Chantal is ongewenst kinderloos: ‘Door hem sta ik met lege handen’

“Op mijn moeders verjaardag keek mijn nicht trots de kring rond. ‘Ik heb een nieuwtje,’ zei ze. ‘Ik ben zwanger!’ Iedereen reageerde verbaasd; mijn nicht is bijna veertig, alleenstaand en riep altijd dat kinderen niets voor haar waren. Ze bleek zwanger van een bevriende donor. Ze had besloten op de valreep toch nog voor het moederschap te gaan.

Terwijl iedereen haar feliciteerde en ook ik aansloot in de rij, voelde ik mijn hoofd suizen. Zodra het kon glipte ik naar de gang. Daar kwamen de tranen. Ik heb buiten een tijdje op een bankje gezeten. ‘Sorry, telefoontje,’ mompelde ik toen ik weer terugkeerde naar het gezelschap. Mijn stoere masker hield nog twee uur stand. Pas toen ik in de auto naar huis zat kwamen ze opnieuw. De tranen, vanuit het diepst van mijn ziel.

In mijn familie- en vriendenkring ben ik een van de weinigen zonder kinderen. Iedereen denkt dat dit mijn eigen keus is. Sommigen benijden mij er bij vlagen om en bellen me als ze willen klagen over de drukte thuis.

‘Jij hebt het goed voor elkaar,’ zeggen ze dan. ‘Jij kunt doen wat je wilt, hoeft nooit te sloven voor een ander.’ Ze zijn jaloers op mijn vele vakanties. De spannende dates die ik af en toe heb. En ik speel het spelletje mee.

Met een grote glimlach op mijn gezicht. Ik wil me sterk houden – ik heb er immers zelf de hand in gehad dat alles liep zoals het liep. Maar sinds een paar jaar voel ik me intens verdrietig. Ik heb mezelf wijsgemaakt dat ik prima kon leven zonder kinderen, maar ik heb me vergist.

34 was ik, toen ik werd overvallen door de zogenoemde ‘rammelende eierstokken.’ Mijn toenmalige vriend Duco schrok ervan. We waren al negen jaar samen en hadden het onderwerp altijd voor ons uit geschoven. Kinderen dat was iets voor later, ooit, misschien. Opeens stond mijn kinderwens prominent tussen ons in.

Want hoe vaker we het erover hadden, hoe duidelijker Duco voelde en uitsprak dat hij het niet zag zitten. Niet op dat moment, tenminste. Ik heb het één, twee jaar laten gaan. Toen heb ik het onderwerp opnieuw aangesneden. Weer kwamen we er niet uit. Het bleek dat ik zou moeten kiezen: of Duco of kinderen, misschien. In mijn eentje moeder worden, dat was niet hoe ik het voor me zag. Ik wist niet of ik een geschikte vader zou vinden. Ik wist niet eens of ik wel zwanger kon worden!

Toen al besloot ik mijn gedachten voor mezelf te houden. Ik wilde niet dat vriendinnen mij zouden beïnvloeden. Want zo gaat dat toch. De een zegt: ‘Ben je gek, weg bij die man,’ een ander praat je moed in: ‘Joh, hij verandert vast mening.’ Dan zou ik helemaal in de war raken. Uiteindelijk koos ik voor de liefde. Vastbesloten. Om één front te vormen heb ik, als het onderwerp in gezelschap van anderen ter sprake kwam, altijd gezegd dat het onze gezamenlijke keuze was dat we geen kinderen hadden.

‘Nee hoor, bij ons geen polonaise in huis,’ grapte ik dan. Ik zei het zó vaak, dat ik het zelf ging geloven. Toen ik veertig werd en er naar mijn idee een definitieve streep ging door het mogelijke moederschap, meende ik oprecht dat ik er vrede mee had. Maar toen was ik nog gelukkig met Duco. Hij was de man van mijn leven, daar was ik heilig van overtuigd. Nooit had ik verwacht dat ik mij daarin kon vergissen.

Tot Duco mij drie jaar later verliet voor een ander, heel abrupt. Ik ben door een hel gegaan. Mijn vriendinnen, mijn familie, ze stonden allemaal voor mij klaar. Eindeloos droogden ze mijn tranen. Wat ze niet wisten, was dat ik al vrij snel meer huilde om de gemiste kans op een kind dan om Duco. Als hij mij zo gemakkelijk opgaf, was hij me niet waard, dat was duidelijk.

Maar door hem had ik mijn kinderwens laten varen. En nu stond ik met lege handen. Maar daar durfde ik niet over praten, bang om dan nooit meer te stoppen met huilen. In stilte heb ik nog wel overwogen het toch in mijn eentje te proberen. Nu denk ik: ik had het moeten doen. Ik had toen mijn kans nog moeten grijpen.

Maar helaas, ik durfde het op dat moment niet aan, voelde me te labiel. Inmiddels heb ik ik besloten het boek kinderen voorgoed te sluiten. Ik heb me vermand en leef mijn leven als vrije vrouw. Dat gaat me ogenschijnlijk goed af. Ik heb een leuke baan, veel vrienden en ook qua aandacht van mannen kom ik niets tekort. Iedereen ziet mij als de flamboyante, vrolijke Chantal.

Niemand ziet het gat in mijn hart waar ik dagelijks mee leef. Een gat dat geen enkele vakantie of man kan vullen.”

Deze Real Life komt uit Flair 10-2023. Wil je het hele verhaal lezen? Dan kun je de nieuwe Flair nu bestellen, met 25% korting én gratis verzending.