik helse pijnen, zweten, trillen, overgeven, schokken, rusteloze benen. Gelukkig maar dat Bryan alle oxycodon had weggestopt, want ik heb het hele huis overhoopgehaald. Al wil je hoofd het niet, je lijf wil maar één ding. Na het lichamelijke afkicken, kwam het geestelijke traject dat zeker nog een jaar duurde en minstens zo zwaar was.

Het eerste wat ik me écht weer helder herinner, is een groot feest van mijn oom en tante waar ik voor het eerst in jaren weer als mezélf bij was. Het was heerlijk om daar te zijn zonder na een kwartier te denken: ik moet hier weg, blijf van me af, ik wil naar mijn roes.

En toch, hoe blij ik ook ben dat ik ervan af ben, ik had gehoopt dat het minder moeilijk zou zijn. Gisteravond nog, ik had pijn en even flitste door mijn hoofd: als je een oxy neemt, ben je weer even op je wolk. Dat ik dit middel zonder voorlichting kreeg voorgeschreven, neem ik mijn huisarts heel erg kwalijk. En dat de dosis doorlopend werd verhoogd en dat diezelfde huisarts dit middel vrolijk voorschrijft aan nieuwe patiënten, vind ik onbegrijpelijk en eigenlijk misdadig.”

De rest van deze Real Life staat in Flair 19-2023. Meer van zulke verhalen lees je wekelijks in Flair.