Opgebiecht: ‘Niemand weet dat mijn vriend depressief is’

“De eerste weken dat Pim thuis zat, was er niks aan de hand. Logisch, het is ook weleens lekker een tijdje niet zo veel te hoeven. Hij werkte zich door allerlei klusjes in huis heen die hij al tijden wilde doen, ondernam leuke dingen met onze zoon Jayden en solliciteerde regelmatig.

De eerste scheurtjes ontstonden toen hij voor een aantal vacatures - waarvoor hij had verwacht een ideale kandidaat te zijn - niet eens op gesprek mocht komen. Bij een andere sollicitatie waar hij wel verder kwam, kreeg hij te horen dat de arbeidsvoorwaarden van zijn vorige baan verre van haalbaar waren. Mij maakte dat niets uit, maar Pim wel. Hij wilde geen stap terug doen.”

Depressief thuis

“Lang verhaal kort: we zijn nu ruim anderhalf jaar verder en Pim zit nog altijd thuis. En dat heeft hem geen goed gedaan. Het afgelopen jaar heb ik hem zien afglijden van een zelfverzekerde, vrolijke vader en vriend tot halve zombie die nergens zin in heeft, die met moeite zijn bed uitkomt - en soms zelfs helemaal niet - en die steeds minder lijkt te geven om persoonlijke verzorging.

In het begin had ik niet zo door dat het zo slecht ging. Ik zag wel dat hij niet zo lekker in zijn vel zat, maar pas toen hij zei dat hij wilde stoppen met zaalvoetballen - iets wat hij al twintig jaar deed - gingen de alarmbellen af. Pas toen drong tot me door dat er nog maar heel weinig was waar Pim zin in of energie voor had.

Ik probeerde er met hem over te praten. En hoewel hij zich in eerste instantie voor me afsloot, stelde hij zich na een poosje wel wat meer open. Ik schrok echt van hoe laag zijn zelfbeeld was en van de verhalen over vroeger die loskwamen.

Pim blijkt op de middelbare school ontzettend te zijn gepest. Iets wat hij me nooit eerder had verteld en wat ik ook totaal niet kon rijmen met de spontane, sportieve, open man die ik tien jaar geleden aan de haak sloeg. Hij had zijn jeugd achter zich gelaten, zei hij, en dacht dat dat voor altijd was, maar nu kwam alles weer boven. Oók de angsten en de somberheid die hij vroeger gevoeld had.”

Schone schijn

“Op mijn aandringen heeft hij zich aangemeld bij de GGZ en sinds een paar maanden heeft Pim nu therapie. Maar eerlijk gezegd merk ik nog weinig vooruitgang. En dat breekt me op. Zéker omdat ik met niemand over Pims depressie kan praten, want dat wil hij niet. Hij schaamt zich, vindt dat iemand die zo veel heeft in het leven als hij geen ‘recht’ heeft op somberheid.

Hoe vaak ik ook zeg dat dat onzin is en dat dit iedereen kan overkomen: hij wil niet dat anderen weten wat er bij ons thuis speelt. En dus houd ik de schone schijn op en bedenk de ene na de andere smoes voor hem als hij weer eens niet meegaat naar een feestje of verjaardag. Natuurlijk begint dat op te vallen, maar ik hou van Pim en wil hem niet afvallen.”

Depressie maakt ons leven onmogelijk

“Mijn zus is de enige die weet wat er echt aan de hand is. Ik móést mijn ei bij iemand kwijt en wilde ook gewoon graag dat er iemand is die Jayden kan opvangen als het nodig is. Dat arme joch snapt er af en toe niets van. Dus nu logeert hij af en toe bij tante Lies en daar heeft hij dikke pret met zijn neefjes.

Ik had altijd gedacht dat er inmiddels wel een broertje of zusje voor Jayden onderweg zou zijn, maar dat idee laat ik voorlopig maar los. Aan Pim heb ik mijn handen al vol.

Als ik eerlijk ben, weet ik niet hoe lang ik dit nog kan volhouden... Ik hou onwijs veel van hem en vind dat je, in goede én in slechte tijden, voor elkaar klaar moet staan. Maar toch: er komt een punt dat ik het niet meer trek en dat zijn depressie ook ons leven onmogelijk maakt.”

Deze Opgebiecht stond eerder in Flair. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.