Clementine (28) is jonkvrouw: ‘Vaak laat ik het tweede deel van mijn achternaam weg, dat is makkelijker’

“Bij ons thuis werd nooit gesproken over het feit dat we van adel zijn. We hebben een heel normale, nette en bescheiden opvoeding gehad. Wel waren normen en waarden en iets over hebben voor een ander binnen ons gezin altijd heel belangrijk. Over geld en politiek werd niet gesproken. Nog steeds niet. Mijn beide ouders zijn van adel, iets wat vele generaties terug is ontstaan – toen is er ooit een voorouder in de adel verheven.

De rode loper

Ik heb een dubbele achternaam. Dat is niet automatisch een teken dat je van adel bent en als je van adel bent heb je ook niet altijd een dubbele achternaam. Als ik vroeger mijn naam bovenaan een tentamen moest schrijven, redde ik dat nooit met de beschikbare ruimte binnen het vakje. Nog steeds laat ik het tweede deel van mijn achternaam vaak weg, dat is gewoon makkelijker.

Ook op school had ik het er niet over dat ik van adel ben. Ik weet nog goed dat mijn docent wiskunde op de middelbare school het bij toeval ontdekte. ‘Excuses, jonkvrouw,’ zei hij op een dag. ‘Ik had natuurlijk de rode loper voor u moeten uitrollen.’ Ik heb niets gezegd en hem genegeerd. Ik kon er niks mee, zoiets wil je op die leeftijd niet horen. Vanaf dat moment was het ook onder mijn klasgenoten bekend.

Jij bent toch rijk?

Zoals iedere puber, vergat ik ook wel eens mijn lunch én mijn geld. Toen ik vroeg of ik van iemand iets kon lenen, reageerde iemand met: ‘Hoezo? Jij bent toch rijk? Jij woont toch in een kasteel met een butler?’ Dat is zeker niet het geval...

Op m’n twintigste ging ik naar het Wiener Ball, een debutantenbal. Je presenteert je daar als het ware aan de buitenwereld in een witte baljurk. Vroeger presenteerde je je dan als jongvolwassene aan het sociale leven van de adellijke kringen. Mijn ouders hebben dit destijds ook gedaan en ik vind het een heel mooie traditie. Vroeger ging je naar zo’n bal met het idee er een partner te vinden, tegenwoordig is dat niet meer zo. Op een debutantenbal zijn ook mensen welkom die niet van adel zijn. Het was ontzettend leuk om te doen, ik heb er mooie vriendschappen aan over gehouden.

Ik ben er trots op dat ik van adel ben, al voel ik me niet meer of minder dan een ander. Iedereen is gelijk. Als mensen mijn dubbele achternaam horen en ernaar vragen, leg ik graag uit hoe ik daaraan ben gekomen. ‘Hoe zit je erbij?,’ vragen ze vaak. ‘Nou, als je bedoelt of ik niet hoef te werken: dat moet ik wel hoor!’ Ruim een jaar geleden heb ik mijn eigen huidkliniek geopend.

Drie jonkvrouwen

Dit was mijn grote droom, ondernemen en daarin keuzes maken die voor mij goed voelen. Ik heb alles op eigen kracht gedaan. Je kunt wel een mooie achternaam hebben, maar je hebt toch echt een goed businessplan nodig. Ik huur een casco unit en de verbouwing hebben we volledig met vrienden en familieleden gedaan; van het leggen van de riolering tot het ophangen van de lampen. Ik besef dat het niet vanzelfsprekend is om direct na je opleiding voor jezelf te beginnen, maar ik werk er hard voor.

Het van adel-zijn leidt weleens tot grappige situaties. Zo maakte ik met mijn vader en zussen een treinreis door Oost-Europa. Bij de grensovergang met Roemenië en Oekraïne wilde de douanebeambte weten waarom mijn vader alle drie zijn dochters dezelfde voornaam, Jonkvrouw, had gegeven. We moesten daar erg om lachen. En twee jaar terug vroeg een hoteleigenaresse bij het inchecken waarom er zoveel namen in mijn paspoort staan; ik heb naast mijn dubbele achternaam vijf voornamen. Ze vond het zo bijzonder, dat ze met me op de foto wilde.”

Deze ‘Real Life’ staat in Flair 20-2023. Meer van zulke verhalen lees je wekelijks in Flair.