Opgebiecht: ‘Ik verkocht per ongeluk het erfstuk van mijn man’

“Voor mijn vriendin Annemarie en mij is het traditie geworden: wij staan elke zomer samen op de rommelmarkt. Weken van tevoren plannen we een buitenmarkt in en vanaf dat moment begint de voorpret al. Ik haal eerst grote bananendozen bij de supermarkt, die zet ik klaar in onze logeerkamer en daar stop ik steeds iets in. Dat kan echt van alles zijn: trommeltjes uit de keuken, cadeautjes die ik ooit kreeg en vanaf het eerste moment al spuuglelijk vond, speelgoed, oude kleding van mezelf, van mijn man Tom en van ons dochtertje Sita.

Het is een leuke manier om de zolder, kledingkasten en garage onder handen te nemen. Zo gaan veel oude spullen weg waar we toch nooit meer naar omkijken. Het zal een jaar of twee geleden zijn dat ik een oud kistje tegenkwam met een horloge en wat munten erin. Dat horloge was een lelijk goudkleurig ding. Geen idee waar het vandaan kwam, maar het was niet per se Toms smaak, dus ik had het in zo’n rommeldoos gestopt.”

Op de markt

“Hoe het precies is gegaan, weet ik niet meer. Het ding lag volgens mij nog maar amper op mijn kraam, toen een man het bekeek en naar de prijs vroeg. Als ik niet weet wat ik ergens voor moet vragen, dan draai ik het altijd om en vraag ik: ‘Wat heb je ervoor over?’ Dat gebeurde toen ook en de man zei dat hij twintig euro bood!

Ik sloeg bijna steil achterover en riep meteen dat het goed was. Stom natuurlijk, toen had er een belletje moeten gaan rinkelen, maar dat gebeurde helaas niet. Annemarie zei nog iets als: ‘Zo, jij hebt in elk geval je kraamhuur eruit.’ Dat is altijd ons streven, zo snel mogelijk de kosten eruit hebben. Verder heb ik nooit meer bij dat horloge stilgestaan of het er met iemand over gehad.”

Het erfstuk van mijn man verkocht

“Totdat Tom en ik een tijdje terug op een verjaardag van een vriendin waren. Het gesprek ging over erfenissen. Een vriend vertelde dat hij van een oom onverwacht een paar duizend euro had gekregen. Vet mazzel, hij kende die man amper. Hij had er dus geen verdriet om gehad én was zomaar een leuk bedrag rijker. Het gesprek ging verder en toen gebeurde het. Tom zei dat hij ook ooit iets had gekregen: het gouden horloge van zijn opa, dat heel oud was en al lang in de familie zat. Hij zei ook: ‘Het is een lelijk ding hoor, ik zal het nooit dragen. Maar het is wel antiek en echt goud, dus als we ooit in geldnood komen, dan hebben we dat nog achter de hand.’ Hij lachte er zelf het hardst om.

Ik dacht dat ik ter plekke gek werd! Dat horloge had ik verkocht, al een jaar of wat geleden! Ik had het gevoel dat ik groen werd van ellende, maar kennelijk wist ik het te verbergen. Mijn eerste reactie was: ik vertel het straks wel in de auto. Maar op weg naar huis, durfde ik het niet. Tom zei dat ik stil was en ik zei dat ik me niet zo goed voelde. Hij zei dat ik maar gelijk mijn bed in moest gaan, omdat ik er moe uitzag. Op zo’n lieve reactie kun je toch niet antwoorden: ‘Ik heb je horloge verkocht…’ Wat voelde ik me rot!

Inmiddels zijn we een paar weken verder. Ik heb het zelfs niet aan Annemarie verteld. Ik denk dat ik er maar niet over begin. Tom mist dat ding voorlopig toch niet, het lag waarschijnlijk al jaren op zolder. Ooit gaat hij er natuurlijk wel achter komen. Ik hoop dat het nog lang duurt en zelfs dan weet ik niet of ik het durf op te biechten. Wat een ongelofelijk stomme actie van mij…”

Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.