Anneloes (38): ‘De allereerste begrafenis die ik verzorgde, was die van mijn eigen vader’

Parent peer pressure

“Omdat ik vroeger druk ervaarde vanuit mijn ouders om naar de universiteit te gaan, maak ik keuzes nu heel bewust. Tot een paar jaar geleden had ik nooit een praktisch beroep overwogen, dat leek me zonde van mijn diploma.

Mijn ouders wilden dat ik een baan met een goed salaris vond. Ze dachten dat daar een universitair diploma voor nodig was. Zelf hebben ze nooit aan de universiteit gestudeerd en ze wilden dat ik het beter zou doen dan zijzelf.

Ik deed de universitaire bachelor business, omdat uit een beroepentest kwam dat dit bij me past. Nadat ik mijn bachelor gehaald had, leek het me op advies van mijn ouders een goed idee om een master science in management te doen. Ik ging op hun kosten op de campus wonen. Maar dat leven vond ik maar niets.

Ik verlangde naar vrijheid. Ik stopte op de universiteit en ging aan het werk als operationeel manager, waarvoor ik was opgeleid. Zo kon ik mijn eigen geld verdienen en een eigen woonplek vinden.

Het belang van vrijheid

Als operationeel manager merkte ik dat ik minder invloed had met mijn werk dan verwacht. Ik werd aangenomen om, op basis van onderzoek, advies te geven aan bedrijfsafdelingen. In de praktijk bemoeide mijn baas zich er constant mee. Hij klaagde over de kleinste dingen, zoals dat het personeel vijf minuten te lang pauze had.

Als ik advies gaf, bijvoorbeeld over het wel of niet integreren van een nieuw bestelsysteem, keurde mijn baas het af of zag ik een jaar later pas resultaat. Ik dacht: wie help ik hier nu echt mee? Ik realiseerde me dat ik vrijheid belangrijk vind en overwoog om voor mezelf te beginnen.”

Waardevolle les

“Mijn ouders verklaarden me voor gek toen ik uitvaartondernemer werd. Ze dachten dat ik weinig zou verdienen. Toen ik deze baan nam, dacht ik daar niet eens over na, maar ik verdien nu meer dan voorheen. Ik wilde met mijn hart werken, niet alleen met mijn hoofd.

Voor mij is het belangrijk dat ik me spiritueel kan ontwikkelen. Dat kan omdat ik nu vaak in verdrietige situaties kom die me raken. Zo was er eens een familielid dat niet kwam opdagen bij de uitvaart. Dat nam ik mezelf kwalijk, want ik voel me erg verantwoordelijk. Ik realiseerde me daardoor dat ik niet voor iedereen kan zorgen en dat was een waardevolle les.

Toen ik nog manager was, liet ik vrienden een keer opschrijven welke beroepen ze bij me vonden passen. Ik wist al een paar maanden dat ik iets anders wilde, maar niet precies wat. Ik was benieuwd of vrienden verrassende ideeën hadden.

Een vriendin schreef begrafenisondernemer op. ‘Vanwege je grafstemming’ grapte ze. Maar begrafenisondernemer is het uiteindelijk wel geworden!

Allereerste begrafenis

De allereerste begrafenis die ik verzorgde, was die van mijn eigen vader. Hij had al een jaar kanker. Het voelde vertrouwd om als familielid zijn uitvaart te verzorgen. Ik wist: als ik zijn afscheid kan organiseren, met al mijn emoties, dan lukken andere uitvaarten al helemaal.

Mijn werk ligt nu in het verlengde van mijzelf. Ik heb de vaardigheid om emoties aan te voelen. Tegelijkertijd ben ik direct. Als ik bij mensen thuiskom en een familie wil dat de overledene thuis opgebaard wordt, is er soms iemand die twijfelt. Ik durf dat gesprek te openen. En als ik nu bel voor een kist, dan heb ik ’m binnen een uur!

Daar houd ik van, korte lijnen en snel schakelen. Mijn moeder is nu trots op wat ik heb opgebouwd. En mijn vader zou dat ook zijn geweest, als hij nog zou leven. Dat weet ik zeker.”

Deze Real Life komt uit Flair 12-2023. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.