Opgebiecht: ‘We willen onze families liever niet op onze bruiloft’
Lisanne (31) en haar vriend Stefan gaan trouwen op Formentera, een klein eilandje ten zuiden van Ibiza. En dat weet niemand. Niet omdat ze het zo graag stiekem doen, maar omdat hun families zó lastig tevreden te stellen zijn, dat ze besloten hebben ze niet uit te nodigen op hun bruiloft.
Vorig jaar met kerst vroeg Steef me ten huwelijk. Tijdens de brunch bij ons thuis, waarbij onze ouders, mijn zussen en hun gezinnen, Stefans broertje en zusje en zijn oma aanwezig waren, ging hij op zijn knieën. Totaal onverwacht! Maar ik zei ja, ik hou ongelooflijk veel van hem en ben ervan overtuigd dat wij het leuk met elkaar kunnen blijven houden tot we oud en grijs zijn.
Hoogoplopende discussie
Maar óók onverwacht was dat, zodra de euforie ging liggen, mijn ouders diezelfde avond nog in een hoogoplopende discussie verwikkeld raakten met mijn schoonouders. Ik weet niet hoe het begon, want ik zat aan de andere kant van de tafel, maar opeens werd er harder gepraat en bleek dat mijn vader en mijn schoonmoeder nogal verschillende ideeën hadden over de locatie. Op een statig landgoed of in een kasteel, vond mijn vader.
Nee zeg, trouwen doe je in de kerk, zei mijn schoonmoeder. Stefans grappende – maar o zo ware – ‘Eh… ik geloof dat Lisan en ík gaan trouwen, zullen we de details gewoon aan ons overlaten?’ kon niet op veel bijval rekenen. Stom dat ik nog dacht dat het wel los zou lopen.
Lees ook Opgebiecht: ‘Ik heb seks gehad met mijn oom’
No way dat ik in een kerk trouw
Vanaf de dag na het aanzoek werd ik bestookt met telefoontjes van mijn moeder en schoonmoeder. Steef is christelijk opgevoed en in zijn familie zijn ze het ‘gewend’ om zowel in het gemeentehuis als voor de kerk te trouwen. Stefans zusje heeft dat ook gedaan. Niet omdat ze zelf actief iets met het geloof doen, maar om hun ouders tevreden te stellen. Ik vond dat toen al onzin. Het was in de kerk net alsof we een toneelstukje aan het opvoeren waren, met al die liederen en al die gebruiken die voor het overgrote deel van de gasten nieuw waren. No way dat ik in een kerk trouw. Gelukkig is Stefan dat met me eens.
Míjn moeder had ondertussen zo’n beetje de hele dag al gepland, van de locatie (het landgoed waar zij en mijn vader elkaar 42 jaar geleden het jawoord gaven) tot wie de bloemen kon doen en het ‘feit’ dat mijn beide zussen getuigen zouden zijn. Dat ik liever mijn hartsvriendin wil vragen, was van ondergeschikt belang.
Net als dat Stefan en ik de bruiloft klein willen houden, met een stuk of vijftig gasten en alleen een ceremonie, barbecue en een knalfeest. ‘Maar lieverd, dat kan écht niet,’ bracht mijn moeder in. ‘Je weet best dat wij alle ooms en tantes en neven en nichten uitnodigen. Achterneven en -nichten hoeven niet, als jij dat niet wilt.’ Toen ik antwoordde dat ik dat altijd nog zelf bepaal, vertelde ze gepikeerd dat ze tante zus en neef zo al had laten weten de datum die we op het oog hadden, vrij te houden.
Trouwen in het geheim
Al snel besloten Stefan en ik onze ouders dus de wacht aan te zeggen. Wíj gingen zelf bepalen hoe we onze bruiloft gaan vieren en niet zij. Mijn vader begon te mokken, moeder huilde tranen met tuiten en mijn schoonmoeder heeft zelfs een aantal weken niet met ons gesproken. Net als mijn zus trouwens, toen ze begreep dat zij geen getuige zou worden.
Uiteindelijk kreeg ik zo veel buikpijn van de hele situatie, dat ik alleen maar chagrijnig werd als Steef en ik met de voorbereidingen bezig waren. Hij had hetzelfde. ‘Weet je wat ik zou willen?’ zei ik tegen hem. ‘Als we eind zomer op Formentera zijn dáár lekker trouwen, met mijn voeten in het zand. Lekker die heisa hier laten voor wat het is.’
Hij antwoordde: ‘Nou, waarom doen we dat niet gewoon?’ Dus over twee weken vliegen we naar onze vakantiebestemming, met onze allerbeste vrienden. We vertellen hen pas in het vliegtuig wat we van plan zijn, zodat we ze niet met een geheim opzadelen. We hebben alles al geregeld; het wordt de kleine, intieme bruiloft die we zo graag willen. Een korte ceremonie, daarna eten en de hele nacht dansen. En als we thuiskomen, laten we onze ouders de foto’s wel zien. Waarschijnlijk vinden ze het vreselijk, maar dat is dan jammer.”
Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.
Tekst: Rianne Sepers | Beeld: Getty Images
