Opgebiecht: ‘Ik ben na een ruzie weg bij mijn gezin en mis zelfs de kinderen niet’

“De laatste jaren ging het al slecht tussen Brian en mij. We hadden veel ruzie. Ik snap echt helemaal niks van die gast, kan me niet eens meer voorstellen waarom ik ooit voor hem gevallen ben. We zijn getrouwd en hebben twee zoontjes, eentje van vijf, eentje van acht. Mijn leven was echt vervelend: zorgen voor de kinderen, zorgen voor Brian, maar ik kwam nooit aan mezelf toe.”

Van hot naar her

"Vanaf het opstaan was het rennen en vliegen om alles voor elkaar te krijgen. Kinderen aankleden, ontbijten, naar school, boodschappen, huis opruimen, stofzuigen, kinderen ophalen, koken, kinderen naar bed, et cetera. Allemaal heel normale dingen en waarschijnlijk zullen de meeste moeders ervan genieten, maar ik werd er gek van. Daardoor kreeg ik een steeds korter lontje en merkte ik dat ik vaker uitviel tegen de jongens. Natuurlijk trekken die dan naar hun vader toe, dat kun je ze niet kwalijk nemen.

Brian had altijd veel commentaar op me, maar deed zelf helemaal niks in het huishouden. Alsof we in de middeleeuwen leefden en ik zijn bediende was. Hij weet niet eens hoe de wasmachine werkt. Thuis voelde het steeds meer alsof zij met z’n drieën een blok vormden tegen mij. Ik kon er niet meer tegenop. Zelfs van de jongste werd ik gestoord.”

Knallende ruzie

“Op de avond dat de bom tussen Brian en mij echt barstte, werd het me te veel. De kinderen lagen al op bed en Brian en ik voerden de ruzie der ruzies. Er knapte iets in me. Ik. Moest. Weg. Meteen! Ik heb een sporttas gepakt en heb daar kleren ingegooid. Echt letterlijk. Spullen op ons bed gesmeten en in de tas gepropt. Laptop en telefoon mee en weg.

De jongste kwam zijn kamer uit en vroeg: ‘Papa, wat doet mama?’ En ik riep hysterisch: ‘Mama gaat weg!’ Compleet overstuur ben ik in de auto gestapt en naar mijn beste vriendin gereden. Ik wist dat ik daar altijd terecht zou kunnen. Ik kon niet eens huilen, was echt overstuur en zat maar te trillen.

Het verhaal kwam er beetje bij beetje uit in die dagen erna. Ze zei dat ik uiteraard even kon blijven, maar ze was ook van mening dat Brian en ik dit samen moesten oplossen en dat we eigenlijk zo snel mogelijk het gesprek moesten aangaan. Dat heb ik niet gedaan. Brian heeft me wel gebeld, maar ik heb hem de eerste dagen genegeerd. Als ik zijn naam op het scherm zag, werd ik al boos.”

Geen gemis

“Mijn vriendin is alleen en ik hoopte dat ik nog wel even kon blijven, maar zij gaf duidelijk te kennen dat het alleen voor de eerste dagen was. Ik ben van daaruit gaan zoeken naar een tijdelijke woonruimte en dat is me nog gelukt ook. Ik zit nu op een kamer, vergelijk het met een studentenkamer. Ik deel een keuken en de badkamer. Kortom, ik zou me waarschijnlijk nu nog ellendiger moeten voelen dan ik al deed… maar dat is niet zo.

Ik begin weer beter te slapen. Ik drink koffie met vriendinnen. Ik lees een boek. Ik wist niet eens meer hoe dat ging, joh! Ik loop wat door de stad, eet onderweg een broodje uit de hand. Kortom: het bevalt me eigenlijk wel. Brian heb ik geen seconde gemist. Dit gaat dus ook niet meer goed komen, dat wordt scheiden.

Wat ik niet had verwacht, is dat ik de jongens ook niet mis. Ik heb ze inmiddels wel gesproken hoor en Brian ook. Hij wil dat ik terugkom, hij wil een nieuwe start en hij zegt dat hij gaat veranderen en dat we er samen heus wel uitkomen. Tot nu toe zeg ik dat ik tijd nodig heb. Zelf weet ik al beter. Ik wil hem niet terug. Het kan me ook nog helemaal niet schelen hoe hij het allemaal redt met de jongens en met zijn werk. Dat is misschien nog wel de grootste shock; ik blijk mezelf niet eens te kennen. Hoe dit gaat eindigen weet ik niet, maar ik ga nooit meer terug naar mijn oude leven.”

Dit artikel komt uit Flair 16-2019. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.