Opgebiecht: ‘Ik kan niet slapen zonder mijn knuffel’

Ik wist zeker dat ik iets belangrijks was vergeten en de hele weg van Alkmaar naar de boot in Holwerd maakte ik lijstjes in mijn hoofd. Portemonnee? Check. Telefoon? Check. Opladers? Check. Tandenborstel, schoon ondergoed, condooms? Check, check, check. En toen wist ik het opeens: Haas. Ik was mijn knuffel Haas vergeten! Hoe kon ik zo stom zijn?"

Mijn knuffel Haas

"Als het aan mij had gelegen was ik met de eerste boot teruggegaan om hem alsnog te halen, maar ik wist ook wel dat ik knallende ruzie met mijn vriend zou krijgen als ik dat zou doen.

Tja, Haas dus. Zijn naam zegt het al: Haas is een haas, een knuffel die al mijn hele leven bij mij in bed slaapt. En ik mis Haas niet graag. Je zou misschien zelfs kunnen zeggen dat ik een beetje obsessief ben, waar het Haas betreft.

Ik kreeg hem vlak na mijn geboorte van mijn tante en sinds die dag lag hij in mijn box of bedje. Het is maar een klein knuffeltje, niet langer dan twintig centimeter. Ooit was hij lichtroze met een regenboogkleurig buikje, met twee zwarte kraalogen en een neus en mond van donkerroze garen. Vier pootjes en twee oren die speels op zijn kop genaaid zaten.

Tegenwoordig heeft Haas nog één half oor, is ie grotendeels grijs, zijn z’n mond en neus verdwenen en hangen zijn pootjes slap, maar dat maakt Haas alleen maar meer míjn haas, in plaats van zomaar een knuffel."

Vermiste knuffels

"Ieder kind heeft knuffels en er zijn vast heel veel ouders die weleens in paniek hebben gezocht naar een vermiste beer, hond of konijn. Bij de meeste kinderen ebt die liefde voor een stuk stof na een paar jaar wel weg, maar bij mij gebeurde dat niet.

Ik was ook veel meer gehecht aan Haas dan de meeste andere kinderen aan hun knuffel. Dagelijks ging hij in mijn rugzakje mee naar school en zat hij naast me aan tafel bij het avondeten.

Toen ik naar de brugklas ging, vond ik zelf ook wel dat ik mijn knuffel niet meer kon meeslepen naar school, maar zeker dat eerste jaar zei ik Haas voordat ik op de fiets stapte altijd trouw gedag. Door de jaren heen sleet mijn hang om Haas altijd en overal bij me te hebben, maar ’s nachts bleef hij toch een vast onderdeel van mijn leven. Ik bleef, zoals ik als klein meisje altijd al deed, slapen met Haas in mijn linkerhand. En dat doe ik nu dus nog steeds.”

Een ritueel

"In het begin vond ik het gênant om mijn vriend te vertellen over Haas en verstopte ik hem onder mijn bed als hij bleef slapen. Soms liet ik hem daar liggen, soms haalde ik hem midden in de nacht toch tevoorschijn. Ik slaap gewoon veel lekkerder als ik Haas bij me heb. Waarom dat is, weet ik natuurlijk niet zeker. Ik ben geen psycholoog, maar ik denk dat het te maken heeft met het ritueel.

Vroeger gaf Haas me houvast en een rustig gevoel en die rust brengt hij me nog steeds. Met mijn knuffel in mijn hand komt er een gevoel van kalmte over me heen, op dat moment is de dag af en kan ik rustig gaan slapen. En dus sleep ik Haas overal mee naartoe, als ik een nacht van huis ben.

Haas-loos

Mijn vriend kijkt daar na twee jaar echt niet meer van op. Soms maakt hij er grapjes over of vraagt plagerig wie ik eerst zou redden in een brand, maar verder laat hij me mijn gang gaan. Zolang mijn hang naar mijn knuffel maar niet te obsessief wordt.

Dat is het natuurlijk wel als ik tijdens een weekend weg het liefst meteen rechtsomkeert maak om Haas op te halen. Ik heb het nog wel even geopperd, hoor, als een soort-van-grapje. Hij was not amused. Dus heb ik het er maar bij gelaten. En we hebben een heerlijk weekend gehad. Ik heb de laatste nacht zelfs als een roos geslapen, ook al was ik Haas-loos. Wie weet verdwijnt hij toch ooit nog eens uit de slaapkamer.”

Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair

_{Interview: Rianne Sepers
Beeld: Getty Images}