Opgebiecht: 'Ik mocht zwanger worden met háár man'

Het zijn niet de meest voor de hand liggende onderwerpen tijdens een gesprek: je kinderwens, de tijdklok met je veertigste in het verschiet, geen man, eventueel de spermabank. Dingen waar ik over nadenk, maar niet over praat. Ik zit niet op adviezen te wachten en vind dat ik zelf een beslissing moet nemen over mijn toekomst. Een kinderwens heb ik altijd gehad; ik dacht dat ik het wel zou merken als de tijd er rijp voor zou zijn. Maar dat punt is nooit gekomen. Ik heb wel serieuze relaties gehad en heb twee keer samengewoond. Toch heb ik nooit een relatie gehad waarin een kinderwens werd uitgesproken.

Nu mijn veertigste nadert en ik die relatie niet binnenkort verwacht, moet ik dus aan andere opties gaan denken. Ik weet dat er genoeg mogelijkheden zijn. Ik kan me op Tinder aanmelden of de kroeg in en een vreemdeling oppikken in de hoop dat ik zwanger raak. Maar dat voelt niet goed. Voor dit soort situaties is er natuurlijk de spermabank, maar dat vind ik zo’n sneu idee. Ik zie dat als een redmiddel voor trieste gevallen – nooit gedacht dat ik daartoe kon behoren. Kort door de bocht, dat weet ik, maar als dat in je hoofd zit, stap je er niet makkelijk overheen.

Een paar weken geleden had ik een goede vriendin op visite. Ik ken haar en haar man al lang. Ze vertelde dat haar vaak wordt gevraagd waarom ze geen kinderen heeft. Raar dat mensen vragen naar iets wat zo privé is, vond ze. Zo kwamen we vanzelf op mijn situatie. Ik heb haar verteld waar ik mee worstel. Ze schrok ervan, want ze wist niet dat ik die kinderwens heb. We praatten er wat over, maar niet te lang. Een paar dagen later belde ze me op. Ze zei dat ons gesprek was blijven hangen en dat ze erover had gepraat met haar man. Die zei meteen dat hij best wilde proberen me zwanger te maken. Ik viel volkomen stil: ik was zo overrompeld dat ik niets kon uitbrengen.

Ik wist niet of ik blij, verrast of dankbaar moest zijn. Ik moest het vooral tot me laten doordringen. ‘Ben je er nog?’ hoorde ik. Ja natuurlijk, maar ik wist niets te zeggen. Ze zei dat ik het maar even op me in moest laten werken. Nog geen tien minuten later belde ik haar terug om te vragen wat zíj ervan vond: zij wil geen kinderen, maar haar man zou dan wel vader worden. Ze verklaarde stellig erachter te staan en zei dat ze me graag wilde helpen. En dat haar man verder niet bij de opvoeding betrokken wilde zijn. Dat was fijn, want zo dacht ik er ook over.

Toen ging ze verder: ze vertelde dat zij en haar man een open relatie hebben, altijd gehad ook, en dat dit goed werkte voor hen allebei. Haar man wilde me dus wel zwanger maken, maar dan wel op de natuurlijke manier. Ik viel opnieuw stil. Ik zat aan een potje met zaad te denken, maar dit betekende dat ik naar bed moest met de man van een goede vriendin. En waarschijnlijk moeten we vaker vrijen om zwanger te raken.

Ik heb haar gezegd dat ik het voorstel waardeer, maar dat ik erover moet nadenken. Dat begreep ze goed; ze was niet gepikeerd. Lachend zei ze: ‘Rick heeft geen haast, die zit niet met jouw biologische klok. Kijk maar of je er ooit gebruik van wilt maken, het aanbod staat.’ Ik weet nog steeds niet hoe ik me hierbij moet voelen en weet nog altijd niet wat ik ga doen. Ik denk er veel over na, maar de tijd dringt. Ik wil er in elk geval niet met anderen over praten: het moet míjn beslissing zijn.”

Dit verhaal komt uit Flair 28-2018.

_{Bron: Redactie Flair}