Florien (34): “Bang als ik was voor de zoveelste teleurstelling, werd ik al met buikpijn wakker. Stel je voor dat het wéér negatief zou zijn? ‘Kom op, schat, je kunt het. Je bent de sterkste vrouw die ik ken,’ moedigde Menno me aan voordat ik naar de prikpost reed om bloed te laten afnemen. En toen kon het wachten beginnen. De wijzers leken wel met stroop aan de klok vast te zitten, zo langzaam tikten de seconden, minuten, uren voorbij. En ja, hoor, na uren wachten bevestigde het ziekenhuis wat ik eigenlijk wel wist: wéér niet zwanger." Ik wil moeder worden "Het was onze vierde embryoterugplaatsing en als ik heel eerlijk ben, weet ik niet of ik nog wel voor de vijfde poging wil gaan. Dat ik moeder wil worden, staat mijn hele leven lang al vast. Ik was zo’n meisje dat uren met haar poppen kon zitten tutten en als tiener op buurkinderen, neefjes en nichtjes paste. Toen ik na een aantal nikserige relaties Menno tegen het lijf liep, kwam het gesprek dan ook al snel op kinderen. Gelukkig bleek hij ze net zo graag te willen als ik, dus voor ons allebei voelde het niet meer dan logisch dat we al binnen een jaar stopten met anticonceptie. Natuurlijk hoopten we dat ik meteen zwanger zou raken, maar we hielden er heus wel rekening mee dat het best even kon duren. Toch was de teleurstelling dat ik elke maand weer ongesteld werd groot, en die werd steeds groter. De angst dat we misschien geen kinderen konden krijgen, groeide met de maand. Na vijftien maanden zijn we naar de huisarts gegaan, die ons doorstuurde naar het ziekenhuis." Vier keer een ivf-poging "We waren blij dat we actie ondernamen, dat er eindelijk wat zou gebeuren. Maar toen begon het eigenlijk pas. Wachtlijsten, bloedprikken, afspraken, inwendige onderzoeken, kweekjes, zaad-inlever-afspraken, nog meer wachten, nog meer afspraken… En ze konden niets vinden. Er is geen aanwijsbare reden waarom het ons niet lukt om kinderen te krijgen. Met Menno en met mij is niets mis op voortplantingsgebied. Soms gebeurt dat, volgens onze arts. Inmiddels zijn we drieënhalf jaar, heel veel hormoonbehandelingen, twaalf keer IUI (waarbij ze je in de baarmoeder insemineren) en nu dus vier keer ivf verder en hebben we nog geen kind. Wat we inmiddels wel hebben, is een voortdurende spanning en onzekerheid in ons leven die onze relatie niet ten goede komt." Teleurstelling "We zijn constant bezig met onze kinderwens en de teleurstelling wanneer we toch weer niet in verwachting zijn, is slopend. Ik word er kribbig van, Menno keert in zichzelf. Bij vlagen lijkt het wel een koude oorlog bij ons thuis. Op andere momenten lijken we weer te beseffen dat niemand ons begrijpt, behalve wij elkaar, en dat zorgt juist weer voor een enorme connectie. Ik heb ook moeite met andere kinderen. Iedereen om me heen lijkt zwanger en als er weer een vriendin is bevallen, moet ik mezelf echt oppeppen om op kraambezoek te gaan en blij voor haar te zijn. Als mijn zusje klaagt over hoe druk het is met drie kleintjes, wil ik het liefst tegen haar schreeuwen dat ze het tenminste druk kán hebben met haar kinderen. Kortom: ik word hier geen leuker mens van. En ik ben inmiddels op een punt gekomen dat ik niet weet of ik het trek om nog een keer teleurgesteld te worden…" Lees ook Opgebiecht: ‘Ik heb een patiënt geholpen met masturberen’ Twee embryo's over "Er zijn nog twee cryo’s over, twee kleine, ingevroren embryo’s die misschien wel onze baby kunnen worden. Maar ik twijfel of ik ze wil laten terugplaatsen. Steeds vaker denk ik: laat maar zitten. Ik geloof bijna niet meer dat een kind al deze pijn en al dit verdriet kan ‘goedmaken’. En er zijn natuurlijk zat andere manieren om je liefde kwijt te kunnen. We hebben in Nederland bijvoorbeeld een enorm tekort aan pleegouders. Ik heb weleens geprobeerd daar met Menno over te praten, maar die leek daar niets van te willen weten. ‘Ik wil een kind van mezelf en dat komt heus goed,’ zei hij. Maar ja, dat was bij ivf-poging één. Ik ga er binnenkort nog eens over beginnen, denk ik, want zo kan het niet meer. En wat hebben we eraan om te blijven proberen een kind te krijgen als dat ons alleen maar uit elkaar drijft?” Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. Tekst: Rianne Sepers

Sabine (34): "Mijn broer Freek vertelde me laatst rustig en vastbesloten dat Julie, mijn nichtje, niet meer bij ons mag logeren. ‘WTF? Waarom niet?!’ vroeg ik geschrokken. Mijn schoonzus Annemare blijkt woedend omdat ik Julie soms ‘verkeerd eten’ geef, dat niet past bij hun veganistische levensstijl… Maar het kind is nog geen tien, houd op zeg!" Activist "Mijn broer is al zo lang ik me kan herinneren vegetariër. Dat mijn ouders en ik dat niet zijn, was vroeger nooit een probleem. Mijn moeder zorgde er altijd voor dat er voor hem een alternatief voor vlees was. We noemden hem vroeger altijd een beetje lacherig ‘onze activist’ en daar was hij trots op. Toen hij trouwde met Annemare, werd dat nog sterker. Zij is in mijn ogen echt zo’n geitenwollensokkentype, maar dat mag ik niet zeggen, want dan wordt Freek boos. Freek werd van vegetariër veganist, samen met Annemare verbouwt hij hun eten en ze maken hun huis zo energieneutraal mogelijk. Hartstikke goed bezig hoor, maar ik heb er gewoon minder mee en ik heb er ook het geld niet voor. Bizar duur, zo’n levensstijl! Ze hebben een dochter, Julie, op wie ik stapelgek ben. Ze is acht en komt geregeld bij mijn vriend en mij logeren. Annemare stelde daar ooit wel wat voorwaarden aan." Regeltjes "Julie mag bijvoorbeeld geen vlees, dat snap ik best. Dat ken ik nog van Freek. Ze mag ook geen vis, oké. Maar inmiddels zijn alle dierlijke producten uitgesloten, ook zuivel. En ook E-nummers en toegevoegde suikers zijn uit den boze. Alles moet verantwoord, biologisch, ecologisch – weet ik veel. Ik heb ooit een hele lijst gehad waaraan ik me moest houden. Doe normaal, dat kind is acht! Een keer een snoepje, koekje of glas frisdrank is toch geen ramp? Kortom, ik neem die regels al jaren met een flinke korrel zout. Ik ga toch niet mijn hele voorraadkast aanpassen als mijn