Opgebiecht: ‘Ik kan het stelen niet laten’

“Ik twijfelde: moest ik nu teruggaan? Maar het was zaterdagmiddag, het was overvol in de supermarkt en ik wilde nog van alles doen voor onze gasten die die avond zouden komen. Bovendien, die caissière had ook beter op kunnen letten, toch? En zo nam ik voor het eerst iets uit een winkel mee naar huis zonder te betalen.”

Stelen met opzet

“De dag na het feestje dacht ik terug aan mijn ‘mazzeltje’ en verbaasde ik me erover hoe makkelijk het was geweest per ongeluk iets mee te nemen waar ik niet voor had betaald. Ik vroeg me af hoe het zou zijn om met opzet iets te stelen. Die middag ging ik de stad in. Ik was op zoek. Waarnaar wist ik eigenlijk niet, maar ik liep als een soort hongerig dier winkel in, winkel uit.

Uiteindelijk sloeg ik toe bij de drogist: ik stak een mascara en een lippenstift in mijn zak. Het leek me handig wel íets af te rekenen, dus kocht ik een flesje nagellak. Mijn hart klopte in mijn keel, maar blijkbaar maakte mijn nette uiterlijk – ik heb een vrij klassieke kledingstijl – me onopvallend, want niemand keek me ook maar een beetje vreemd aan. Eenmaal buiten wist ik niet hoe snel ik mijn fiets moest opzoeken en thuis moest komen.

Daar bekeek ik mijn buit: een dure mascara en lippenstift, en dat ‘voor de prijs van een potje nagellak’! Ik voelde een enorme rush, schuldig voelde ik me niet. Dat ik nu ‘een dief’ was deed me niets. Ik was alleen maar blij met de buit en nogmaals verbaasd dat het zo makkelijk was gegaan. Moeten ze maar beter opletten, dacht ik. Slaat natuurlijk nergens op, je moet gewoon met je handen van andermans spullen afblijven. En dat weet ik ook wel. Maar toch… ik kan het stelen niet laten, het is te makkelijk. En het geeft me een soort instant happiness waar niks tegenop kan.”

Winkelen met ‘korting’

“Inmiddels winkel ik al zo’n tien jaar ‘met korting’. Ik reken namelijk altijd wel iets af. Een kleinigheidje bij de drogist, een vestje in een kledingwinkel of gewoon een volle kar als ik de weekboodschappen bij de supermarkt doe, maar dan stop ik ongezien meestal toch wat extra luxeproducten in mijn tas, zoals buitenlandse kaasjes en dure bonbons. En die smaken dan extra lekker omdat ik weet dat ik ze niet heb betaald. Vriendinnen die verrukt reageren op een duur verjaardagscadeau dat ik voor ze heb ‘geshopt’: ook zo fijn.

Ik weet inmiddels precies waar ik moet zijn. In welke kledingwinkels je in de paskamers genoeg mogelijkheden hebt om de beveiligingstags te verstoppen, welke parfumeries slecht beveiligd zijn, hoe ik in een warenhuis de deur uit kan lopen zonder dat de poortjes beginnen te piepen.

Ik heb me al ontelbaar aantal keren voorgenomen ermee te stoppen en soms steel ik ook weleens een paar weken niet, maar op een of andere manier is de neiging altijd weer sterker dan ik. Als ik dan bijvoorbeeld een rotdag heb gehad op mijn werk, of als ik me niet helemaal lekker voel, ga ik toch weer voor de bijl en haal ik ‘even’ een dure foundation of een merktruitje. Dat gevoel van nerveuze spanning, gevolgd door een intense high, een soort van winnen van de wereld ofzo, dat is nergens mee te vergelijken en pept me altijd weer op.”

Nog nooit betrapt

“Dat ik nog nooit betrapt ben, mag een wonder heten. Ik denk dat het een combinatie van mijn onopvallende uiterlijk en mijn ervaring in het stelen is. Maar ik weet ook wel dat dit niet voor eeuwig goed kan gaan. Ik moet er niet aan denken dat ik word betrapt, ik ben doodsbang dat mijn geheim uitkomt en iedereen me laat vallen. Een vrouw van bijna dertig met een salaris dik bovenmodaal, die steelt, hoe sneu wil je het hebben.

Maar heel soms schiet het weleens door me heen: misschien is betrapt worden wel de enige manier om van deze gewoonte af te komen.”

Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.