Charlotte (27) voelt zich eenzaam: ‘Ik wil wel naar de bioscoop, maar heb vaak niemand om mee te gaan’

Steeds meer eenzaam

“Mijn hond is mijn alles. Ze is een bordercollie en heet Mosi. Ik heb haar sinds een paar jaar. En ik heb haar niet gekocht omdat ik me eenzaam voel, maar het is wel een mooie bijkomstigheid dat ze fijn gezelschap is. ’s Ochtends ga ik met haar lopen, dan kom ik dierenbaasjes tegen met wie ik een praatje maak. Daarna verleen ik mantelzorg aan mijn oma. Vervolgens moet ik thuis even bijkomen, doe ik het huishouden en kook ik. In de avond lees ik op de bank een boek of kijk ik een serie.

Als een van mijn vrienden online is, gaan we gamen. Zo ziet een gemiddelde dag eruit. In 2015 werd ik chronisch vermoeid en kreeg ik een spieraandoening. Ik kwam thuis te zitten, waardoor ik mijn vrienden kwijtraakte. In het begin kwamen ze nog wel langs, maar uiteindelijk gingen zij verder met hun leven, terwijl mijn leven stilstond. Er was ook weleens onbegrip, dan zeiden ze: ‘Maar ik ben toch ook weleens moe?’ Ik werd de afgelopen jaren steeds eenzamer. Het was zo erg, dat het vanbinnen pijn deed.

Nijmegen is een heel bruisende stad. Het knaagt dat ik op een plek woon waar zo veel te doen is. Ik wil wel iets ondernemen, naar de bioscoop bijvoorbeeld, maar ik heb vaak niemand om mee te gaan. Omdat ik veel thuis ben, spendeer ik veel tijd online, ik game veel. Mensen in real life ontmoeten vind ik lastig, online is de drempel om contact te leggen lager.Op dit moment is mijn sociale leven redelijk goed. Ik heb een vriendengroep via het online gamen waar ik heel blij mee ben.

Ik kan ze opbellen als er wat is, maar ze wonen in Noord-Holland, vanwege de reistijd is het lastig om ‘even’ wat af te spreken. Hoewel het voornamelijk door mijn energietekort komt dat ik ze weinig zie. Gelukkig begrijpen ze dat. In het begin durfde ik niet te zeggen dat ik me eenzaam voelde. Ik had last van schaamte, alsof ik gefaald had in het leven. Als zij over hun studententijd vertellen, leuke verhalen, schaam ik me dat ik dat niet voor elkaar heb gekregen. Zij gaan naar feestjes, bereiken mijlpalen met eerste banen, ik kan niet meegaan met dat leven. Dat ik nergens over kan meepraten, helpt niet mee.”

Herkenning bij anderen

“Ik had gehoord van Join Us, een stichting voor mensen die behoefte hebben aan sociaal contact. Ik besloot me aan te melden. Mijn ouders reageerden enthousiast. Ik heb een goede band met ze, spreek ook graag met ze af, maar het is anders dan contact met leeftijdsgenoten. Ik werd ingedeeld in een online groep met een begeleider, elke week gingen we een avond online connecten.

We spraken over eenzaamheid, en deden spelletjes zoals 30 Seconds. Het is fijn om te weten dat er meer mensen met dezelfde thema’s worstelen. Mijn groep is inmiddels afgelopen, maar ik doe nu vrijwilligerswerk bij Join Us. Ik heb meer zelfvertrouwen gekregen. Wanneer ik op Instagram en Facebook zie dat iedereen leuke dingen doet, vind ik dat weleens confronterend.

Maar ik heb geleerd me te focussen op dingen die ik wél heb. Elk jaar ga ik een weekend naar Center Parcs met mijn online vriendengroep. Ik vind het spannend om mijn verhaal te delen, omdat ik me er ook voor schaam. Maar ik weet dat anderen het herkennen. Ik vind het fijn om ze te laten weten dat ze niet de enige zijn.”

De verhalen van Chantal en Eline lees je in Flair 08-2023. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.