nichtje komt logeren? Dus ik geef toe: Julie heeft hier vaak iets gehad wat van Annemare niet mag. Freek is er makkelijker in, dat weet ik, maar als het erop aankomt, steunt hij Annemare. Het is niet dat Julie allergisch is of dat ze bepaalde dingen niet mág eten omdat die niet goed voor haar zouden zijn. Het zijn puur de ideeën van haar moeder. Een tussendoortje is in hun ogen een stuk komkommer of een onbespoten appel." Lees ook Opgebiecht: ‘Ik heb een patiënt geholpen met masturberen’ Kruidenheks "Als ze hier is, staan er koekjes of dropjes. Daar heeft ze niet eens zo veel belangstelling voor. Als ze nou meteen de hele pot zou leegeten, zou ik dat heus niet toestaan. Maar een enkel dropje of stukje chocola kan toch wel? En als wij een broodje kaas eten en zij wil dat ook, houd ik dat ook niet tegen. Freek weet dat wel, maar kennelijk is het nu ook bij zijn vrouw, de ‘kruidenheks’, terechtgekomen… Zij is nu laaiend, omdat wij ons niet aan haar regels houden! Ik heb me er nooit zo druk over gemaakt, maar dit slaat alles. Julie mag hier nu niet meer logeren, omdat wij slecht voor haar zouden zijn. Nee, ouders die alles verbieden, dat is wel gezond?! Laat Julie later als ze wat ouder is haar eigen keuzes maken, maar doe niet zo overdreven dramatisch als ze een keertje iets anders krijgt dan thuis. Ik weet dat Julie ook graag bij mij is. Ik vind het niet chill. Het liefst zou ik Annemare even goed zeggen wat ik van haar en haar idiote ideeën vind. Geen goed idee, vinden zowel mijn ouders als mijn vriend. Ik moet me dus inhouden, want ik wil mijn nichtje wel heel graag blijven zien." Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. Tekst: Valerie van der Meer | Beeld: Gettyimages

Barbara (29): “Dit zal op veel vrouwen raar overkomen, maar het is waar: ik heb niks met kinderen. Sterker nog: ik heb een hekel aan kinderen. Altijd gehad ook. Toen ik zelf klein was en mijn vriendinnetjes met poppen speelden, vond ik dát zelfs al stom. Op zich niet erg, maar nu vriendinnen om me heen zwanger raken en de eerste baby’s geboren zijn, weet ik niet zo goed wat ik ermee aan moet." Ik wil geen kinderen "Het is helemaal geen ramp, iedereen zijn ding natuurlijk. Voor mezelf heb ik er nooit aan getwijfeld of ik ‘later’ kinderen zou willen. Nee! Had je het me gevraagd toen ik 10 was, dan had je al een ‘nee’ gehoord, op mijn 20ste wilde ik ze ook niet en nu nog steeds niet. Dat blijft zo, dat weet ik zeker. In mijn relaties ben ik daar altijd eerlijk in geweest. Als het ooit al zo serieus was dat er over de toekomst nagedacht werd, gaf ik meteen aan dat ik nooit moeder zou worden. Dat is niet vaak gebeurd, met mijn huidige vriend meegerekend heb ik het 3 keer verteld. Ik wil er niet omheen draaien en ik houd van duidelijkheid. David, mijn vriend, en ik zitten op een lijn, hij wil ook geen kinderen. We zijn allebei zeker van onze zaak, dus dat zal nooit tussen ons in komen. Maar weet je wat het nu is? Ik zit duidelijk in de leeftijdsgroep dat bijna alle mensen bloedjeserieus met kinderen bezig zijn. Echt, volgens mij houdt het iedereen in mijn omgeving bezig. We hebben best veel vrienden en er zijn bij onze vrienden ook al wel wat kinderen geboren, wat dus betekent dat je op kraambezoek moet. Gatverdamme, wat haat ik dat! Ik weet dat ik het daar nog veel moeilijker mee heb dan David, die weet zich nog wel een houding te geven." Kraambezoek "Ik vind kraambezoek echt vreselijk. Ik heb geen idee wat ik moet zeggen als ik een baby onder ogen krijg. De waarheid kan ik nooit zeggen, dus ik lul maar mee met anderen: ‘Agossie, wat een lief koppie, dat lachje, wat een leuk mutsje heeft ze op…’ Dat soort dingen. Daar moet je ook nog mee uitkijken, want voor je het weet, krijg je zo’n kind in je armen gepropt. ‘Kijk uit voor het hoofdje!’ roept de trotse vader of moeder daar dan bij. Hállo, vraag ik erom? Ik heb helemaal geen zin om met zo’n baby in mijn armen te zitten en te doen of het een wereldwonder is. Je moet nog goed opletten ook, want voor je het weet kotsen ze je onder. David houdt zich dan beter staande dan ik. Hij is de enige die weet dat ik op zo’n moment in een soort paniek raak. Hij kent me door en door en als het even kan, helpt hij me meteen. Hij neemt zo’n kind dan van me over, ziet mijn opluchting en geeft de baby zodra hij kan terug aan een ouder. Thank god for that! " Lees ook Opgebiecht: ‘Het klinkt misschien raar, maar ik ben zo blij dat mijn opa dood is’ Niks met kinderen "Vooral bij goede vriendinnen die ik al heel lang ken, vind ik het lastig. Weet je, je hóeft natuurlijk niet op kraambezoek, dus als het even kan ga ik niet. Dan stuur ik een leuke knuffel op, kaartje erbij, klaar. Maar dat kun je niet bij iedereen maken, vriendinnen die je kent van de middelbare, bij hen moet je gewoon langs. Een keertje op bezoek gaan, dat kan ik best opbrengen. Ik haat het, maar doe het wel. Maar wat moet ik met een babyshower?! Fuck off! Wees blij dat dat kind er nog niet is en ga lekker mee de kroeg in, zou ik denken. Dan drinkt de aanstaande moeder maar een avondje alcoholvrij bier of fris. Nou ja, het mag duidelijk zijn: ik heb er niks mee en voel er niets voor. Ook begrijp ik niet waarom ik naar een verjaardag van een kind van vrienden zou moeten als dat kind een paar jaar oud wordt. Hoezo? Nodig me liever niet uit. Ik kom wel naar het feestje van de ouders, stukken gezelliger. Ja, ik vind het raar dat jonge ouders niet inzien dat niet iedereen is zoals zij zijn. Nee, niet iedereen is geïnteresseerd in je kind. Niet iedereen krijgt er warme gevoelens van. Niet iedereen voelt zich op zijn gemak bij kinderen. Probeer je gewoon eens te verplaatsen in iemand die er anders over denkt.” Dit artikel stond in Flair 35-2019.  Tekst: Valerie van der Meer | Beeld: iStock

