Brigitte (39) heeft spijt van haar gastric bypass: ‘Ik ben heel slank, maar voel me iedere dag ziek’

Gastric bypass

“‘Je moet echt afvallen,’ zei de cardioloog vijf jaar geleden, toen ik tegenover hem zat met hartklachten. Ik voelde me ook dik, al zeggen mensen nu dat ze dat destijds nooit zo ervaren hebben. Honderdtien kilo woog ik op m’n zwaarst en ik had alle diëten al geprobeerd.

Voor mij was een gastric bypass zeker niet direct een uitgemaakte zaak. Waarom zou je gaan rommelen in een gezonde buik? Maar mijn gezondheidsklachten en het feit dat er in mijn familie aneurysma’s voorkomen, gaven de doorslag.

De operatie vond ik heel pijnlijk. Van een snel herstel was ook geen sprake. Ik viel razendsnel af, dat wel. De eerste zes weken verloor ik al vijftien kilo. Het ging mij te snel en het hield ook niet op. Ik kreeg mijn eten niet weg, ik had voortdurend vastlopers – daarbij blijft het eten in je slokdarm boven je maag hangen. Eten en drinken tegelijk kan ik niet meer. Het enige dat vanaf het begin amper problemen geeft, is carpaccio.

Anorexia?

‘Gaat het wel goed met je?’ vroeg mijn omgeving steeds vaker. Ik zag er op een gegeven moment echt ziek uit en woog nog maar 54 kilo. Mensen dachten dat ik anorexia had. Ik kreeg sondevoeding, negen maanden in totaal. En pas na anderhalf jaar werd na een second opinion ontdekt dat ik een enorme blinde lis - een stuk loze darm - had. Ik werd geopereerd en het ging daarna beter, maar inmiddels ben ik terug bij af. Ik heb het dumpingsyndroom.

Na iedere maaltijd word ik misselijk en voel ik me niet lekker, dat duurt ongeveer een halfuur. Werken lukte een tijd ook echt niet meer, ik heb een jaar thuisgezeten. Uiteindelijk heb ik ander, minder fysiek werk gezocht en ben ik minder uren gaan werken. Ik ben een doorzetter, dat houdt me op de been.”

Helse pijn

“Nu heb ik net weer in het ziekenhuis gelegen met een darminvaginatie, daarbij kruipt je darm als het ware in elkaar, maar ook weer uit elkaar. Het veroorzaakt helse pijn. Opereren doen ze pas als mijn darm echt afsterft, daar is het wachten nu op, bizar hè? Ik leef momenteel op de zware pijnstillers tramadol en oxycodon.

Bij een lengte van 1.76 meter weeg ik nu 59 kilo. Ik ben dus hartstikke slank, maar voel me wel iedere dag ziek. Mijn man, kinderen en naaste familie steunen mij, maar niet iedereen begrijpt waar je doorheen gaat. Ik heb hier immers zelf voor gekozen. Ik heb wel veel aan lotgenotencontact.

Ik ben een heel levendig persoon en het liefst altijd bezig, maar door mijn maagverkleining zit ik noodgedwongen stil. Op mijn twee paarden kan ik momenteel amper rijden. Ik heb mijn gezin ook al een paar keer voorgesteld dat ze zonder mij op vakantie gaan: alleen al vliegen met al mijn medicatie is een enorme onderneming. Erover praten doe ik niet veel. Ik ben een binnenvetter. João ziet het aan me, als ik er doorheen zit. Dan laat hij mij even bij hem uithuilen.

Maatje meer en genieten

Als ik dit had geweten, was ik er absoluut nooit aan begonnen. Dan maar een maatje meer en genieten. Mijn maagverkleining beperkt mijn leven en ik overweeg een undo te laten uitvoeren: een operatie waarbij de ingreep ongedaan wordt gemaakt. De kans is dan alleen aanwezig dat de klachten nog erger worden, dus waar doe je goed aan? Ik vind het een heel lastig besluit.”

Deze Real Life komt uit Flair 16-2023. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.