Anouchka (29) trouwde in het geheim: ‘Ik durf mijn moeder niet te vertellen dat ik ben getrouwd’

“Pas geleden waren Thom en ik bij mijn ouders op bezoek. Mijn moeder was bijna weer de oude. Ze schuifelde net zo druk rond met thee, koffie en taart als ze altijd al deed. Als mijn vader iets van haar probeerde over te nemen, had ze alleen maar commentaar. Toen ze nog maar net thuis was van haar operatie - haar borst is geamputeerd vanwege borstkanker – had ze niet zo veel praatjes.”

Eerst trouwen he

“‘Het leven lacht me weer toe,’ zei ze. ‘Weet je wat nu het mooiste cadeau zou zijn? Een kleinkind.’ Daarbij keek ze Thom en mij ondeugend aan. ‘Maar jullie weten het: eerst trouwen hè? En een fantastisch feest, voor mijn enige dochter. O, ik verheug me er zo op.’ Mijn glimlachte verstrakte. Ook dit was weer precies zoals vroeger: ook toen maakte ze geregeld toespelingen op ‘onze grote dag’, zoals zij dat noemt. Toen irriteerde het me, nu voel ik me verdrietig én schuldig. Sinds mijn moeder ziek is geweest, denk ik: konden we haar dit nu echt niet gunnen?

Zo dacht ik er eerder niet over. En Thom ook niet. We houden er allebei niet van om in het middelpunt te staan. Bovendien vinden we trouwen iets intiems, iets wat je samen doet. Toen we elkaar een jaar kenden en gingen samenwonen, wisten we al dat als we ooit zouden trouwen, wij het anders zouden doen. Niet met een knallend feest, een witte jurk en heel veel gasten, maar veel kleiner.

Dat hebben we weleens opgenoemd bij onze familie. Mijn moeder begon dan vreselijk te sputteren. Ook Thoms ouders protesteerden. Die zijn erg van de oude stempel en vinden dat je de dingen moet doen ‘zoals het hoort’.”

Trouwen in Griekenland

“Toen Thom en ik jaar geleden op vakantie waren in Griekenland, en bij een schattige kerk aan een adembenemende baai stonden, ging hij opeens op zijn knieën. Hij bleek al een week rond te lopen met een ring, wachtend op de juiste plek. Toen we hier stonden, wist hij meteen: dit is het. Ik zei vol overtuiging ‘nè’ – dat is ‘ja’ in het Grieks! – en we omhelsden elkaar. Het was zo romantisch dat we tranen in onze ogen kregen.

En toen we het kerkje bezochten en daar een kaars aanstaken voor onze toekomst, dachten we allebei hetzelfde. Híer wilden we trouwen. Op deze prachtige plek. In het geheim. Met z’n tweeën en niemand anders. De hele verdere dag bespraken we of we dit wel konden maken. Ik had er moeite mee, voelde me bezwaard tegenover onze families. Thom was uitgesprokener. ‘Het is óns leven,’ zei hij. ‘Ons huwelijk. Wij moeten dat kunnen doen hoe wij dat willen.’ En tja, daar had hij helemaal gelijk in.

Weer thuis zijn we gaan uitzoeken hoe het werkt om in Griekenland te trouwen. Er bleken bureaus voor te zijn die je met alles helpen. Het feit dat we in de kerk wilden trouwen, maakte het iets ingewikkelder, maar het was allemaal te regelen. We konden zelfs een Griekse fotograaf de foto’s laten maken. Hij kon ook onze getuige zijn en zou zijn vrouw meenemen als tweede getuige.

Hoe concreter onze plannen werden, hoe meer documenten we regelden, hoe spannender het werd. Ergens voelde ik me nog steeds schuldig, maar het voelde ook zo goed. Het was zo fijn om dit geheim met Thom te delen, het voelde echt als iets van ons samen. Het bracht alle vlinders van het eerste jaar weer terug. We besloten het door te zetten. Zonder daar van tevoren thuis over te vertellen. Dat zou alleen maar gedoe geven en dat zou onze dag waarschijnlijk verpesten. Na terugkomst zouden we het ‘opbiechten.’ En dan maar hopen dat er begrip voor ons zou zijn.”

In tranen

“Het was de mooiste vakantie van mijn leven met onze trouwdag als subliem hoogtepunt. Die was simpel, maar precies zoals wij het wilden. We voelden ons zo verbonden. Na het ja-woord hebben we romantisch gedineerd met heel veel gangen. Op het strand, terwijl we elkaar steeds diep in de ogen keken. Ik zweefde van geluk. De dagen erna hebben we genoten in een superdeluxe hotel. Het was een sprookje.

Tot we op Schiphol landden. Terwijl we in het vliegtuig ons verhaal nog hadden geoefend over hoe we het zouden vertellen, stond ons iets vreselijks te wachten. Mijn ouders stonden op Schiphol. Met tranen in hun ogen. Even dacht ik dat ze het al wisten van ons huwelijk. Maar er was iets anders.

Mijn moeder bleek een knobbel in haar borst te hebben. Ik wist dat ze de week voor onze geheime huwelijksreis een standaardcontrole had gehad, maar ik had er verder niet meer bij stilgestaan. En zij had ons bij de verontrustende uitslag niet willen bellen, om onze vakantie niet te verpesten. Bovendien had ze verder onderzoek willen afwachten.

De uitslag had ze de dag voor onze thuiskomst gekregen: de knobbel was kwaadaardig en ze moest al binnen een paar dagen onder het mes. Het was een heftige thuiskomst waarbij ons verhaal over ons huwelijk totaal misplaatst zou zijn. Dus we hebben alleen een luisterend oor voor mijn moeder geboden. En gelukkig lijkt het nu weer goed met haar te gaan.”

Geheim opbiechten

“We zijn een paar maanden verder en er lijkt rust gekomen. Maar ons geheim hebben we nog steeds niet opgebiecht. Hoewel ik dacht dat het nu makkelijker zou worden, wordt het alleen maar moeilijker: er is al zo veel tijd overheen gegaan. Wat een shock zal het geven. Ik weet nu al dat mijn moeder in tranen zal uitbarsten. Wat zal ze verdrietig zijn. En boos, waarschijnlijk.

En hoe geweldig onze dag ook was, toch heb ik er nu een beetje spijt van. Nu ik me meer dan vroeger realiseer dat mijn moeder op een dag dood zal gaan, had ik het haar toch gegund om erbij te zijn. Maar dat gaat niet meer, we zijn immers al officieel getrouwd. Bij vlagen heb ik er slapeloze nachten van. Hoe gaan we ons uit deze situatie redden?”

Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.