Opgebiecht: ‘Is mijn zoon een seriemoordenaar in de dop?

Ik heb geen idee hoe Toby aan zijn gedrag komt, maar ik maak me er erge zorgen over. Toen mijn vriendin pas gekscherend uitriep: ‘Kijk maar uit dat er geen seriemoordenaar in hem schuilt!’, kon ik niet mee lachen. Ze weet niet half wat voor gekke dingen hij doet, ik durf het niet eens allemaal met haar te delen."

Een fase

"Honden en katten schoppen en slaan, speelgoed van Nienke slopen: hij heeft al eens een pop onthoofd. En soms haalt hij uit naar klasgenootjes of naar de juf. Ik bespreek alles wel altijd met Boris, mijn man. Die ziet niet hoe onhandelbaar Toby is en noemt het ‘vast een fase waar hij doorheen moet’. Ik denk dat het ernstiger is dan dat.

Toby hing altijd erg aan mij, maar dat is over. Boris is nu zijn held, en die ziet nog die lieve, aanhankelijke Toby. Als ik dan vertel over alle narigheid die hij flikt, is dat natuurlijk ook moeilijk te rijmen. Het voelt bijna alsof hij ons tegen elkaar uitspeelt, maar het kind is zes, daar kan hij toch geen benul van hebben?"

Niet het verkeerde voorbeeld

"Sinds hij naar school gaat, is het alsof er een knop omgegaan is. Was hij eerst nog best een lief ventje, nu schopt hij overal tegenaan en is het alsof ik niet tot hem doordring als ik hem straf geef. Ik kan hem honderd keer op de trap zetten voor een time-out, hij ondergaat het, maar er verandert niks in zijn gedrag.

Ik leg altijd uit waarom iets niet mag, dat dieren ook gevoel hebben en dat zijn zusje pijn heeft als hij haar knijpt. Kansloos is het. Zijn juf heeft me ook al aangesproken op zijn gedrag. Hij heeft haar een keer gebeten toen ze hem apart nam omdat hij andere kinderen pestte. Ik hoor zo’n verhaal aan, weet dat ik er iets mee moet, maar wat?

We zijn een normaal gezin, hij krijgt niet het verkeerde voorbeeld. Slaan, knijpen, pesten… het zijn allemaal dingen die hij niet van huis uit meekrijgt. Boris werkt, ik werk parttime, maar dat slokt ons niet op. De kinderen krijgen tijd en aandacht genoeg, daar ligt het niet aan."

Serieuze therapie

"Boris en ik hebben amper ruzie en als er iets is, wordt het op een rustige manier afgehandeld, het gaat nooit met schreeuwen of agressie. We doen veel dingen samen, gaan naar de speeltuin, hebben een abonnement op de dierentuin, en elke zondag ondernemen we iets leuks. Het is ook niet zo dat sinds de geboorte van Nienke alle aandacht naar haar gaat, dus ik weet oprecht niet waar ik het zoeken moet. En hij is zes, dat lijkt me toch geen leeftijd voor serieuze therapie?!"

Lees ook Opgebiecht: ‘Ik ben bang dat ik paranormaal begaafd ben’

Wanhoop

"Pas was hij in z’n eentje in de tuin aan het spelen. Hij zat rustig in een hoekje en ik bekeek hem vanaf een afstand. Hij had mij niet in de gaten. Stilletjes liep ik naar hem toe, hij leek lief te spelen, zat helemaal in zijn eigen wereld, hoorde mij niet eens. In zijn handen had hij een sprinkhaan of een krekel.

Ik dacht dat hij hem gefascineerd zat te bekijken, maar ineens had ik door dat hij het dier poot voor poot zat uit te trekken. ‘Nee!’ riep ik uit. Toby schrok en gooide het beest – of wat er nog van over was – in de struiken. Ik was zo in shock, dat ik me moest inhouden om hem geen draai om z’n oren te geven. Ik doe het niet, maar hij drijft me zo soms echt tot wanhoop.”

Deze Opgebiecht staat in Flair 40-2022. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair. Wil je een editie (na)bestellen? Dat kan hier.

Tekst: Valerie van der Meer | Beeld: Getty Images