Elvira (32): “Seks. Het lijkt soms wel of alles daarom draait en of iedereen er dol op is. En daar snap ik dus niks van. Ik heb eigenlijk bar weinig met seks, nooit gehad ook." Niks met seks Vóór mijn huidige relatie heb ik twee andere vriendjes gehad. Met de eerste, mijn middelbare-schoolliefde, ging ik op mijn zeventiende voor het eerst naar bed. Ik had me er na verhalen van vriendinnen en uit tijdschriften meer bij voorgesteld, maar dacht ook dat het vast beter ging worden omdat we allebei nogal onervaren waren. En op zich werd het ook wel beter – dat kon ook niet anders, aangezien die eerste keer maar vijftien seconden duurde – maar leuker ging ik het niet vinden. Ook bij mijn tweede vriend werd dat niet beter en nu, na inmiddels acht jaar met mijn huidige vriend die ik helemaal te gek vind, weet ik inmiddels wat ‘het probleem’ is: ik houd gewoon niet zo van seks. Ik heb er ook geen hekel aan, maar seks doet me gewoon niks. Fysiek is er niets mis, hoor, ik kan opgewonden raken en klaarkomen en ik vind het ook fijn om te zien dat mijn vriend wel plezier beleeft aan onze schaarse vrijpartijen. Hij zorgt er ook altijd voor dat ik aan mijn trekken kom, alleen vind ik die ‘trekken’ niet zo leuk en spannend als de meeste mensen, geloof ik. Ik zou echt niks missen als we het nooit meer zouden doen." Niemand snapt het "Mijn vriendinnen snappen hier niks van. Ik had verwacht dat ik niet de enige zou zijn die het alleen maar doet om haar man te plezieren, maar de vrouwen met wie ik erover praat, herkennen het niet. Mijn beste vriendin zegt dat ze de vlag zou uithangen als haar vriend zo veel tijd aan haar zou besteden in bed als de mijne doet. Die verlangt juist enorm naar vaker en meer. Dat snap ik dan weer niet. Ik vind seks zo’n enorm gedoe. Ten eerste al om er de tijd voor te vinden. ’s Avonds in bed ben ik vaak zo moe dat ik wil slapen en ’s morgens staat onze driejarige dochter voor dag en dauw naast ons bed. En dan heb ik het nog niet eens over al dat geplak. Zwetende lichamen, zijn zaad dat overal lijkt te zitten als we klaar zijn… Kun je wéér onder de douche. Als het er dan toch een keer van komt – omdat mijn vriend vraagt of ik met hem wil vrijen en ik vind dat ik dat niet kan weigeren – ben ik in mijn hoofd altijd bezig met andere dingen. Ook al doet hij hartstikke zijn best om mij te plezieren, mijn gedachten dwalen gewoon af. Ik doe mee, maar ondertussen ben ik een boodschappenlijstje aan het maken of bedenk ik me wat ik zal aantrekken naar die werkbespreking." Lees ook Opgebiecht: ‘Ik zou er met mijn minnaar vandoor gaan, maar liet hem staan’ Hij heeft die behoefte wél Waarom ik het dan toch doe? Voor hem. Ik hou van hem en ik weet dat hij er wél behoefte aan heeft. Hij weet dat ik weinig belangstelling heb voor seks, dat het van mij niet zo hoeft en ik in elk geval nooit zo word overvallen door lust of zin dat ik zelf initiatief neem. Hij heeft er begrip voor en wil niet dat ik het tegen mijn zin doe, dus we hebben afgesproken dat als hij er behoefte aan heeft, hij dat aangeeft. En dan vrijen we dus. Niet per se tegen mijn zin, maar ook niet vanuit eigen behoefte. En dat vind ik prima, want verder zijn we samen ontzettend gelukkig. Ik zou het zonde vinden als onze relatie scheuren zou oplopen als hij voor zijn behoeftes buiten de deur gaat rondkijken. Want ook al zegt hij dat hij dat nooit zou doen, ik kan me voorstellen dat als je als jonge vent nooit meer seks hebt terwijl je daar wel zin in hebt, je vanzelf minder bestand raakt tegen verleidingen van buitenaf. En zo erg is het ook weer niet om af en toe mijn verstand op nul te zetten en gewoon maar mee te doen. Uiteindelijk heeft seks me wel het mooiste opgeleverd dat ik heb: onze prachtige dochter.” Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. Tekst: Rianne Sepers | Beeld: Getty Images

Floor (35): "Ooit hadden Mike en ik een stiekeme relatie. We waren allebei bezet, maar werden verliefd en wilden er samen vandoor gaan. Mike had een lange vakantie geboekt, de tickets waren er al. In Thailand zouden we samen toekomstplannen maken en onze relaties verbreken. Maar op het laatste moment haakte ik af…" Saaie relatie "Maarten en ik waren toen acht jaar samen en flink ingedut. Alles was oké, maar niet bijzonder meer. Bewust kinderloos, allebei een baan en een leuke gezamenlijke vriendenkring. We hadden elkaar altijd de vrijheid gegund. Ik ging regelmatig met vriendinnen op stap of een weekendje weg. Daarom was het niet moeilijk om geheimen voor elkaar te hebben. Toen ik stiekem iets kreeg met Mike, heeft Maarten dat nooit vermoed. Hij weet er niets van. Mike leerde ik kennen tijdens het uitgaan. Wég was ik van hem, zelden voelde ik me zo tot iemand aangetrokken. Mijn beste vriendin zag het gebeuren en waarschuwde me, maar wist niet dat hij me onopvallend een visitekaartje gaf. Een dag later belde ik hem en nog diezelfde avond spraken we af en hadden we seks in zijn auto. Het verbaasde me dat het me zo makkelijk afging. Het bleef niet bij die ene keer, we spraken vaker af. Ik vond het spannend, we hadden geweldige seks en ik liep met mijn hoofd in de wolken. Als ik thuiskwam en Maarten me vroeg waar ik was geweest, gooide ik er een naam van een vriendin in. Hij vroeg nooit door." Uitmaken op vakantie "Ik heb niemand verteld over Mike, ook mijn beste vriendin heeft nooit geweten dat ik contact met hem had. En ging het eerst enkel om seks, later merkte ik dat het meer werd. Als we samen waren, was er zo’n goede vibe. We zagen elkaar één keer per week: soms een uurtje, soms een avond en we hebben een paar keer samen een nacht doorgebracht in een hotel. Ik werd verliefd. Ik wist dat Mike vaker een verhouding had gehad naast zijn relatie. Hij zei dat hij liefde en lust goed gescheiden kon houden, maar toch werd ook hij verliefd. Doordat ik zo weg was van Mike, ging ik me vaker ergeren aan Maarten. Toen Mike me vertelde dat hij ook begon te twijfelen aan zijn relatie schrok ik, al deed het me ook goed. We hebben veel gepraat, fantaseerden over een leven samen en werden daarin serieuzer. Op een avond vertelde Mike dat hij voor ons samen een vakantie naar Thailand had geboekt. Ik schrok me rot, maar had er ook veel zin in: mijn leven met hem zou zo anders en leuker worden. We zouden vanaf ons vakantieadres laten weten dat we er samen waren en onze huidige relaties verbreken." Lees ook Opgebiecht: ‘Ik ben zwanger, maar eigenlijk helemaal niet blij met deze tweede baby’ Paniekaanval "Een paar dagen voordat we zouden vertrekken, bedacht ik me. Ik durfde niet, kreeg een paniekaanval tot aan hartkloppingen toe. Ik belde Mike en zei dat ik hem móést zien die avond. Toen we elkaar zagen, vertelde ik dat ik niet door zou gaan met het plan. Hij begreep het niet, logisch, ik begreep mezelf niet eens. Die avond stopte ons avontuur. Ik denk nog elke dag aan hem, maar denk ook dat ik de juiste beslissing heb genomen. We hebben elkaar niet meer gezien of gesproken. Hoe ik me zo in dit avontuur kon storten, snap ik nog steeds niet. Wat bezielde me? Ik schaam me voor wat er is gebeurd. Ik wilde mijn hele leven, baan, vrienden én Maarten opgeven voor hem. Zo stom. Of niet, ik zal het nooit weten." Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. Tekst: Valerie van der Meer | Beeld: Gettyimages

Kim (28): “Met de zenuwen in mijn lijf liep ik terug naar de badkamer. De test lag omgekeerd op de rand van de wastafel. Ik kon het niet opbrengen geduldig te wachten tot de vijf minuten om waren, dus in plaats daarvan had ik ons bed verschoond. Maar daar lag ie dus, de brenger van het slechte nieuws. Of het goede, maar vanbinnen wist ik eigenlijk wel wat de uitslag zou zijn. En ja, hoor: toen ik hem omdraaide, zag ik twee overduidelijke roze lijnen. Zwanger. Kut." Eerste baby Hoe anders was dat een jaar eerder, toen ik met een positieve test in mijn handen stond en niet wist hoe hard ik Jaap moest roepen om hem het goede nieuws te vertellen. Bijna een jaar waren we bezig geweest om zwanger te raken en eindelijk was het gelukt! Toen huilde ik tranen van blijdschap, nu waren het tranen van ongeloof en frustratie. Dit wilde ik helemaal niet. Hoe kon ik in hemelsnaam alweer zwanger zijn? Na een prima zwangerschap – natuurlijk had ik wat kwaaltjes, maar als ik dat vergeleek met de lichamelijke gebreken die sommige vriendinnen tijdens hun zwangerschap hadden, had ik niets te klagen – werd afgelopen november Dex geboren. Wat ze zeggen, is waar: zodra je kind op je borst wordt gelegd, overvalt je een liefde die met niets anders te vergelijken is. Een soort oerdrift die roept: jou moet ik beschermen, voor jou moet ik zorgen." Huilbaby "Ik was helemaal in de zevende hemel, maar vond het ook eng. Zo’n klein lijfje, alles zo fijntjes. Ik was in het begin erg onzeker en vroeg mezelf bij alles af of ik het wel goed deed. Doe ik hem geen pijn? Maak ik niets kapot? Houd ik hem wel goed vast zo? Krijgt hij wel genoeg binnen? Daarnaast huilde Dex veel, vooral ’s nachts, en dat vonden Jaap en ik allebei behoorlijk heftig. We wisten niet wat er met hem aan de hand was en ook al zeiden de dokter en het consultatiebureau dat het soms gewoon gebeurt dat een baby veel huilt, ik vond het heel zwaar. En door het slaapgebrek nam mijn onzekerheid eigenlijk alleen maar toe. Ik kon dingen moeilijk relativeren. Daarnaast waren Jaap en ik na een maand of twee allebei zo kapot van de gebroken nachten dat het er ook tussen ons niet leuker op werd." Eindelijk weer seks "Gelukkig werd het huilen na ongeveer tien weken minder. Jaap en ik hadden echt even tijd samen nodig om weer tot elkaar te komen, dus boekten we toen Dex drie maanden was een nachtje weg en brachten we onze zoon naar mijn ouders. Het was heerlijk om even met zijn tweeën te zijn, rustig in een restaurant te eten en een film te pakken, ook al miste ik Dex enorm en moest ik tussendoor ook kolven. Die nacht hadden we eindelijk weer eens seks. Onbeschermd, want we waren vergeten condooms mee te nemen en ik was nog niet begonnen met de pil. Maar ik was ook nog niet ongesteld geweest, gaf nog borstvoeding én bij Dex had het voor ons gevoel een eeuwigheid geduurd voor ik in verwachting raakte, dus dat kon geen kwaad. Dachten we. Tot ik me in plaats van beter – ik hoefde er inmiddels nog maar één keer per nacht uit om Dex te voeden – steeds vermoeider begon te voelen. En ik had ook aldoor zo’n zeurend gevoel in mijn rug en was constant misselijk. Ergens herkende ik het gevoel wel, maar het drong gewoon niet tot me door, tot een vriendin grappend vroeg of ik niet zwanger was. Opeens viel alles op zijn plaats." Lees ook Taboe op abortus: ‘Na 3 kinderen met een baby van een half jaar weer zwanger worden, was niet wat ik wilde’ Baby nummer twee "Die middag kocht ik een test en jep: ik was weer in verwachting. Al elf weken, bleek bij de verloskundige. Een abortus kwam niet in me op, maar blijdschap was niet bepaald het overheersende gevoel toen ik dit nieuwste gezinslid op het echoscherm zag. Bij Jaap was het anders, die was door het dolle heen. Hij en zijn broer schelen ook maar veertien maanden en hij vond het fantastisch. Ja, dacht ik, lekker makkelijk. Jij hoeft geen baby in je buik te dragen terwijl de andere nog niet eens zelfstandig kan zitten. Inmiddels ben ik bijna zes maanden in verwachting van dit kleine meisje en ben ik een beetje aan het idee gewend geraakt. Maar om heel eerlijk te zijn ben ik er nog steeds niet echt blij mee. Ik ga ervan uit dat dat wel goed komt op het moment dat ik onze dochter in mijn armen houd, maar voor nu vind ik het vooral doodeng en loodzwaar.” Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. Tekst: Rianne Sepers | Beeld: Getty Images

