Bart (41) werd de dupe van zijn ex: ‘Twee jaar woonde ik bij mijn ouders terwijl ik de rekeningen betaalde’

“Toen ik mijn ex leerde kennen, had ik een koophuis, dus trok ze bij mij in. We waren iets meer dan een jaar samen toen ze in verwachting bleek van onze dochter. Achteraf gingen al die stappen veel te snel en pasten we eigenlijk helemaal niet bij elkaar. We kregen steeds vaker ruzie. Na de eerste tropenjaren, werd ze weer zwanger. Toen onze zoon was geboren, stond onze relatie eigenlijk continu onder druk. Ze deed steeds minder haar best en leverde uiteindelijk geen enkele bijdrage meer aan het huishouden.

Grote fout

Alles kwam op mijn schouders, naast mijn fulltimebaan. De druppel was toen we ruzie kregen en mijn zoon van één met haar mee ging schreeuwen, alsof het een spelletje was. Als ik me ooit had afgevraagd of de kinderen iets van onze ruzies meekregen, was hier mijn antwoord. Ik heb die dag mijn spullen gepakt en ben naar mijn ouders gegaan. ‘Blijf jij maar in het huis zitten,’ zei ik. ‘Dan komen we er wel uit hoe het verder gaat.’

Mijn grote fout was weggaan uit het huis dat op mijn naam stond. Want zodra het haar duidelijk was dat ik voorgoed bij haar wegging, ging ze dwarsliggen. Twee jaar woonde ik bij mijn ouders op een zolderkamertje terwijl ik de rekeningen betaalde. Naast de hypotheek ook internet, gas en elektra. Ik had de kinderen elke vrijdag tot maandag, dan sliepen ze bij mij op het zolderkamertje.

We versleten verschillende mediators, maar mijn ex werkte op geen enkele manier mee en weigerde overleg. Ik wilde naar een duurzame woonsituatie zonder dat de kinderen daar al te veel last van zouden hebben. Omdat ze weinig werkte, had ze recht op rechtsbijstand. Elke keer als iets haar niet zinde, startte ze een rechtszaak, waarbij ze steeds weer last minute een andere pro deo advocaat wilde om de boel te rekken. Over de voogdij, over het huis, over van alles en nog wat. Het kostte haar immers niets, terwijl ik per uur 230 euro kwijt was. Ik voelde me lamgeslagen en wist niet hoe ik het moest bolwerken.”

De moeilijkste stap ooit

“Uiteindelijk kreeg ik gelijk van de rechter en ging ze mijn huis uit. Maar daarna ging de ellende door via de kinderen. Ik wilde het beste voor ze en sprak daarom nooit een kwaad woord over hun moeder. Ik vond het vreselijk om te zien dat de kinderen niet vrolijk waren, altijd op hun hoede, niet kinds. Alsof ze uit een oorlogssituatie kwamen. Als ze bij mij vandaan kwamen, werden ze duidelijk uitgehoord, alsof ze spionnen waren.

Dan kreeg ik daarna allemaal verwijten over dingen die ik fout had gedaan toen ze bij mij waren. ‘Je ziet ze nooit meer,’ schreeuwde ze dan. Mensen in mijn leven, zoals mijn ouders en nieuwe partner, werden afgeschilderd als slechte mensen. Zo zorgde ze dat de kinderen geen band met ze kregen. Als het kon, sloot ze me buiten van belangrijke momenten.

Brandstof weg

Toen mijn zoon moest afzwemmen en ik hem na afloop feliciteerde met zijn diploma, kreeg ik de wind van voren. ‘Dit is mijn weekend, jij hoort hier helemaal niet te zijn,’ riep ze. De zwemlessen mocht ik wel betalen, maar het leuke afzwemmoment wilde ze niet delen. En het hield niet op… Vier jaar geleden nam ik daarom een moeilijke stap, de moeilijkste stap die ik ooit heb genomen. Ik besloot dat het voor de kinderen beter was om op te houden met dit getouwtrek. Als zij de motor was van al die negativiteit, vormde ik de brandstof.

Haalde ik de brandstof weg, dan hoopte ik dat de kinderen niet meer in het midden van de strijd zouden zitten en op de lange termijn gelukkiger konden zijn. Ik liet mijn kinderen weten dat ik niet meer officieel met hun moeder een ouderschapsplan zou hebben, maar dat we konden afspreken wanneer we wilden. Daarna heb ik ze een paar jaar heel weinig gezien en gesproken...”

De rest van deze Real Life staat in Flair 18-2023. Meer van zulke verhalen lees je wekelijks in Flair.