Busra (26) was verslaafd aan lachgas: ‘Als ik gebruikte, kreeg ik last van korte psychoses’
Verslaafd raken aan lachgas? Dat zou Busra (26) niet overkomen. Het gebeurde toch. Ze is inmiddels afgekickt, maar wordt nooit meer de oude.
“We waren heel blij, toen mijn moeder en ik hoorden dat er vanaf 1 januari een verbod op lachgas komt. Ik hoor zo veel verhalen over jongeren die verslaafd zijn aan lachgas, die geld stelen van hun ouders om het te kopen. Natuurlijk zal het nog illegaal verkocht worden, maar ik hoop dat het minder wordt en dat er meer bewustzijn komt over de risico’s.”
Auto ongeluk
“Iets meer dan drie jaar geleden begon ik met lachgas op huisfeestjes. De clubs gingen dicht vanwege corona, dus met vriendinnen besloten we een lachgastank te bestellen. Het begon vrij onschuldig. Ik dacht: dit is voor een paar keer, maar ik raakte verslaafd. De aanleiding daarvoor is honderd procent dat mijn broertjes dat jaar zijn omgekomen bij een auto-ongeluk. Al snel gebruikte ik vier keer in de week. Ik nam steeds meer afstand van mijn vrienden, ging op zoek naar mensen die ook gebruikten of bestelde in mijn eentje een tank.
Na een halfjaar begon het echt mis te gaan. Als ik gebruikte, ging ik dingen zien die er niet waren, kreeg ik last van korte psychoses. Ik werd vergeetachtig, was constant moe, misselijk, enorm veel aan het kotsen en viel af. Ik lag alleen maar op bed, energie te verzamelen om weer lachgas te gaan gebruiken. Ik besefte dat ik moest stoppen, maar ik had er de kracht niet voor. Dan stopte ik een week en viel ik daarna weer terug. Mijn ouders wisten dat ik verslaafd was. Mijn moeder zei elke dag dat ik moest stoppen.”
Ik ben een junk
“Het gevoel dat ik écht wilde stoppen, werd steeds sterker. Ik heb mezelf wekenlang bij mijn moeder opgesloten. Ik nam een nieuw telefoonnummer zodat ik de dealer niet kon bellen en nam afstand van de mensen met wie ik het deed. De eerste weken waren heel erg moeilijk. Mijn lichaam moest na een jaar afkicken: ik had geen eetlust, was misselijk, veel aan het zweten en trillen. Mijn psycholoog was de eerste aan wie ik durfde toe te geven dat ik verslaafd was. Ik dacht steeds: als ik het hardop zeg, ben ik een junk.
Ik ging afleiding zoeken: met mijn moeder uit eten en naar de spa. Dat was fijn, maar vaak wist ik niet wat ik met mijn leven aan moest. Dan ging ik om vier uur ’s nachts slapen en werd ik om drie uur ’s middags wakker. Er moest wat veranderen. Ik ben op mezelf gaan wonen en heb twee honden gekocht. Daardoor had ik een verantwoordelijkheid, omdat ik met ze naar buiten moest. Ze boden me stabiliteit en een frisse neus deed me goed. Ik ging weer sporten, sprak met mensen af die ik vertrouwde.”
Nadja’s (43) man werd vermoord
‘Elf dagen heeft Jeroen met zijn pasgeboren dochter kunnen doorbrengen’
Positieve blik
“Ik voel me nu veel beter. Ik eet weer, zie er gezond uit. Maar mijn gezondheid wordt nooit meer hetzelfde. Ik ben sneller moe, mijn lichaam is zwakker, ik ben vergeetachtiger. Ik heb mijn lichaam verkloot. Het klinkt raar, maar toch kijk ik positief naar wat er is gebeurd. Ik heb veel geleerd en weet: als ik iets wil, lukt het.
Ook weet ik wie mijn echte vrienden zijn. Ik hoorde dat ‘vrienden’ me achter mijn rug om belachelijk maakten. Ze zeiden dat ik een junk was, dat het nooit goed met me zou komen en dat mijn broertjes vast trots op me zouden zijn geweest. Ik had het gevoel dat mensen ervan genoten dat ik in die situatie zat. Met zulke mensen wil ik niets meer te maken hebben.”
De verhalen van Nadini en Sytse, die ook verslaafd waren aan lachgas, lees je in Flair 1-2023.