Mari (36): “Ik had al lange tijd geen vaste relatie, maar wel een kinderwens. Daarom heb ik iets gedaan wat ik vroeger zou veroordelen: veel dates en met meerdere mannen onveilige seks. Een risico, ja, maar ik ben wél zwanger!” Geen toekomst samen “Het was een weloverwogen keuze en hoewel ik weet dat het ooit tot problemen kan leiden, ga ik me daar nu nog niet druk om maken. Ik word moeder en ben daar ontzettend gelukkig mee, hoewel de omstandigheden niet ideaal zijn. Ik heb vier serieuze relaties gehad en ik heb ze alle vier zelf beëindigd. Vooral bij mijn laatste relatie begreep niemand waarom ik op mijn eenendertigste met hem brak. Iedereen liep met hem weg, maar ik zag geen toekomst samen. Ik was toen al klaar voor kinderen en hij wist zeker dat hij nooit vader wilde worden; hij heeft geen goede jeugd gehad en dat zat zo diep, dat hij zijn ouders veel verwijten maakte. Hij wilde voorkomen dat hij in dezelfde valkuilen zou trappen. Spijtig, maar zijn gevoel was zo sterk dat ik het niet kon veranderen.” Tegen het obsessieve aan “Ik verwachtte niet dat ik daarna zo lang single zou blijven. Ik heb soms even gedatet, onenightstands gehad, maar ik ontmoette niemand met wie ik verder wilde. Ondertussen werd de wens om moeder te worden steeds belangrijker voor me, daar was ik veel mee bezig – misschien zelfs tegen het obsessieve aan. Het was het mooist geweest als ik een zaaddonor had kunnen vinden, iemand die ik al kende. Zo ken ik een vrouw die zwanger werd met een bevriend homostel. Daar zijn goede afspraken over gemaakt en dat verloopt heel smooth.” Anonieme zaaddonor “Ik heb nagedacht, rondgekeken in mijn omgeving, iedereen overwogen, maar geen opties gevonden. Dan kom je uit bij een anonieme zaaddonor – wat in Nederland trouwens niet legaal is – of de spermabank. Ik ben me gaan inlezen, maar werd van beide vooruitzichten niet blij. Ik was bijna zover dat ik dacht: dan maar niet, want ik las zo veel ellende. Daarna is mijn plan ontstaan om met de pil te stoppen en onveilige onenightstands te hebben. Niet dat elke man daarvoor in is, maar ik ontdekte dat het vaker de vrouw is die over voorbehoedsmiddelen begint. Mannen hebben over het algemeen minder moeite met onveilige seks. Toen we van de coronamaatregelen af waren, ben ik veel gaan daten en dat leidde soms tot seks. Dat was ook mijn bedoeling.” Lees ook Opgebiecht: ‘De lust en liefde die ik voel voor mijn ex, voel ik niet voor mijn vriend’ Dagboek bijgehouden “Het klinkt vast freaky, maar ik heb een dagboek bijgehouden. Wanneer ik het met wie deed, en met wat aantekeningen over wat ik van hem vond: karaktereigenschappen, kleur ogen… Hoewel ik de vader niet op de hoogte zal brengen van mijn zwangerschap, kan ik me voorstellen dat deze gegevens later nog eens van pas komen. Stel dat mijn kind op zoek wil naar antwoorden, dan zal ik er niet over liegen. Ik weet nu niet van wie ik zwanger ben. Er zijn drie mannen die de vader zouden kunnen zijn, onder wie een donkere man – dan zou het straks in één keer duidelijk zijn. Maar ik wil hem nergens bij betrekken, ik ga dit in mijn eentje doen en ik kan niet wachten! Ik heb lieve ouders die kunnen bijspringen en vriendinnen die dol zijn op kinderen. Nu weet nog niemand dat ik zwanger ben. Ik wil eerst die twaalf weken afwachten. Mijn plan is om niemand het echte verhaal te vertellen, ik ga het toch gooien op de spermabank. Alleen mijn kind zal later het echte verhaal horen, als het er ooit om vraagt…”  Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. Tekst: Valerie van der Meer

Marijn (35): “Twintig was ik toen ik Mick leerde kennen. We waren perfect samen. Het vonkte vanaf de allereerste seconde dat we elkaar ontmoetten, op een popfestival in de stad waar we beiden zijn opgegroeid. Hij was daar met een oud-klasgenoot van mij en zo raakten we aan de praat. Ik was betoverd. Zijn lach, zijn haar dat nonchalant over zijn voorhoofd viel, de twinkel in zijn grijze ogen, zijn stem… Het was alsof alles om me heen niet meer bestond. Ik zag alleen Mick nog maar. En hij leek alleen mij te zien." Altijd samen "Vanaf die avond kwam alles in een stroomversnelling terecht, we waren elke minuut dat het kon samen. Vrienden zagen ook hoe intens onze relatie was. ‘Het heeft totaal geen zin jullie uit te nodigen voor een feestje,’ zei mijn beste vriendin een keer. ‘Jullie gaan toch alleen maar in elkaar op.’ Ik zag ons al helemaal samen oud worden: een knus huis in de buurt van het bos, een hond en een of twee kinderen. Tot hij het na anderhalf jaar uitmaakte. Waarom? Tot op de dag van vandaag snap ik dat nog steeds niet. Het was te heftig, zei hij. Hij was te jong voor zo’n intense relatie, voelde zich benauwd, ondanks dat hij zo veel van me hield en zelf net zo aan mij hing als ik aan hem. Daar moest ik het mee doen, hij wilde geen contact houden. Dat vond hij te moeilijk." Liefdesverdriet "Wekenlang heb ik liggen huilen. Ik heb hem brieven geschreven waarin ik hem smeekte bij me terug te komen, maar antwoord kreeg ik niet. Ik at niet, viel kilo’s af, er kwam niets meer uit mijn handen. Liefdesverdriet in zijn rauwste vorm. Ik denk dat het wel een halfjaar heeft geduurd voordat ik weer een beetje mezelf werd en het me lukte mijn leven op te pakken. En het duurde járen voordat ik mijn hart weer durfde open te stellen voor een man. Ik was zo ontzettend gekwetst door Mick dat ik jarenlang alleen maar flirtte, met mannen zoende in de kroeg en af en toe op date ging. Maar elke keer kapte ik het na een paar weken af. Een gebroken hart oplopen, dat zou mij niet nog eens gebeuren." Nieuwe vriend "Tot ik mijn huidige vriend ontmoette, vijf jaar geleden. We werkten samen aan een project en raakten bevriend. En hoe langer dat duurde, hoe meer ik begon te merken dat ik graag bij hem was en hem miste als hij er niet was. Ook bij hem bleken er kriebels te zijn en zo werden we een stel. Heel voorzichtig, want ik bleef op mijn hoede, maar hij ging vól voor me en doet dat nog steeds. Het is een prima man: lief, slim, aantrekkelijk, hij heeft een goede baan en wat ik boven alles leuk aan hem vind, is dat hij een fantastische vader is voor onze tweejarige tweeling. Voor mij is hij echt een maatje, iemand die me door dik en dun steunt, iemand op wie ik écht kan bouwen. Hij adoreert me, dat weet ik. Ik durf er dan ook heel wat om te verwedden dat deze man mij nooit in de steek gaat laten." Lees ook Opgebiecht: ‘Ik betrapte mijn broer in een gayclub met een man’ Mijn vriend is niet mijn grote liefde "Daarom vind ik het ook zo erg om toe te geven dat als ik diep in mijn hart kijk, ik maar één echte, grote liefde heb: Mick. De connectie, de lust, de liefde die ik voor hem voelde, voel ik niet voor mijn vriend en zal ik volgens mij ook nooit meer voor iemand anders kunnen voelen. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat er meer dan één persoon op aarde rondloopt die die gevoelens bij je losmaakt. De laatste tijd denk ik weer heel veel aan Mick, ik droom zelfs over hem. Ik kwam hem tegen in een vakblad en was meteen weer betoverd toen ik zijn foto zag. Ik heb hem opgezocht op Facebook, maar hij heeft geen account. Gelukkig maar, denk ik. Ik vraag me af wat er zou gebeuren als ik hem een keer tegenkom, of we die connectie dan nog voelen. Maar het is waarschijnlijk beter dat dat niet gebeurt, want ik denk niet dat ik voor mezelf kan instaan." Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. Tekst: Rianne Sepers

