Opgebiecht: 'Ik ben uitgekeken op mijn man'

Prima leventje

Saai is misschien wel het woord dat onze relatie het beste omschrijft. Dat klinkt gemeen, want we hebben een prima leven. We hebben een mooi dochtertje van drie, Nina. Sinds haar geboorte werk ik niet, maar ben ik thuis bij haar. Daarvoor werkte ik parttime in een winkel. Mark heeft een goede baan, dus het is een bewuste keuze die we samen hebben gemaakt: geen kinderopvang. Soms mis ik het om collega’s te hebben, maar tegelijkertijd vind ik het heerlijk om 24/7 bij Nina te kunnen zijn. De hechte band die we samen hebben, is super.

Door Nina staat ons sociale leven wel on hold. We gaan nog maar zelden naar de bios of een keer romantisch uit eten. Dingen die we vroeger vaak deden, schieten er nu bij in. Mark is druk. Hij maakt veel uren, meer dan gemiddeld, en is moe als hij na zo’n lange dag thuiskomt. Dan moet hij soms nog achter de computer en merk ik dat het hem ook weleens opbreekt, het vele werken. In eerste instantie had ik er altijd begrip voor, want hij deed dat voor óns. We hebben geen geldzorgen, kunnen meerdere keren per jaar op vakantie en hoeven ons nergens druk om te maken.

Qua geld dan. Ik maak me tegenwoordig druk om andere dingen. Het is allemaal zo gewoontjes geworden tussen ons. Soms denk ik: zie je me nog wel staan? Zo veel aandacht heeft hij niet meer voor me. Natuurlijk is ook hij stapelgek op Nina, maar we zijn zo’n doorsneegezin nu. Het voelt alsof wij tweeën niet meer zo veel hebben. Onze dochter is een prachtig geschenk, maar ik zou zo graag willen dat we ook weer wat meer tijd hadden voor elkaar. Een keer samen een weekendje weg. Dat heb ik al vaker voorgesteld, maar enthousiast reageert Mark er niet op. Volgens mij denkt hij eerder: pff, ook dat nog. Nina is meer dan welkom om bij onze ouders te logeren, dus dat hoeft ons niet tegen te houden.

Uitgekeken

Door zijn reacties twijfel ik steeds vaker aan mijn liefde voor hem. Vroeger stapten we spontaan in de auto en reden we naar Parijs. Dat vonden we allebei te gek. Ik twijfel ook aan zijn liefde voor mij, want ik heb al vaker aangegeven dat ik ‘ons’ zo mis, maar daar doet hij niks mee. Toen we trouwden, was ik ervan overtuigd dat hij de leukste man ter wereld was. We hebben samen veel gereisd en gekke dingen meegemaakt, we waren enorm op elkaar ingespeeld.

En nu wonen we in een dorp, heeft hij een drukke baan en een beginnend buikje en ben ik fulltime moeder. Een keuze waar ik achtersta, maar ik weet niet of ik daar de rest van mijn leven vrede mee heb. Ik vind Nina een enorme verrijking van mijn leven, maar niet alles hoeft voortdurend om ons kind te draaien. Dat is voor haar ook niet goed. Intussen begint Mark steeds vaker over een tweede. Ik weet niet of ik dat wil. Met hem. Want als ik daar nu voor kies, krijg ik het leven dat mijn moeder had. Niks mis mee, maar ik denk niet dat het mij dezelfde voldoening kan geven. Ik wil méér. Ik wil reizen - ook met Nina.

En niet in Nederland naar een bungalowpark, omdat zij er verder toch nog weinig aan heeft. Ik wil zo graag een man die hartstochtelijk van me houdt en die spontane dingen doet. Mark is echt wel gek op me en werkt hard voor ons gezin, maar het vuur is verdwenen. Eerlijk gezegd ben ik een beetje op hem uitgekeken. Zijn leven draait om werk en om Nina. Het voelt alsof ik op de derde of lagere plaats sta. Alles is zo voorspelbaar in ons leven. Daar heeft Mark geen moeite mee, integendeel. Hij vindt alles prima en zegt dat hij heel gelukkig is. En ik kan niet anders denken dan dat we in een soort midlifecrisis zitten - terwijl we daar nog veel te jong voor zijn.”

Meer van zulke verhalen lees je wekelijks.