Opgebiecht: ‘Ik rijd al jaren zonder rijbewijs’

“Voordat iedereen meteen een mening klaar heeft, moet ik het volgende vertellen: ik kom uit een klein dorpje in Groningen. Een paar boerderijen, een paar straten, ons kent ons.”

“Ik weet dat het lijkt alsof de tijd hier heeft stilgestaan. Iedereen weet alles van iedereen, iedereen heeft een mening over iedereen, er wordt geroddeld. Maar als het erop aankomt, zal iedereen elkaar ook steunen. Ik denk dat veel mensen zich er niets bij kunnen voorstellen, zeker die uit de stad niet. Maar het leven speelt zich hier voornamelijk af ín ons dorp. Er is een dorpswinkel, een plaatselijke kroeg en naar school ga je in een dorp verderop.”

Autorijden sinds m’n 15e

“Ik ben opgegroeid op een boerderij en ik heb twee oudere broers. Die waren al snel aan het werk in het bedrijf van onze ouders. Daarnaast hadden ze de hobby om aan motoren en auto’s te sleutelen. Er stonden altijd van die wrakken op ons erf. Lang voordat we achttien waren, reden mijn broers en ik al rond in van alles. Tractoren, auto’s, motoren, brommers. In eerste instantie beperkte zich dat wel tot een weiland; daar waren mijn broers vaak aan het crossen en ik deed mee. Vonden zij ook leuk, hun zusje dat nergens voor terugweek. Een van mijn broers is uiteindelijk de sloop ingegaan en heeft nu een eigen bedrijf, pal naast de boerderij van mijn ouders.

Kort samengevat: ik rijd dus al auto vanaf mijn vijftiende. Daar deed niemand moeilijk over. Destijds heb ik het geleerd van mijn oudste broer. Het is zo simpel als wat, dus ik had het snel onder de knie. We deden vaak wedstrijdjes in een weiland. Ik weet niet meer hoe het precies begonnen is, maar uiteindelijk reed ik ook steeds vaker in een oude auto gewoon over de weg ergens naartoe. Snel even naar een supermarkt een paar dorpen verderop of mijn moeder helpen met iets. Dat heb ik altijd gedaan zonder rijbewijs. Geen haan die ernaar kraaide.

Toen ik achttien werd, heb ik er zelfs nooit over nagedacht om mijn rijbewijs te halen. Autorijden kon ik tenslotte al. Mijn ouders hebben er ook nooit op aangedrongen, terwijl mijn broers allebei wel hun rijbewijs hebben.”

Rijden zonder rijbewijs

“Ik heb zelf geen auto, maar er is altijd wel iets beschikbaar. Vaak rijd ik rond in een barreltje van mijn broer. Die vindt het prima, alle auto’s staan daar gewoon met een sleutel erin, ik kan er altijd zo een meenemen.

Pas toen ik me onlangs in het ziekenhuis meldde, realiseerde ik me hoe raar het is. Ik rijd nu al dik tien jaar rond zonder dat ik een rijbewijs heb. Meestal binnen onze dorpsgrenzen, maar er moet niets gebeuren, want dan ben ik natuurlijk wel de lul. Zoals bij dat ziekenhuis. Terwijl het grietje achter de balie nog naar mijn autosleutels staarde, zei ik snel dat ik natuurlijk wel een rijbewijs heb, maar dat ik die niet bij me had. Uiteindelijk liet ze me doorgaan en kon ik naar mijn afspraak met de kaakchirurg.

Ik zweer dat ik er eerder nooit bij stil heb gestaan dat het misschien wel heel dom is wat ik doe. Het heeft me ook nooit gehinderd achter het stuur. Maar toen ik terugreed naar huis, zeurde het gevoel van rondrijden zonder rijbewijs meer dan mijn getrokken verstandskies.”