Suzanne (37): "Maarten en ik zijn deze zomer twee jaar samen. Hij is 33, dus iets jonger dan ik. In het begin zaten we allebei niet op een relatie te wachten. Ik had er net één van bijna tien jaar achter de rug, hij was nog volop aan het flierefluiten. We waren daardoor al anderhalf jaar samen toen ik zijn ouders ontmoette… en vlinders voelde bij zijn charmante vader." Verliefd op schoonvader "Veel vriendinnen van me dachten er anders over, maar ik stond helemaal niet te springen om de ouders van Maarten te ontmoeten. Ik vond het daardoor meteen zo serieus worden tussen ons. Ik denk dat ik er vanuit ging dat Maarten en ik niet lang samen zouden blijven. Het klinkt flauw, maar ik zag hem als een leuke jongen die me over mijn vorige relatie heen moest helpen. Maarten leek me ook niet het type dat op zoek was naar een vaste relatie; er waren altijd vrouwen om hem heen die meer leken dan zomaar vriendinnen. Toen op een festival de vonk oversloeg, verwachtte ik dat het een paar dagen zou duren, maar we bleven elkaar zien. Alles klopte tussen ons en ik heb het idee – maar laat ik voor mezelf spreken – dat onze interesse in anderen verdwenen was." Ouders ontmoeten "In het begin deden Maarten en ik nog wat onverschillig over ‘ons’. Ik vond hem leuk en knap en het zat prima tussen ons, maar ik dacht dat het niet lang zou duren. Ik had ook geen zin om zijn broer en zus te ontmoeten. In mijn vorige relatie was ik volledig opgenomen door de schoonfamilie, en dat hoefde ik niet weer. Nadat we bijna anderhalf jaar samen waren, vertelde Maarten dat zijn ouders hadden gevraagd of ik die kerst met hem zou meekomen. Ik schrok daarvan, hoewel het natuurlijk onvermijdelijk was. Maarten moest lachen om mijn reactie. Waarschijnlijk had hij precies zo gereageerd als ik hem had gevraagd om mee naar mijn familie te gaan. ‘Ja, nou wordt het serieus,’ grapte hij, ‘maar mijn ouders zijn heel geschikt, hoor.’ Ik stemde toe: waarom ook niet? Dus toen het zover was, had ik me voor mijn doen behoorlijk opgetut en ook Maarten zag er keurig uit. Behalve op een begrafenis had ik hem niet eerder in pak gezien." Soort George Clooney "Toen we de auto parkeerden, kwamen zijn ouders al naar buiten lopen. Wat een hartelijke begroeting! Toen ik zijn vader zag, schrok ik: het was een heel mooie man. Precies Maarten, maar dan een stuk ouder. Mooier daardoor ook. Grijze haren bij z’n slapen, donkere, vriendelijke ogen en goed gebouwd, helemaal nog geen oude man of zo. Eerder een George Clooney. Echt, ik vond hem net een filmster. Zowel zijn moeder als vader bleken interessante, aardige en slimme mensen te zijn. Ze ontvingen me super, niet opdringerig en ik werd niet uitgehoord. Maar die vader… Ik kreeg het er gewoon warm van!" Topdag "De dag was verder leuk en ontspannen, de rest van de familie was ook prima. ’s Avonds op de terugweg in de auto was ik terecht enthousiast. We hadden een topdag gehad. En eerlijk: ik kon niet wachten om ze weer te zien. Nou ja, hém dan. Ik zag dat gezicht steeds voor me. Die doordringende ogen en prachtige lach. Ondeugend ook. Dat kon ik natuurlijk niet uitspreken, dus ik zei maar dat ik vond dat Maarten veel op zijn vader leek. Toen hij daarop zei: ‘Leuke vent, toch?’ liep ik rood aan. Gelukkig moest hij op de weg letten." Lees ook Opgebiecht: ‘Na haar dood ontdekte ik dat mijn moeder een minnaar had’ Schaamte "Inmiddels heb ik ze vaker ontmoet, maar het went niet. Ik moet uitkijken dat ik normaal doe in de omgeving van mijn schoonvader. Ik zal ook nooit iets laten merken; schoonvader en -moeder zijn al bijna veertig jaar gelukkig met elkaar. Maarten en ik zijn ook nog steeds blij samen, inmiddels gaan we echt voor de relatie. Voor mijn gevoelens jegens mijn schoonvader schaam ik me een beetje, terwijl ik er tegelijkertijd om moet lachen. Het voelt zoals vroeger, toen je verliefd was op popsterren; je kunt er niks mee. Dat maakt het meteen vrij onschuldig, gelukkig.’ Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. Beeld: iStock

Eline (29): “Wat was ik blij toen Stefan en ik onze relatie eindelijk hadden uitgemaakt. We waren al veel te lang aan het aanrommelen. Na zeven jaar samen vond ik het eng er een einde aan te maken, ook al wist ik al maanden dat het niet goed meer zat tussen ons. Happy single We waren veel te vaak kortaf tegen elkaar en echt goede gesprekken voerden we niet meer. Alsof de wederzijdse interesse vervlogen was. Alsof het ons niet meer uitmaakte wat de ander deed. Ook in bed was het vuur wel gedoofd, ik moest mezelf er af en toe letterlijk aan herinneren hem een kus te geven. Maandenlang modderden we zo aan, ik denk dat we allebei bang waren om over onze situatie te beginnen, om een nieuw leven te beginnen en het oude, zo vertrouwde, achter te laten. Ik voelde me opgesloten in een leven dat ik niet meer wilde, maar wist ook niet wat ik dan wel wilde. Tijdens een vakantie samen konden we er echt niet meer omheen: op deze manier werden we niet gelukkig, we hielden elkaar gegijzeld. Dus toen we terugkwamen, vertelden we onze ouders en vrienden dat we uit elkaar gingen. Wat was ik opgelucht! En meteen was die angst voor een onzekere toekomst ook weg, ik wist opeens heel goed wat ik wilde. We waren er snel uit dat Stefan in ons huis zou blijven wonen en ik op zoek zou gaan naar een appartement voor mezelf. Ik keek enorm uit naar een heel nieuw leven, op een nieuwe plek, met