Opgebiecht: ‘Die leugen op mijn cv geeft me slapeloze nachten’

“Bij een sollicitatie doet iedereen zich toch beter voor dan dat hij of zij werkelijk is? Ik denk niet dat ik daar een uitzondering op ben en daar zit ik helemaal niet mee. Feit is dat ik mijn havo heb afgemaakt en dat is – naast mijn zwemdiploma’s – het enige diploma dat ik heb.”

Leugen op mijn cv

“Ik heb nu een administratieve baan bij een bedrijf. Niks bijzonders, maar het is niet ver van huis, goed te combineren met het moederschap, verdient redelijk en ik heb best leuke collega’s. Prima dus. Soms moet ik reizen regelen, vliegtickets en hotels boeken. En een enkele keer krijgen we buitenlands bezoek: dan wordt er van me verwacht dat ik me ertegenaan bemoei. Daar moet je je niet te veel bij voorstellen, maar dan regel ik de lunch of voorzie het gezelschap van koffie en zo. Dat gaat me allemaal goed af, ik red me aardig in het Engels en ben best sociaal. Ik zie daar nooit tegenop en vind het vaak zelfs wel leuk.

Maar helaas komen er niet alleen Engelsen op bezoek. Engels is wel de taal die ik het meest nodig heb, maar er komen steeds meer Franse contacten bij. Omdat iedereen binnen ons bedrijf hun taal vloeiend spreekt, praten we ‘gewoon’ Frans tijdens hun bezoekjes. Ik beheers dat niet meer. Ooit heb ik er eindexamen in gedaan, maar daarna heb ik het nooit meer gesproken. Ik kan me er echt niet meer in redden, ben zo onzeker als wat en begin serieus te stuntelen. Je wilt mij geen Frans horen praten, want dat klinkt nergens naar.”

Ik kan helemaal geen Frans

“Een hotel boeken in Parijs gaat prima. Daar heb je je Frans ook niet voor nodig. Maar als ik de telefoon moet opnemen en ik zie dat het een nummer uit Frankrijk is, krijg ik het benauwd. Het liefst loop ik dan net even weg, maar dat kan ik niet te vaak maken. Meestal doe ik alsof ik druk ben, pak de telefoon onverschillig mee en voer buiten het gehoor van anderen zo’n gesprek. Ik kan nog wel in het Frans zeggen of iemand wel of niet op kantoor is, dat ik iemand doorverbind of ervoor zorg dat een collega terugbelt. Maar dat is het ook. Als er dan nog vragen komen van de andere kant, gaat het fout. Ik kan niet spontaan inhaken op een gesprek of antwoord geven op een vraag die ik niet verwacht.

Tot nu toe ben ik er nog niet mee door de mand gevallen. Met correspondentie in het Frans red ik me wel; veilig achter je computer zijn er zo veel vertaalsites, dat ik daar best uitkom."

Slapeloze nachten

Een paar maanden geleden was ik bang dat het fout zou gaan. Er kwam een delegatie van vijf man uit Parijs. Slapeloze nachten had ik ervan, al vanaf het moment dat ik wist dat ze kwamen. Van alles heb ik nog overwogen. Een spoedcursus, een week bij de nonnen om de taal op te halen… Maar met een kleuter thuis kan ik niet zomaar even van de radar verdwijnen. “

Mijn vriend werd er helemaal gek van. Zei dat ik nergens anders meer over kon praten. Maar hij is de enige die weet wat er speelt en hij denkt dat ik me nog aardig kan redden in die taal. Ik kan dit ook niet met mijn collega’s bespreken. Op de dag van het Franse bezoek heb ik me ziek gemeld. Gelukkig had ik alles geregeld voor hun komst, dus ik kon het makkelijk overdragen aan mijn collega. Dit was een noodoplossing waar je natuurlijk maar één keer mee wegkomt.

Ik vraag me af hoelang ik de schijn nog kan ophouden en wat er gaat gebeuren als ze merken dat ik helemaal niet vloeiend Frans spreek. Ik ben wel begonnen aan een Frans studieboek, maar het schiet niet op. Nul motivatie. Eerlijk zijn is ook geen optie, waarschijnlijk kan ik dan vertrekken. Intussen kijk ik maar vast uit naar een andere baan.”