Opgebiecht: ‘Mijn man weet niet dat ik abortus liet plegen’

“Zwanger worden lukte niet meteen, maar we hadden geen haast. Toen zich bij mij een geweldige carrièrekans voordeed, liet ik die niet schieten. Ook niet toen ik erachter kwam dat ik zwanger was.”

Nieuwe baankansen

“Het was afgelopen maart. Ik werd niet ongesteld, maar had al vaker gedacht dat ik misschien zwanger was. Zo’n test vond ik vervelend om te doen: steeds opnieuw die teleurstelling dat het niet zo was. Ik liet het maar even voor wat het was. Ik nam niet eens de moeite om het er met Joshua over te hebben.

In diezelfde tijd kreeg ik een geweldig aanbod op kantoor. Ik kon doorschuiven omdat mijn chef naar een ander bedrijf ging. Een kans waarvan ik nog niet eens durfde te dromen, ik had dit de eerste jaren beslist niet als mogelijkheid gezien. Het aanbod was uniek, ik wilde ervoor gaan – zeker op deze leeftijd al. Joshua stond achter mijn beslissing. Hij vindt werk niet zo belangrijk als ik, maar hij weet dat mijn baan voor mij wel belangrijk is.

Hij bracht het onderwerp kinderen ter sprake, maar ik liet hem niet uitpraten. ‘Dat zien we tegen die tijd wel. Zo ver is het jammer genoeg nog niet.’ Juist door dat gesprek werd de drang groter om een zwangerschapstest te doen. Het voelde ineens ongemakkelijk, alsof ik iets voor hem verzweeg wat ik zelf nog niet wist.”

Ik was zwanger

“Ik deed de test zonder dat Joshua er vanaf wist. Hij zat een paar dagen in het buitenland voor zijn werk. Dat is niet bijzonder, hij zit in de entertainmentwereld en is geregeld weg. Dit was de eerste keer dat ik de test alleen deed en het was nu wel raak: ik was zwanger.

Ik was uitzinnig blij en uitgelaten, er stroomden tranen en ik greep naar mijn telefoon om Joshua te bellen. En toen ging er een ‘nee’ door me heen. Dit kon niet, ik kón nu niet zwanger zijn. Dat zou betekenen dat ik die baan niet kon aannemen, geen carrière kon maken, niet 24/7 beschikbaar kon zijn.

Ik belde Joshua niet en begon nog harder te huilen. Waar ik blij had moeten zijn omdat ik zwanger was, werd ik juist heel verdrietig van het idee dat ik die baan niet zou kunnen doen. Ik schrok er zelf ook van dat ik die baan belangrijker vond dan ons kind!”

Niet welkom

“Die avond bleef ik huilen. Toen Joshua tijdens ons dagelijkse telefoontje vroeg waarom ik zo stil was, zei ik dat ik hoofdpijn had. Ik kwam ermee weg. Die nacht heb ik liggen huilen, bed uit, bed weer in en heb veel en flink nagedacht.

Tegen de ochtend wist ik het: deze baby was bij mij op dit moment niet welkom. Ik kon wel zeggen dat ons gezin op nummer één zou staan, maar dat is voor mij niet zo. Ik wil een carrière, ik wil nog een paar jaar vol aan de bak voordat ik moeder word.

Joshua denkt hier honderd procent anders over en daarom mocht hij het niet weten. Ik hield het stil. Voor hem, voor vriendinnen, voor mijn ouders. Ik heb dit met niemand gedeeld. Achteraf vraag ik me af of dat slim was, omdat het zwaar is om in je eentje te verwerken.”

Abortus

“Op internet zocht ik naar een goede abortuskliniek. Daar ben ik alleen naartoe gegaan. Ik heb me er vooraf in verdiept en als ik het liet uitvoeren in een kliniek, dan kon het anoniem. Het ging ook buiten de zorgverzekering om, zo weet ik zeker dat Joshua er niet achter komt.

Lastig was het wel om deze beslissing te maken. Ik heb iets afgekapt, waarvan we allebei heel gelukkig zouden worden. Als ik dit met Joshua had gedeeld, dan was het niet gebeurd. Ik denk dat het dan misschien ons huwelijk zou kosten, of dat ik me erbij had neergelegd dat het nu toch de juiste tijd was voor een baby.

Maar ik wil die baan, ik wil hard werken, ik wil leidinggeven en ik wil successen op mijn naam schrijven. Die voldoening ervaren dat er een carrièrevrouw in mij zit. Zeker weten dat ik me dan, over een aantal jaar, volledig op het moederschap zal storten.”

Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.