Chelsea (31) raakte op een jonge leeftijd verslaafd aan oxycodon: ‘Elke keer als de dosis naar beneden gaat, weet ik niet waar ik het zoeken moet van ellende’

“Nog zie ik Frank aan tafel zitten. Rustig, maar heel beslist zei hij: ‘Ik wil mijn vrouw terug. En ik wil de moeder terug die mijn kinderen verdienen. En anders is het over.’ Ik heb bijna het allerbelangrijkste uit mijn leven, mijn gezin, verloren. Als ik daaraan denk, word ik emotioneel. Met dank aan oxycodon, het middel dat je tot een zombie en je leven tot een hel maakt.

Ik was altijd een prater, hartelijk, vrolijk, ik hield van knuffelen, maar door de oxycodon was ik volkomen vlak geworden. Ik kon niets meer hebben van de kinderen. Was onverzorgd, liep thuis in mijn oude badjas en droeg buiten alleen nog maar oude joggingbroeken. Ik was over-genomen door een naar oxycodon hunkerende junkie. Toen Frank zich had uitgesproken, wist ik dat ik mijn gezin niet mocht opgeven – ik mezélf ook niet mocht opgeven. Ik ging afkicken.

‘We wilden zwanger worden’

Voor de derde keer, want ik was al twee keer eerder afgekickt van dit middel. Op mijn zevende had ik een ernstig ongeluk waar ik posttraumatische dystrofie en neuropathie aan over heb gehouden. Hierdoor heb ik áltijd pijn, kan ik amper lopen en heb ik een scootmobiel. Tegen de pijn kreeg ik op mijn vijftiende oxycodon. Vanwege mijn medische geschiedenis en PCOS hebben Frank en ik bewust jong kinderen gekregen. Omdat ik zwanger wilde worden, lukte het me toen om af te kicken.

Dat was heftig, maar omdat ik op een lagere dosis én een roze wolk zat, kon de pijn me gestolen worden. Een maand na Haily’s geboorte werd ik in het ziekenhuis opgenomen met een acute baarmoederontsteking. Zonder overleg kreeg ik via een infuus opnieuw oxycodon toegediend en mijn lichaam reageerde onmiddellijk: hé, heerlijk, dit is fijn, dit ken ik. Opnieuw raakte ik verslaafd en nam het mijn leven over. Ik was alleen nog maar bezig met: wanneer kan ik weer een pil nemen, ik wil meer, meer, meer.

Een terugval

Toch lukte het me, toen ik zwanger wilde worden van Giovanni, weer af te kicken. Maar na de bevalling ging het toch mis. Ik kreeg een verdraaide eierstok en vloog tegen het plafond van de pijn waardoor ik, ondanks dat ik wist wat het met me deed, niet protesteerde toen ik opnieuw oxycodon kreeg. In no time was ik weer verslaafd. Ik kreeg een herhaalrecept en was weer even ver van huis. Franks woorden waren mijn wake-upcall.

Sinds afgelopen zomer kick ik begeleid af. Het is vreselijk. Elke keer als de dosis naar beneden gaat, weet ik niet waar ik het zoeken moet van ellende. Alsof je een extreem zware griep hebt, maar dan tien keer erger. Dat is het lichamelijke deel, ondertussen schreeuwen er ook doorlopend twee stemmen in je hoofd tegen elkaar: ‘Neem, dan ben je van de ellende af!’ waarna een andere stem gilt: ‘Nee, niet doen!’

Het voelt alsof ik doorlopend het touw strak moet houden, anders word ik de afgrond in gesleurd. Mijn doel is om aan het eind van de zomer of uiterlijk 31 december op nul te staan. Ik wil met dikgedrukte letters in mijn medisch dossier hebben dat ik dit middel nóóit meer toegediend wil krijgen. Misschien moet ik het maar op mijn arm laten tatoeëren. Ik weet dat ik nooit gezond zal worden; mijn lichaam is een bouwval waarin ik gevangen zit. Maar ik kan niet wachten tot de tralies van de oxycodon zijn afgebroken.”

Deze ‘Real Life’ staat in Flair 19-2023. Meer van zulke verhalen lees je wekelijks in Flair.