Christina (23): ‘Mijn beste vriendin loog dat ze leverkanker had’

“Verhuizen is verschrikkelijk voor een tiener. Mij overkwam het toen ik net vijftien was. Een nieuwe stad, een nieuwe school en nieuwe mensen. Ik kwam terecht in de vierde bij een groep leerlingen die al drie jaar samen in de klas zaten. Die eerste dag voelde ik me erg alleen, maar er was gelukkig één meisje dat aardig tegen me was: Myra. Ze kwam naast me zitten en tijdens de pauze wees ze me de weg naar de toiletten, kantine en de koffieautomaat.

Ik vond haar aardig en blijkbaar was dat wederzijds. Ze lag goed in de groep en dankzij haar belangstelling werd ik door de rest van de klas vrijwel meteen geaccepteerd. We werden beste vriendinnen, gaven elkaar bijnamen, schreven stiekem briefjes in de klas en spraken ook buiten school met elkaar af.”

Niemand vertellen

“Op een vrijdag in april gingen we zoals gewoonlijk samen naar huis. Toen we op de trein wachtten, begon Myra plotseling erg te huilen. Ik probeerde haar te troosten en vroeg wat er was. Maar ze zei niets. Ze kreeg het niet over haar lippen. Pas na lang aandringen kwam het eruit: ‘Ik heb leverkanker.’ Ik kon het bijna niet geloven en barstte zelf ook in tranen uit.

Uren hebben we samen in een hoekje op het perron gezeten. Wat moesten we doen? Myra stond erop dat ik het aan niemand zou vertellen, niemand mocht weten wat er aan de hand was. Niet onze klasgenoten, niet de leraren, niet mijn ouders. Omdat ze mijn beste vriendin was, hield ik me daar uiteraard aan. Ik zweeg. Ook in de proefwerkweken, toen Myra vaak afwezig was. De leraren kwamen steeds aan mij vragen of ik wist wat er aan de hand was, maar ik hield mijn lippen stijf op elkaar.”

Belofte verbroken

“Tijdens de grote vakantie zagen we elkaar steeds minder. Telkens als ik wilde afspreken, kwam er iets tussen. Ze voelde zich niet goed, moest naar het ziekenhuis. Aan het begin van het schooljaar had ik nog steeds met niemand gesproken over haar ziekte. Het begon me te irriteren dat ik steeds vaker smoesjes moest verzinnen om haar afwezigheid te verklaren.

Mijn moeder voelde aan dat er iets niet klopte. Aan het einde van de eerste schoolweek zaten we wat te praten aan de keukentafel. Na maanden zwijgen verbrak ik eindelijk mijn belofte en vertelde ik haar wat er aan de hand was. Uiteraard schrok ze en ze bleef er maar op terugkomen. Hoe ver is de kanker gevorderd? Heeft ze uitzaaiingen? Welk ziekenhuis behandelt haar? Heeft ze chemo gehad? Wat zijn haar kansen?”

Ruzie en discussie

“Al snel bleek dat mijn moeder niet geloofde dat Myra kanker had. Volgens mijn moeder was het onmogelijk dat Myra zich nog zo goed voelde na zo’n lange tijd. Leverkanker is agressief. We kregen er enorme ruzie over. Waarom geloofde ze Myra niet? Wie liegt er nu over zoiets? We bleven er maar over discussiëren. Op maandag was ik helemaal op en te moe om naar school te gaan. Had Myra écht tegen me gelogen? En waarom?

Van mijn ouders mocht ik een dagje thuisblijven, op één voorwaarde: ze zouden de school opbellen en checken of het verhaal van Myra klopte. De reactie van school bevestigde hun vermoedens. Ze waren nooit ingelicht over het feit dat Myra ziek was, maar vreemd genoeg was mijn moeder wél de tweede ouder die erover had gebeld. Blijkbaar had Myra het ook aan haar vriendje verteld en zijn ouders vonden het ook al zo’n bizar verhaal.”

Alleen maar leugens

“De directie probeerde daarna Myra’s moeder te bereiken. Maar het mobiele nummer dat Myra had opgegeven, bleek onbekend te zijn. Myra probeerde iedereen te laten geloven dat haar moeder in New York woonde, maar haar moeder bleek gewoon kleuterleidster in onze woonplaats te zijn.

De directie wilde van Myra weten waarom ze zo vaak afwezig was geweest. Toen beweerde ze dat ze steeds naar het ziekenhuis was geweest en dat ze dat bij mij konden checken, want ik was een paar keer met haar meegegaan. Waarop de directie opnieuw bij mij kwam, om te vragen of dat waar was.

Haar verhaal stortte als een kaartenhuis in elkaar. Het werd vreemder en vreemder. Blijkbaar had ze haar eigen haar in plukken uitgetrokken om mij te laten geloven dat ze chemotherapie had gehad. De blauwe plekken op haar arm, zogenaamd van naalden, had ze ook zelf veroorzaakt.”

Mijn vriendin loog over alles

“Myra is van school gegaan en ik bleef achter met een kater. Ik begreep niet waarom ze tegen mij had gelogen. We waren toch beste vriendinnen? Was dit een extreme vorm van aandacht vragen?

Haar ouders hadden de school beloofd dat ze Myra een brief naar mij zouden laten schrijven, maar dat is nooit gebeurd. In plaats daarvan verweten ze mij dat ik het allemaal had verzonnen om Myra van school te pesten. Hoe konden ze zoiets denken, terwijl het hun dochter was die maanden aan één stuk had gelogen en gemanipuleerd?

Een jaar later kwam ik haar tegen in een winkel. Ze dook weg in een pashokje. Enkele weken later zag ik haar tijdens een feest. Weer vluchtte ze weg, nu naar de toiletten. Dat is de laatste keer dat ik haar heb gezien. Misschien maar goed ook.”