Opgebiecht: 'Ik verzwijg dat ik een Marokkaanse vriend heb’
Dana (32): “Ik vind het zo naar om te liegen als mijn moeder vraagt wat ik heb gedaan in het weekend, maar ik durf haar gewoon niet te vertellen over Nadir. Ik weet dat zij en mijn vader heel veel moeite zullen hebben met mijn vriend: een Marokkaanse man is niet wat ze voor mij voor ogen hebben.”
Hopeloos ouderwets
“Niet dat ze racistisch zijn, ze zijn gewoon oud – ze waren 41 en 45 toen ik werd geboren – en hopeloos ouderwets. Ze leven in een dorp en hun wereldje is klein. Twee culturen op één kussen? Prima, zolang dat bij de buren gebeurt. Dat ik, na een relatie van veertien jaar met volgens hen de perfecte schoonzoon, nu mijn hart heb verloren aan een Marokkaan, is niet iets waar ik mijn ouders blij mee zal maken.
Toen ik op de middelbare school zat, kreeg ik een relatie met Alex, een lieve jongen uit mijn geboortedorp. Van twee hevig verliefde pubers groeiden we op tot twee volwassenen met een drukke baan die elkaar steeds minder te melden leken te hebben. Na veertien jaar was alle rek uit onze relatie en besloten we zonder elkaar verder te gaan. Dat was lastig: na zo veel tijd samen is je leven totaal met dat van de ander vervlochten. Maar het voelde voor ons allebei ook als een opluchting. Mijn ouders - en de zijne ook trouwens - leken de breuk een stuk erger te vinden dan wij. Ik denk dat ze nog eerder een bruiloft of een kleinkind verwachtten toen we samen bij hen langsgingen om ze te vertellen dat onze relatie over was.
Toen ik weer single was, vroeg mijn moeder geregeld of ik nog leuke mannen had ontmoet. En ze kwam elke maand wel met een nieuwe neef, buurman of collega van een vriendin of nicht aanzetten die o zo leuk is en toevállig ook single is. In het begin heb ik me weleens in een date met zo’n man laten praten, maar daar was ik al snel van genezen. Laten we het erop houden dat mijn moeders idee van wat een leuke man is nogal verschilt van het mijne… En sinds een halfjaar heb ik ook geen koppelpogingen meer nodig, want op een borrel met collega’s na het werk liep ik Nadir tegen het lijf. Het was meteen raak! Hij stond aan de andere kant van de bar met een vriend te praten en het was alsof mijn blik voortdurend naar hem werd getrokken.”
Marokkaanse vriend
“Ik kon niet ophouden met naar hem kijken en zag zijn ogen ook telkens mijn richting op gaan. Een half uur verlegen naar elkaar glimlachen later kwam hij naar me toe en bood me een drankje aan. Sinds die avond is het dik aan tussen ons en ook al is het snel, ik ben er behoorlijk van overtuigd dat het ook niet meer uitgaat. Dit ís het gewoon. Met Nadir kan ik lachen, dansen, huilen, praten, vrijen en stil zijn zoals ik nog nooit met iemand heb gekund. Alles gaat zo vanzelf tussen ons en we zijn ook al helemaal geïntegreerd in elkaars vriendengroep. Zelfs mijn beste vriendin zei laatst dat ze zich niet kon voorstellen dat ze Nadir nog maar een paar maanden kent, zo logisch en relaxed is zijn aanwezigheid.
Het enige minpuntje aan mijn roze wolk zijn mijn ouders. Ik weet dat ik ze moet vertellen over mijn relatie met Nadir, maar ik zie er als een berg tegenop. Ik weet precies wat ik moet verwachten. En dat is geen gelukzalige reactie omdat hun dochter zo’n fijne, nieuwe, Marokkaanse vriend heeft. Ik hoor het mijn vader al zeggen: ‘Daar krijg je alleen maar gedonder mee!’
Er wonen heus wel Marokkanen in mijn geboortedorp, maar mijn ouders kennen er geen een. Ik weet zeker dat ze moeite hebben met Nadir als schoonzoon. Dus schuif ik het moment waarop ik het ga vertellen voorlopig nog even voor me uit. Ik ben zo ontzettend gelukkig nu, daar wil ik nog even ongestoord van genieten.”
Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.
