Abbey raakte vervroegd in de overgang: ‘De huisarts had dit nog nooit meegemaakt’

Vervroegd in de overgang

“Een kleine negen jaar geleden vroeg ik mijn huisarts om te onderzoeken of ik misschien in de overgang zou zitten. Hij barstte in lachen uit. ‘Meisje, je bent pas 23 jaar. Dat is echt niet nodig. Laten we eerst maar eens testen op ijzertekort,’ kreeg ik te horen, toen ik voor de zoveelste keer de praktijk binnenkwam met een hevige migraineaanval. Ik ging akkoord.

Vooral omdat ik hoopte dat hij gelijk zou hebben. Diep vanbinnen voelde ik allang dat er meer aan de hand was. Misschien ook omdat ik in mijn achterhoofd had dat mijn tante al vanaf haar 25ste in de overgang zit en ik alle symptomen had: opvliegers, nachtelijke zweetaanvallen, migraine, stemmingswisselingen. Dat was ook waarom ik na dat eerste onderzoek, waar niets uitkwam, bleef aandringen op een vervolgonderzoek. Ik móést weten waar ik aan toe was.

Na een paar dagen kwam de uitslag: ‘Het spijt me, je zit inderdaad midden in de overgang.’ De huisarts wist zich geen houding te geven, want in zijn dertig jaar als huisarts had hij dit nog nooit meegemaakt. Bij mij sloeg het nieuws in als een bom. Waar ik al die tijd zo bang voor was geweest, stond nu zwart-op-wit: ik was 23 en zat in de overgang.”

Droom om moeder te worden

“Buiten op de parkeerplaats kon ik alleen maar huilen. Ik voelde me zó in de steek gelaten door mijn lijf. Al van jongs af aan was het mijn droom om moeder te worden. Ik was gek op kinderen, wilde heel graag zo’n mooie zwangere buik en fantaseerde over mijn eigen gezin. Die droom zag ik nu in rook opgaan. De kans dat ik ooit zwanger zou raken was vijf procent.

Mijn vriendin Lourdes, met wie ik op dat moment anderhalf jaar samen was, schrok ook enorm van de diagnose. Vooral omdat ze zag hoeveel verdriet ik ervan had. We hadden het aan het begin van onze relatie weleens over kinderen gehad, maar zij gaf destijds aan dat ze daar nog niet over uit was. We stonden op het punt om in het huwelijksbootje te stappen, maar de diagnose zette alles op z’n kop.

Lourdes was in dubio of ze überhaupt wel kinderen zou willen, maar ik voelde aan alles dat ik die laatste vijf procent kans die ik nog had, wilde benutten. Het was nu of nooit. Zij had daar alle begrip voor, maar was er zelf dus niet klaar voor. Dat was pijnlijk, want daardoor werd ik voor de keuze gesteld: of trouwen met de liefde van mijn leven en mijn kinderwens opofferen óf onze relatie beëindigen en mijn kinderwens in vervulling laten gaan als alleenstaande moeder.”

Kiezen tussen twee kwaden

“Het was een van de zwaarste periodes uit mijn leven, waarin ik heel veel heb gehuild en gepiekerd. Soms belde ik een van mijn beste vriendinnen en kon ik door mijn tranen heen geen woord uitbrengen; ik was zo verdrietig. Het voelde alsof ik moest kiezen tussen twee kwaden. Onze relatie kwam in zwaar weer terecht en het had niet veel gescheeld of we waren uit elkaar gegaan.”

Na dik een halfjaar bleek onze liefde toch sterker. Ik wilde haar niet kwijt en zij kon het niet over haar hart verkrijgen om mij mijn kinderwens te ontnemen. We besloten te trouwen en als ik in de toekomst klaar zou zijn voor een kind, zou ze mij haar eicellen doneren zodat ik tóch zwanger zou kunnen raken. Het is geen beslissing die we van de ene op de andere dag hebben genomen, want het betekende ook dat ik nooit een kind van ‘mezelf’ zou krijgen. Maar naarmate de tijd verstreek, voelden we dat dit voor ons de juiste keuze was.”

In één keer raak

“Na onze bruiloft hebben we samen een huis gekocht en een poosje daarna besloten we de eerste stappen te zetten richting een fertiliteitskliniek. Het kon mij allemaal niet snel genoeg gaan, want ik wilde niets liever dan moeder worden.

Lourdes was inmiddels meer aan het idee gewend geraakt en voelde dat ze er ook klaar voor was om samen aan een gezin te beginnen. Ik ben dankbaar dat we geen overhaaste beslissingen hebben genomen. Het is natuurlijk ook niet zomaar iets. Zij heeft de tijd genomen en ik heb haar die tijd gegeven. Wel was meteen duidelijk dat ik degene zou zijn die ons kind zou dragen.

Lourdes heeft die behoefte nooit gehad en daarnaast had ik dat ook niet aangekund. Dagelijks geconfronteerd te worden met de zwangerschap van mijn geliefde terwijl het mijn grootste droom was in verwachting te zijn, was een nachtmerrie geweest.

Natuurlijk hoopten we dat onze wens snel in vervulling zou gaan, maar dat het meteen bij de eerste keer raak zou zijn, hadden we niet verwacht. Ik kan me het moment waarop we de zwangerschapstest deden nog precies herinneren. Ik stond in de badkamer, legde bloednerveus de test op de wastafel en keek om de paar seconden of er al iets zichtbaar was. Voor mijn gevoel duurde het úren, maar ineens was het daar: een streepje. We konden onze ogen niet geloven.”

Grote, roze wolk

“‘Echt? De allereerste keer?’ bleef Lourdes maar zeggen. We vlogen elkaar in de armen en dansten door de badkamer. Die weken daarna zaten we op een grote, roze wolk. Ik genoot zo van de zwangerschap, van het dikker worden van mijn buik en het mensje dat zich ontwikkelde. Het besef kwam pas echt toen ik het eerste schopje voelde. Ineens realiseerde ik me: het is gelukt, ik ben zwanger!

Iets waarvan ik even dacht dat het nooit meer zou gebeuren. Na een pittige bevalling werd onze zoon Eloy met een keizersnede geboren. Een prachtig mannetje met gitzwarte haren. Hij werd op mijn buik gelegd, maar ik kon er niets mee.

Ik vroeg de artsen hem weg te halen. Ik wilde rust. Dat het moedergevoel er niet meteen was, vond ik moeilijk. Helemaal omdat het voor de zwangerschap wel even door mijn hoofd heeft gespookt: ‘Wat als ik niet zo veel van het kind kan houden omdat het niet mijn vlees en bloed is?’ Gelukkig bleek het vooral de nasleep van de narcose en was ik al vrij snel erg verliefd op mijn prachtige baby.”

Ook een mini-me

“Eloy is een kopie van Lourdes. Hij heeft dezelfde humor en is net als zij heel zorgzaam en ja... ook heel koppig. Hij heeft het Spaanse temperament van z’n moeder. Ergens bleef het bij mij kriebelen. Hoe leuk zou het zijn als er ook een mini-me zou ronddartelen? Als ik ook iets van mezelf zou herkennen? We besloten daarom bij de tweede een poging te wagen met mijn eicellen. Ik was nog af en toe ongesteld, dus er was nog een kans.

De rest van deze Real Life lees je in Flair 06-2023. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.