nieuwe spullen en nieuwe mensen om me heen. Een bruisend, fris bestaan. Weg van dat gezapige, saaie gedoe waarin ik me het afgelopen jaar zo opgesloten had gevoeld. Ik was dan ook door het dolle heen toen er op een superlocatie midden in de stad een ruime studio vrijkwam. Samen met mijn zus en vriendinnen ging ik op jacht naar verf en behang en struinde ik rommelmarkten en kringloopwinkels af op zoek naar leuke meubels. Nóg een voordeel van single zijn: ik kon precies doen wat ik zelf wilde in huis en hoefde geen compromis meer te sluiten tussen mijn kleurrijke vintagesmaak en Stefans voorliefde voor strak en zwart en wit. Helemaal in mijn element verhuisde ik vorig jaar dus naar mijn nieuwe plek, vol plannen voor wilde stapavonden en misschien zelfs wel een backpackreis in mijn eentje. Ik zou een happy single worden. Een vrouw van de wereld, iemand die geen partner nodig heeft om gelukkig te zijn. Júíst niet. Ik vertelde aan iedereen die het maar horen wilde dat uit elkaar gaan de beste beslissing was die ik ooit had genomen en dat mijn leven alleen nog maar één groot avontuur ging zijn. Viel dat even tegen… Wat bleek? Mijn relatie met Stefan was heus niet de enige reden dat ik niet meer tot half vijf in de kroeg stond. Ik was daar gewoon te oud voor geworden. Als je twintig bent en studeert is dat misschien leuk, maar als je bijna dertig bent en op maandag gewoon op je werk moet verschijnen – en negentig procent van het publiek tijdens het uitgaan jaren jonger is dan jijzelf – is nachten doorhalen opeens een stuk minder interessant. Een avondje op de bank met Netflix en een reep chocola bleek ik veel fijner te vinden. Lees ook Opgebiecht: ‘Ik lieg over alles om indruk te maken op mijn collega’s’ En dat backpacken in mijn eentje? Een groot fiasco. Ik vond wel aansluiting met andere reizigers hoor, maar ook die wilden vooral veel drinken en feesten en waren overdag te brak om te gaan sightseeën. Ik geloof dat ik me daar in Vietnam, midden tussen de mensen, nog nooit zo eenzaam heb gevoeld.  Inmiddels woon ik elf maanden in mijn eentje en is de lol van alleen maar rekening hoeven houden met mezelf er behoorlijk vanaf. Ik mis iemand om mijn verhalen mee te delen, iemand die er áltijd is, iemand die ook eens bedenkt wat we gaan eten, de was opvouwt of een nieuwe serie uitkiest om te bingen. Maar mooi dat ik dat niet met de buitenwereld deel. Ik heb zo hard geroepen dat single zijn het beste is wat me ooit is overkomen, dat ik na amper een jaar echt niet ga toegeven dat ik verschrikkelijk baal van het alleen zijn…” Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. tekst: Rianne Sepers

Liv (29): "Niet lang geleden begon ik met mijn nieuwe baan. Spannend, een nieuw team. Ik merkte al snel dat ik in een andere levensfase zat dan mijn collega’s. Om te voorkomen dat ik buiten de groep zou vallen, heb ik wat leugens verspreid over mijn privéleven. Dat werkte... Net getrouwd, samenwonend of single en flink aan het daten. Dat zijn mijn collega’s. Ikzelf woon tijdelijk bij mijn ouders. Ik zoek hard naar iets betaalbaars, maar dat lukt me nog niet in m’n eentje. Hiervoor zat ik in een studentenhuis, maar daar moest ik weg. Ik klaag zeker niet: mijn moeder zorgt voor het huishouden en ik hoef geen boodschappen te doen. Natuurlijk zou ik liever op mezelf wonen, maar dat komt wel. Als ik deze baan houd, kan ik me straks ook meer veroorloven. Op het werk merk ik echter dat ik een compleet ander leven heb dan mijn collega’s. Niemand woont meer bij z’n ouders en ze zijn in alles verder. Ze zijn met 'volwassen' dingen bezig waar ik ver vanaf sta, zoals kinderen en relaties. Als iemand roept 'Wat eten jullie vandaag? Ik moet nog boodschappen doen!', wordt er nog net niet gniffelend naar mij gekeken; ze weten dat mijn moeder het eten al heeft klaarstaan. Toen mij werd gevraagd of ik dat thuis-wonen niet lastig vind, heb ik er van alles bij verzonnen. Ik hoorde mezelf vertellen dat ik uit een moeizame relatie kwam, dat ik in het studenten­huis samenwoonde met een vriend. Dat die relatie stukliep en ik daarom tijdelijk naar mijn ouders ben teruggegaan. Dat werkte, er waren zowaar mensen geïnteresseerd: 'Wat erg voor je, dus je kon nergens heen?', 'Hoelang duurde die relatie dan?', 'Hadden jullie daar samen een kamer?' Het is stom dat er leugens voor nodig zijn, maar ik werd eindelijk gezien. En tja, als de eerste leugen eruit is, volgen ze daarna steeds makkelijker. Ik wilde laten merken dat ik niet zo’n suffe doos was. Zo ging ik twee dagen in dezelfde kleren naar mijn werk. Toen iemand ernaar vroeg, liet ik me ontvallen dat ik die nacht niet thuis was geweest. Nog nooit had ik zo veel collega’s om me heen die nieuwsgierig waren naar waar ik was geweest en met wie. Lees ook Opgebiecht: ‘Ik vrees voor de dag dat de deurwaarder op de stoep staat’ Een beetje geheimzinnig doen maakt een mens kennelijk interessanter. Die truc heb ik inmiddels al een paar keer herhaald. Maar een tijdje terug schrok ik ervan hoe makkelijk ik de leugens vertel. Het gesprek ging over zwangerschap. Iemand vertelde over een vriendin die het maar niet lukte om zwanger te raken, een serieus onderwerp. Toen iemand mij vroeg of ik een kinderwens had, schoot ik in mijn meest dramatisch rol tot dan toe. Ik zei niks, slikte en keek weg. Na de vraag wat er met me was, vertelde ik dat ik zwanger was geweest. Dat het niet gepland was en dat mijn vriend en ik er lang over hadden getwijfeld wat we zouden doen. En dat ik, toen we uiteindelijk hadden besloten om ervoor te gaan, na een aantal weken een miskraam kreeg. Achteraf bezien was dat misschien de reden van onze breuk, het was een lastige tijd geweest... Er was geen woord van waar, maar mijn collega’s hingen aan mijn lippen! Iedereen was stil. Uiteindelijk kreeg ik zelfs een knuffel van iemand. Ik maakte een goede sprong op de populariteits­meter. En ja, ik schaam me voor het liegen, maar dat is kennelijk nodig om gezien te worden als je zo’n oninteressant leven leidt als ik." Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.

