Opgebiecht: ‘Het klinkt misschien raar, maar ik ben zo blij dat mijn opa dood is’
Mare (31): “Het is het raarste wat ik ooit heb meegemaakt en ik voel me er superlullig over: toen mijn moeder me opbelde met het nieuws dat mijn opa - haar vader - was overleden, kon ik wel juichen van blijdschap. Erg toch? Ik vond het natuurlijk zielig voor mijn moeder, maar wat was ik blij van die eikel verlost te zijn.”
“Er is nooit iets heel ergs gebeurd tussen mijn opa en mij. Ik bedoel: als iemand een enorme hekel aan haar opa heeft, zou je denken dat ze door hem misbruikt is of zo. Dat is niet zo. Toch is er geen man op de wereld die ik zo heb gehaat als mijn opa. Zelfs niet de ex die mij ooit vreselijk bruut gedumpt heeft. Mijn opa was echt een shitvent. Vervelend is: hij was wel de vader van mijn moeder.”
Gekkenhuis
“Ik ben blij dat mijn moeder alleen qua uiterlijk op hem lijkt, in karakter en manieren heeft ze gelukkig niets van hem. Mijn moeder is lief, zorgzaam en hartstikke leuk, in tegenstelling tot mijn opa: een egoïstische, vervelende, veeleisende zeikerd die zijn beloftes niet nakwam. Alles draaide om hem en manipuleren was zijn grootste hobby. Hij heeft heel wat familieruzies op zijn naam staan en wist iedereen tegen elkaar uit te spelen. Hij was vier keer getrouwd, liet toen hij doodging een vrouw achter die dertig jaar jonger was dan hij en ook nog jonger dan mijn moeder. Gekkenhuis! Iedereen moest dat maar normaal vinden.”
Keer op keer gekwetst
“Mijn moeder is zijn oudste kind, ze stikt van de halfbroers en -zussen. Mijn oma, zijn eerste vrouw, leeft nog en wil niets meer over hem horen. Hij heeft haar zo veel pijn gedaan. In zijn tweede en derde huwelijk bleef hij kinderen maken. Mijn oma en moeder werden keer op keer gekwetst, vooral omdat hij amper naar mijn moeder omkeek. Ik vind het logisch dat mijn oma niks meer met hem te maken wilde hebben, maar voor mijn moeder lag dat anders: hij bleef haar vader. Als ik haar was, had ik het contact allang verbroken.
Hij was voor mijn zus en mij ook nooit een leuke opa. We kwamen wel bij hem op verjaardagen en met feestdagen, maar ik ging met tegenzin naar hem toe. Het was altijd gedoe, en er moest flink gepland worden, want hij kwam niet op mijn verjaardag als mijn oma er ook was. Ik weet wel wie ik liever had!”
Beloftes niet nakomen
“Hij beloofde ook altijd van alles, wat hij niet nakwam. Toen ik als student op kamers ging, zou ik van hem een bank krijgen voor mijn verjaardag. Vergeet het maar! Toen het zover was en ik hem daaraan herinnerde, zei hij dat het niet waar was: wat haalde ik me in mijn hoofd? Wat een eikel, ik was al blij geweest met het goedkoopste dingetje van IKEA, maar vergeet het maar. Als ik dan kwaad bij mijn moeder aanklopte, deed het haar ook pijn. Dat begrijp ik: zij kon er niets aan doen en kampte haar hele leven al met die vervelende man. Ik was dan zo beledigd dat ik hem een tijd niet wilde zien, maar uiteindelijk draaide ik weer bij omdat mijn moeder dat vroeg.”
Overleden
“Toen plotseling dat telefoontje over zijn overlijden kwam, dacht ik: mooi, dan krijg ik een dag vrij voor de begrafenis. En stiekem dacht ik er ook bij: ik hoop dat die vroeg op de dag is, dan kan ik daarna nog gaan shoppen. Meer voelde ik niet - echt niet! Ja, natuurlijk was het sneu voor mijn moeder. Ik heb ook niet bot gedaan, maar veel steun heeft ze van mij niet gekregen, ik kon het niet opbrengen. Gelukkig was mijn vader er voor haar.
Op de begrafenis was ik oprecht blij. Ik had na afloop wel kunnen dansen op dat graf. Als ik eerlijk ben: ik denk dat ik niet de enige was, ik zag niet veel verdrietige mensen. Eigenlijk vind ik dat nog verdrietig ook: dat je zo’n asshole bent dat zelfs je kleinkinderen een hekel aan je hebben. Dan heb je toch echt iets verkeerd gedaan. Aan de andere kant vraag ik me ook wel af of er iets mis is met mij. Het is toch idioot dat je blij bent met iemands dood?”
Dit artikel komt uit Flair 33-2019. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in ons magazine.
