Bea (41) verbrak het contact met haar moeder en zus: ‘Ik was niet goed genoeg, nooit’

“Mijn eerste herinnering is die aan mijn vijfde verjaardag. Ik kreeg een pop met ogen die open en dicht konden en lang, blond, krullend haar. Ik had nog nooit zoiets moois gezien en was er heel blij mee. ’s Middags kwam er visite. Ik moet even afgeleid zijn geweest. Mijn zus pakte mijn pop. Toen ik haar terugkreeg, was al haar mooie haar afgeknipt. Ik begon hard te huilen. Mijn moeder gaf me een standje. Ik moest mijn eigen verjaardag niet verpesten. ‘Je pop is nog steeds mooi,’ suste ze. ‘Maak er niet zo’n drama van.’”

‘Mijn moeder en mijn zus waren twee handen op een buik’

“Mijn zus en ik schelen slechts tien maanden in leeftijd. Daardoor zaten we in dezelfde klas. Zij, een late leerling, was altijd haantje de voorste en had een hoop vriendinnetjes. Ik, de jongste van de klas, was een angstig meisje. Het was fijn geweest als ik steun had gehad aan mijn zus, maar dat was niet zo. Zodra we op school waren, deed ze alsof ze me niet kende. Ze sloot me buiten. En ze briefde persoonlijke dingen over mij door: hoe kon het anders dat andere kinderen wisten dat ik soms nog in mijn bed plaste?

Thuis vertelde ik hier nooit iets over. Mijn moeder en mijn zus waren twee handen op een buik. Ik wist dat mijn moeder het gedrag van mijn zus toch wel zou vergoelijken. Ik kon beter overweg met mijn vader, maar hij was veel aan het werk. Ik wilde hem niet met mijn problemen belasten.”

Gevoel van eenzaamheid

“Toen we naar de middelbare school gingen en in andere klassen kwamen, werd de band met mijn zus iets beter. Ze was niet meer zo gemeen als eerst, misschien had ze zelfs met mij te doen. Ik was nog steeds verlegen en bloosde snel. De vaardigheden om vrienden te maken, zoals zij, had ik niet. Maar hoewel we thuis weleens leuke dingen deden samen, vroeg ze me nooit om eens met haar en haar vriendinnen mee te gaan. Met mooi weer zat zij in het zwembad. Ik alleen thuis.

Ach, misschien moet ik het haar ook niet kwalijk nemen. Als zussen kies je niet voor elkaar, je zit met elkaar opgescheept. Zij wilde gewoon haar eigen leven leiden. Toch doet het pijn dat ik, als ik aan mijn jeugd denk, een gevoel van eenzaamheid krijg.

Van er niet bij horen, van niet goed genoeg zijn, nooit. Een gevoel dat mijn moeder benadrukte. Als ik op een stralende zomerdag in een hoekje een boek zat te lezen, zij zei: ‘Waarom lijk je toch niet wat meer op je zus?’ Ik was nog maar zeventien toen ik ging studeren in een stad op tweehonderd kilometer afstand van de plaats waar ik ben opgegroeid. Al vond ik het eng, ik snakte ernaar om weg te gaan. Ver van huis vond ik mijn plek. Ik huurde een kamer in een studentenflat en daar kon ik echt een nieuwe start maken.”

Oude patronen

“Toch ging ik zeker twee keer per maand naar huis. Dat deed ik vooral voor mijn vader. Daarnaast hoopte ik elke keer toch op belangstelling van mijn moeder en zus. Op een beetje liefde. Maar ik werd altijd weer teleurgesteld. Ze vroegen me zelden iets, hadden gewoon geen aandacht voor mijn leven.

Hoewel ik naam maakte als vertaler, een geweldige man vond en twee prachtige kinderen kreeg, heb ik altijd het gevoel gehouden dat ik niet echt meetelde. Want ik had dan wel een prima baan, maar mijn zus was succesvoller. Haar man rijker. En haar kinderen waren knapper en slimmer.”

Deze Real Life komt uit Flair 13-2023. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.