Opgebiecht: ‘Mijn zoon lijkt sprekend op mijn agressieve ex’

Inmiddels is alles afgehandeld, wonen mijn zoons en ik met z’n drieën in een ander huis en beperk ik het contact met Thomas tot een minimum. Je zou denken dat ik mijn oude leven achter me heb gelaten, maar Finn lijkt als twee druppels water op zijn bloedirritante vader, mijn agressieve ex."

De eerste klap

“Had je me vijf jaar geleden gevraagd of ik gelukkig was met Thomas, dan had ik absoluut ‘ja’ geantwoord. Maar hij is in korte tijd zo ontzettend veranderd. Dat ligt ook aan de situatie: hij raakte zijn baan kwijt, vond niet snel ander werk, dronk te veel en werd gewelddadig. Ook naar mij toe.

Ik zal die eerste klap nooit vergeten. Ik was volledig lamgeslagen: mijn eigen man die altijd voor me klaarstond, mijn beste vriend, gaf me zomaar een klap in mijn gezicht. Hij schrok er zelf net zo van als ik. Honderd keer excuses tot en met tranen van machteloosheid toe. Ik heb hem vergeven, maar toen het kort daarna opnieuw misging, wist ik dat ons einde in zicht was. Dit kón gewoon niet, ik liet me niet slaan door mijn eigen man.

In eerste instantie durfde ik er niet eens met mijn ouders en beste vriendin over te praten. Dat heb ik na een paar weken wel gedaan en ze konden het niet geloven. Thomas? Die deed zoiets niet.”

Gitzwarte periode

“Ik zal niet uitweiden over die hele scheiding en alles wat die met zich meebracht. Het was de hel, een gitzwarte periode. Thomas gaf mij de schuld van alles. Ik was niet goed met de kinderen, hij had geen geld en noem allemaal maar op. Het werd een dure scheiding met advocaten, juridische procedures, omgangsregelingen en heel veel stress.

Natuurlijk had dat ook grote impact op de jongens. Finn werd angstig en schrok snel. Ik had het idee dat vooral ik geen goed meer kon doen. Hoe vaak hij niet heeft geroepen dat hij me haatte. Tuurlijk begrijp ik dat het uit onmacht was, maar wat doet het pijn als je zoon van zes je dat toebijt. Later ging Finn steeds vaker als een dolle in het rond slaan en werd hij agressief.

Ik hoopte dat het Levi misschien minder zou raken, omdat hij nog zo jong was. Dat hij nog niet echt meekreeg en snapte wat er gebeurde. Vergeet het maar. Levi kreeg lichamelijke klachten, werd stil, at en sliep slecht.”

Hetzelfde dorp

“We zijn nu twee jaar verder. Thomas en ik wonen allebei in hetzelfde dorp. De kinderen gaan om de week een weekend naar hun vader. Er zijn vrijdagen geweest dat ze niet naar hem toe wilden, maar op sommige zondagen wilden ze niet meer naar mij terug. De jongens hadden het zwaar en werden heen en weer geslingerd tussen ons. Ik weet niet of we dat hadden kunnen voorkomen.

Inmiddels zijn we in rustiger vaarwater terechtgekomen. Over Levi maak ik me geen zorgen. Hij gaat goed op school, is vrolijk, heeft vriendjes en vriendinnetjes en speelt vaak buiten. Finn is een ander geval. Ik vind hem vrij dwars en soms moeilijk benaderbaar.”

Lees ook Opgebiecht: ‘Mijn kat of mijn vriend? Dan ga ik voor de kat’

Precies mijn agressieve ex

“Ook van school komen verhalen die me ongerust maken. Hij pest andere kinderen en is meerdere keren betrokken geweest bij vechtpartijtjes. Het maakt het voor mij lastig dat hij – ook qua uiterlijk – precies op Thomas lijkt. Soms word ik net iets bozer op hem dan ik zou moeten. Dan kijkt hij me aan met zo’n blik van: wat nou? En dan is het alsof ik in het gezicht van Thomas kijk, vlak voor het moment dat hij naar me uithaalde. Probeer dat maar eens los van elkaar te zien.

Het maakt me wanhopig. Ik weet dat Finn er niks aan kan doen dat hij zo op zijn vader lijkt. En dat het bovendien mijn eigen keuze is dat Thomas zijn vader is. Maar door de gelijkenissen – ook het korte lontje heeft hij zonder twijfel van Thomas – haalt Finn het bloed onder mijn nagels. Ik móét een manier vinden om hier beter mee om te gaan. Voordat Finn er straks voor kiest om bij zijn vader te gaan wonen.”

Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair. Wil je een editie (na)bestellen? Dat kan hier.

Tekst: Valerie van der Meer | Beeld: Getty Images