Opgebiecht: ‘De kinderen van mijn zus zijn vreselijk’

Ze zijn veel te lief voor die kinderen en willen alleen maar vriendjes met ze zijn. Gevolg: drie jengelende, verwende prinsenkinderen die op hun wenken bediend willen worden.

Mijn neefje en nichtjes zijn negen, zes en vier jaar oud en hebben ieder een eigen tablet, maar ze kunnen nog geen veter strikken. Ze gaan naar bed ‘wanneer ze voelen dat ze er klaar voor zijn’, weigeren alles wat ook maar neigt naar groente te eten, hebben hamsters en konijnen waar ze niet naar omkijken en het woord delen komt in hun woordenboek niet voor.

Ik erger me inmiddels zo aan ze dat ik als een berg opzie tegen familiefeestjes en smoesjes verzin als mijn zus voorstelt een keer ‘gezellig’ langs te komen. Ook uit bescherming van mijn eigen kinderen trouwens.

Mijn tweeling van acht zegt inmiddels onomwonden dat ze hun neefje en nichtjes stom vinden. Vind je het gek? Als mijn kinderen iets in hun handen hebben, willen zij het meteen afpakken. En in plaats van dat mijn zus dan zegt dat ze maar even op hun beurt moeten wachten of samen moeten spelen, kijkt ze die van mij bijna smekend aan en vraagt ze of ze niet even willen delen?

Natuurlijk grijp ik dan in en zeg dat ze maar even op hun beurt moeten wachten, maar dat eindigt negen van de tien keer in gekrijs en daar wordt niemand vrolijk van. Tijdens familiebijeenkomsten heb ik soms het gevoel dat ik in een spagaat zit.

Ik vind het sneu voor mijn kinderen als die tijdens het kerstdiner aan tafel moeten blijven zitten, terwijl die van mijn zus mogen doen en laten waar ze zelf zin in hebben en dus meestal na vijf minuten al met hun tablet op schoot op de bank hangen.

Maar ik heb ook geen zin mijn eigen regels aan de wilgen te hangen. Ik zie dat mijn ouders het net zo vreselijk vinden dat hun kleinkinderen zo ongeïnteresseerd en verwend zijn, maar zij durven er ook niet echt wat van te zeggen.

Ik heb weleens geprobeerd er met mijn zus over te praten, maar we komen er gewoon niet uit. Zij noemt het ‘opvoeden in liefde en vrijheid’, ze gaat ervan uit dat kinderen zelf weten wat goed voor ze is en dat ze hun eigen keuzes kunnen maken.

Dat je ze als ouders alleen maar hoeft te begeleiden en ze zo uitgroeien tot leuke, zelfstandige mensen. Ik ben er ook wel voor dat je soms met je kinderen overlegt, dat je met ze praat en ze laat kiezen en natuurlijk wil ik mijn jongens zelfstandigheid meegeven, maar er zijn wel grenzen.

Uiteindelijk ben ik hun moeder en de volwassene en vertrouw ik erop dat ik weet wat goed voor ze is. Dát noem ik begeleiding, dat wat mijn zus en zwager doen, is meer toekijken. Je kunt toch amper nog van opvoeden spreken als je nooit grenzen stelt?

Ik ben heel benieuwd hoe dit gaat aflopen als die kinderen straks volwassen zijn… Maar tot die tijd zit ik dus nog wel met ze opgescheept, en eigenlijk heb ik daar gewoon geen zin meer in.”

Deze Opgebiecht komt uit Flair 11-2023. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.