Opgebiecht: ‘Ik heb mezelf het ziekenhuis in gedronken’

“Er komt iemand snel aanlopen. Een hand pakt me bij mijn schouder en draait me kordaat op mijn rug. ‘O, ze is bij het draaien haar hartslagmeter kwijtgeraakt, niets aan de hand.’ Weer die hand: ‘Fabienne, weet je waar je bent?’ Ik doe mijn ogen open en kijk de mevrouw aan. Ze draagt een witte jas, zoals een zuster. Dat is raar in de kroeg. Daarna kijk ik de kamer rond. Mijn drie beste vriendinnen zitten op stoeltjes tegen de muur. Wit weggetrokken. Geschrokken. Ze hebben gehuild. Wat is er gebeurd?”

Bewusteloos op de stoep

“De verpleegster praat me bij. ‘Je bent in het ziekenhuis. De ambulance heeft je vannacht opgehaald omdat je bewusteloos op de stoep lag. Je hebt zo veel gedronken dat je een alcoholvergiftiging hebt opgelopen. We hebben je maag leeggepompt en je aan een infuus gelegd. Je was een tijdje niet aanspreekbaar, maar nu ben je er weer. Dat is een goed teken. We houden je nog even ter observatie, maar waarschijnlijk kun je over een paar uur naar huis. Praat maar even met je vriendinnen, ze zijn enorm geschrokken.’

Wanneer de verpleegkundige door het gordijn is vertrokken, begin ik door te krijgen wat er is gebeurd. Ik ben verbijsterd en krijg rode vlekken in mijn nek van schaamte. Ik ben 27 en lig in het ziekenhuis met een alcoholvergiftiging. Dit overkomt toch alleen tieners? Mijn vriendinnen zijn ondertussen op mijn bed komen zitten en pakken mijn hand vast. ‘We zijn niet boos,’ zegt Eva, ‘maar wil je ons alsjeblieft beloven dat je dit nooit meer doet?’ Dat wil ik met alle liefde doen, maar ik heb geen idee wat er is gebeurd.”

Shotjes tequila

“We maken een reconstructie van de avond. We vierden mijn verjaardag met een etentje en gingen daarna borrelen en dansen. We dronken allemaal de nodige drankjes en ik had sjans. Mijn vriendinnen hebben ons shotjes tequila zien doen en daarna zijn ze me even uit het oog verloren. Toen ze me gingen zoeken, zagen ze de jongen met wie ik flirtte. Die vertelde dat ik even naar buiten was voor wat frisse lucht. Daar hebben ze me gevonden. Op de stoep, bewusteloos. En omdat ik nergens op reageerde, hebben ze 112 gebeld.

Op de bleke snoetjes van mijn vriendinnen komt langzamerhand wat meer kleur. Ik herinner me de leuke man en de shotjes niet eens meer, laat staan de ambulance. De verpleegkundige komt kijken hoe het met me gaat en geeft me een kleine drankpreek. Omdat ik een ‘klein dun ding’ ben, moet ik oppassen met alcohol. Hoe minder massa, hoe eerder het te veel is. En het was maar goed dat mijn vriendinnen 112 hebben gebeld, want als je zo dronken bent, kun je blijkbaar spontaan stoppen met ademen.

Gegeneerd verlaten we een uurtje later het ziekenhuis. Mijn verzekering lijkt dit akkefietje, dat blijkbaar meer dan duizend euro kost, te betalen. Op weg naar huis trakteer ik de meiden op een groot ontbijt. Tegen de schrik en als bedankje dat ze zo goed voor me hebben gezorgd. Daar proosten we met koffie op de toekomst. En ik beloof nooit meer zo veel te drinken.”