Opgebiecht: ‘Ik onderdruk al mijn hele leven dat ik lesbisch ben’

Inmiddels ben ik bijna dertig jaar verder en heb ik mijn leven lang die kant van mezelf onderdrukt. Ik ben getrouwd met René - ja, een man - en we hebben een zoontje.”

Niet openlijk lesbisch

"Al klinkt het weird; ik ben niet van plan om ooit openlijk lesbisch te zijn. Ik vind het verschrikkelijk dat ik gevoelens heb voor vrouwen. Ik heb het nooit leuk gevonden en stop het mijn hele leven al weg. Ik heb ook niet het gevoel dat ik bi ben, want ik voel echt véél meer voor vrouwen dan voor mannen.

Toch ben ik getrouwd met René en hij is zonder twijfel mijn beste vriend. We komen uit hetzelfde dorp, kennen elkaar al eeuwen en ik zou hem voor geen goud willen missen. Als soulmates zijn we echt gelukkig en samen hebben we een prachtige zoon: Daan. Daan is een heerlijk ventje en René en ik zijn een goed stel - door dik en dun. Maar zelfs René weet niet dat ik worstel met mijn liefde voor vrouwen."

Geloof

"Ik kom uit een dorp waar mensen niet erg open-minded zijn. Als je hier homo bent, dan weet het hele dorp het en heeft iedereen daar een mening over. Ik vind dat heftig en het lijkt me zwaar om daarmee om te gaan. Ik heb twee broers en twee zussen, mijn ouders leven nog en mijn hele familie - en die van René - is gelovig. Dat helpt niet en dat speelt ook een rol. Volgens de kerk horen man en vrouw samen te zijn en zo leef ik ook. Zelf neem ik dat hele geloof met een flinke korrel zout, maar mijn omgeving doet dat niet.

Los van het geloof heb ik zelf altijd de wens gehad om verliefd te worden op een man, om te trouwen, kinderen te krijgen en een mooi gezin te vormen. Daan is onze eerste, maar ik hoop dat er nog een kindje bij komt. Er is niemand op de wereld die weet van mijn gevoelens en we vormen dus een normaal gezin. We hebben ‘gewoon’ seks met elkaar en ik ben alleen maar blij dat ik dat kan. Dat mijn gedachten, terwijl ik met René in bed lig, vaak afdwalen naar mooie vrouwen zal niemand ooit weten."

Vriendinnen

"Vroeger had ik het er moeilijker mee, als tiener was het niet te doen. Iedereen kreeg vriendjes, was aan het daten, maar ik liep daar niet warm voor. Stel je voor hoe het voor mij was op de middelbare; ik was steeds verliefd op vriendinnen waar ik niks mee kon, omdat zij het niet mochten weten en ik het dus wegstopte. En bleef er eens een vriendinnetje slapen, dan lag ik naast haar terwijl de hormonen door mijn lijf gierden.

Ik was al achttien toen ik mijn eerste vriendje kreeg. Ik ben er inmiddels wel achter dat ik van mannen kan houden en dat is vast de reden dat ik het volhoud. Ik heb zelfs nog nooit met een vrouw gezoend, ook als tiener niet. Zelf hoop ik dat het makkelijker wordt naarmate je ouder wordt. Ik heb hiervoor gekozen, ben vrijwillig en vol overtuiging met René getrouwd en doe er alles aan om dat goed te houden. Ik zal nooit weten hoe het is om met een vrouw samen te zijn."

Eigen leugen

"Heel soms denk ik weleens: je bent verknipt. Waarom doe ik zo moeilijk, we leven in 2021 en alles kan?! Maar ik wil gewoon écht niet zo zijn. Ik kán het niet. Ik wil net als iedereen zijn, maar weet wel dat het geen vrije keuze is om homo of lesbisch te zijn. Ik ben zo geboren, daar kan ik niks aan veranderen. Het is wel mijn keuze om er niets mee te doen en dus zal ik nooit weten of ik gelukkiger was geweest als ik ooit uit de kast was gekomen en mijn leven kon delen met een vrouw.

Ik kan alleen maar hopen dat ik het blijf volhouden, hoewel ik niet mezelf ben en iedereen voor de gek houd. Daar ben ik goed in geworden, ik zou mezelf een Oscar geven voor de rol van heterovrouw die ik zo goed vertolk. Ik geloof bijna in mijn eigen leugen.”

Meer van zulke verhalen lees je wekelijks in Flair.