Opgebiecht: ‘Die carrière kan me gestolen worden. Ik blijf liever thuis bij mijn zoon’

Ambitieus nest

“Ik kom uit een ambitieus nest: mijn vader is strafrechtadvocaat, mijn moeder leidt de hr-afdeling van een groot bedrijf, mijn broer heeft een eigen zaak en mijn zusje studeert medicijnen. Als kind vond ik vooral mijn vaders werk mateloos interessant, daarom ging ik na het vwo rechten studeren.

In het laatste jaar zat ik samen met Hugo in een werkgroep. Het broeide tussen ons en op de afscheidsborrel kwam het tot zoenen. Inmiddels zijn we vierenhalf jaar en een kind verder. De komst van Alexander was niet gepland. Ik werkte zo’n anderhalf jaar als bedrijfsjurist toen ik me moe en een beetje ellendig begon te voelen. Ik was niet echt ziek, maar ook niet fit. ‘Zou je zwanger kunnen zijn?’ vroeg de huisarts toen ik mijn klachten opsomde.

Ik ontkende: ik slikte de pil en was de afgelopen maanden gewoon ongesteld geworden. Toch wilde hij voor de zekerheid een test doen en in shock verliet ik een halfuur later de praktijk. Er was geen ontkennen aan, de zwangerschapstest was hartstikke positief.

Eerst was er paniek. Hoe moest dit? Ik was nog maar 25, Hugo en ik woonden in een studio in de binnenstad en werkten allebei dik vijftig uur per week. We waren jong, hadden grootse toekomstplannen. Ik had mijn hele carrière al uitgedacht en was er eigenlijk niet eens over uit of ik überhaupt ooit kinderen wilde, laat staan nú. Maar een abortus was eigenlijk al geen optie meer, ik was al zestien weken in verwachting.”

Overweldigende liefde

Drie dagen lang heb ik volgens mij alleen maar gehuild. En toch… toen de ergste paniek was gezakt en ik me ook enorm zwanger ging voelen, groeide het gevoel voor ons kindje met de dag. Hugo was meteen al een stuk enthousiaster dan ik, hij zag het wel zitten. ‘Gwen, dit is een cadeautje,’ zei hij. ‘Als we zelf het juiste moment voor een gezinnetje moeten uitkiezen, komt het er misschien nooit van. Nu kiest het gezin ons en het wordt vast fantastisch.’

En wat had hij gelijk. Zodra Alexander op mijn borst werd gelegd, wist ik dat er niets was dat ik niet voor hem zou doen. Wat een overweldigende liefde! Ik genoot meteen met volle teugen.”

Hoofd in de wolken

“Alexander was een vrij makkelijke baby en ik liep de eerste maanden rond met mijn hoofd in de wolken. Waar ik me voor zijn geboorte niet kon voorstellen waar al die moeders de hele dag toch zo druk mee zijn, was ik nu zelf opeens ook iemand geworden die urenlang alleen maar vol aanbidding naar haar baby keek. De tien weken verlof en twee weken vakantie die ik na zijn geboorte had, vlogen dan ook voorbij.

Voor ik het wist zat ik weer op kantoor, met pads in mijn beha zodat mijn lekkende borsten geen vlekken op mijn dure jasje konden maken. Maar jeetje, wat miste ik Alexander. Ik zei tegen mezelf dat het fijn was om weer iets voor mezelf te hebben, om aan het einde van de dag meer te vertellen te hebben dan het laatste nieuws over luiers, slaapjes en gebrabbel. Dat het heus zou wennen om mijn zoon elke ochtend aan de dames van de opvang over te dragen. En dat deed het ook wel hoor, maar toch…”

Niet meer genieten van werk

“Sinds ik moeder ben, kan ik gewoon niet meer zo van mijn werk genieten als vroeger. Dat competitieve van mijn collega’s vind ik niet meer zo interessant: ik heb geen zin om uren over te werken om maar op te vallen. Ik werk nu vier dagen en dat vind ik eigenlijk veel te veel. Ik voel me zo opgejaagd en zie er de zin niet van in. Toen ik laatst voorzichtig een balletje opgooide over minder werken, was mijn leidinggevende not amused en dat snap ik wel.

In het ambitieuze wereldje waarin ik zit, is eigenlijk gewoon geen plaats voor een moeder die het liefst niet meer dan twee dagen van huis is. Steeds vaker denk ik: waarom blijf ik niet gewoon lekker thuis? Ik zou het helemaal niet erg vinden om de hele dag samen met mijn kind te zijn en een beetje in en om het huis te rommelen. Maar ik weet niet goed hoe ik dat aan Hugo en mijn familie moet vertellen: in onze kring is ‘niets met je studie doen’ simpelweg ondenkbaar.”

Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.