Laura (29) “Iedere keer als ik de brievenbus hoor, word ik zenuwachtig. Zal er weer een betalingsherinnering of aanmaning bij zitten? Of erger nog: een deurwaardersbrief? Het liefst gooi ik alles wat de postbode brengt meteen in de prullenbak of duw ik de brieven ergens achter in een la. Wat je niet ziet, bestaat niet… We zijn niet arm. Max en ik hebben allebei een prima baan en komen uit financieel stabiele gezinnen. We kennen elkaar van onze studie en zijn pas gaan samenwonen toen we allebei al een tijdje een vaste baan hadden. We zijn niet stinkend rijk ofzo, maar verdienen samen zo’n 4500 euro netto per maand en hebben geen studieschuld. Gelukkig hebben we geen bizar hoge hypotheek en verder hebben we ook geen gekke vaste lasten die ervoor zouden kunnen zorgen dat we iedere maand krap zitten. En toch hebben we, zoals ze dat zo mooi zeggen, aan het eind van ons geld altijd nog een stukje maand over. Wel meer dan een stukje, eigenlijk. Ik durf alle bedragen die aan achterstallige betalingen openstaan of die we in de min staan bij online winkels en op onze creditcards niet bij elkaar op te tellen, maar dat zal zeker meer dan tienduizend euro zijn. Het probleem is simpel: we hebben een gat in onze hand. We leven te lekker, zijn dol op festivals, eten geregeld snel wat buiten de deur, gaan weekendjes weg, nemen op feestjes en verjaardagen een leuk cadeau mee, trakteren ons neefje op een dagje uit. En dan gaat er nog een boel geld op aan nieuwe kleding, spullen voor in huis, een gevulde koelkast, films, boeken, kranten en tijdschriften… We zijn geen merkenfreaks ofzo, maar al met al loopt het snel op.  Toen we net op onszelf woonden, hadden we totaal niet door dat we te veel uitgaven. We hadden ook best wat spaargeld, dus het was geen probleem dat we op te grote voet leefden. Toen de bodem van die rekening in zicht kwam, schrokken we wel. Waar was alles gebleven? En wat als de auto het opeens zou begeven? Maar lang dachten we er niet over na, die spaarrekening zou zich vanzelf weer aanvullen. We verdienden genoeg. Vanaf dat moment zetten we ook braaf geld opzij, maar dat heeft natuurlijk weinig zin als je dat een week later net zo hard weer terughaalt.  Inmiddels is onze financiële situatie een grote puinhoop. Een goede reden kan ik niet noemen, maar we steken al veel te lang onze kop in het zand. Metersdiep. We blijven gewoon uitgeven en weten alle aankopen, etentjes of uitjes voor onszelf te verantwoorden. ‘We doen er genoeg voor: work hard, play hard,’ lachen we regelmatig naar elkaar, proostend met een cocktail op een terras. Of: ‘Ach, kost maar twintig euro, kan best’. Natuurlijk kwamen er maanden geleden al betalingsherinneringen, boetes en dreigbrieven binnen. Je kunt als je spaargeld op is maar beperkt meer blijven spenden dan er binnenkomt. Op een gegeven moment zitten al je creditcards aan hun limiet en de hypotheek en vaste lasten moeten toch echt gewoon iedere maand afgetikt worden, ook als je dat níet doet. Dan komen ze het vanzelf opeisen.  Lees ook Opgebiecht: ‘Ik mis mijn ouders, maar ík ga de ruzie niet bijleggen’ Inmiddels zijn we zover dat we het ene gat met het andere gat dichten. Natuurlijk nemen we ons iedere week wel een keer voor dat we nu echt op een budget gaan leven en geen cent meer uitgeven aan dingen die niet écht noodzakelijk zijn, maar dat houden we vaak nog geen drie dagen vol. Dan is er wel weer een leuk truitje in de aanbieding, een film die we móeten zien of hebben we allebei geen zin om te koken en lopen we de stad in. Dat het goede gevoel dat zo’n uitje of aankoop geeft de volgende dag weer teniet wordt gedaan door een brief van een incassobureau vergeten we voor het gemak dan even. Ik wéét dat dit zo niet kan doorgaan, maar ik weet niet hoe we dit moeten oplossen. We zijn gewoon verslaafd, zoveel is wel duidelijk. Nu ik dit zo vertel schaam ik me eigenlijk dood, wát een first world problem. Ik vrees de dag dat er een deurwaarder op onze stoep staat, maar misschien moet het er ook gewoon maar eens van komen. Wie weet kan die ons voor eens en voor altijd goed wakker schudden.” Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.

Annemieke (27): ‘Toen ik twee jaar geleden met Mark (33) trouwde, wisten we precies wat we wilden. Hij zou carrière maken, ik bleef werken totdat er – hopelijk – kinderen kwamen. Daarna zou ik parttime gaan werken. Ons gezin kwam daarbij op de eerste plek. Dus als het lastig bleek die twee te combineren, dan zou ik ontslag nemen. We hadden overigens geen haast. Toen ik een geweldige carrièrekans kreeg, liet ik die dus niet schieten. Ook niet toen ik erachter kwam dat ik zwanger was. Niet ongesteld "Het was afgelopen maart. Ik werd niet ongesteld, maar had eerder ook al eens gedacht dat ik misschien zwanger was. Ik vond een test vervelend om te doen: we waren toch steeds teleurgesteld als bleek dat ik niet zwanger was. Ik liet het maar even voor wat het was. Ik nam niet eens de moeite om het er met Mark over te hebben. In diezelfde tijd kreeg ik dus een geweldig aanbod op kantoor. Ik kon doorschuiven, omdat mijn chef bij een ander bedrijf ging werken. Een kans waar ik niet van had durven dromen, ik zag het ook totaal niet aankomen. Ik wilde ervoor gaan en Mark stond achter mijn beslissing. Hij weet dat mijn baan belangrijk voor me is, maar bracht nog wel even het onderwerp kinderen ter sprake. Ik liet hem niet uitpraten. ‘Schat, dat zien we tegen die tijd wel weer. Zo ver is het nu jammer genoeg toch nog niet. Maar omdat ik nog niet ongesteld was geworden, voelde het wel een beetje ongemakkelijk. Alsof ik iets voor hem verzweeg wat ik zelf nog niet wist. Dus besloot ik om toch een zwangerschapstest te doen. Ik deed de test zonder dat Mark er vanaf wist. Hij was in het buitenland voor zijn werk. Hij zit in de entertainmentbranche en is regelmatig een paar dagen weg. De test was duidelijk: het was nu wel raak, ik was zwanger." Blijdschap sloeg om in verdriet "Ik was ontzettend blij en uitgelaten en had de telefoon al in mijn hand om Mark te bellen. Maar plotseling twijfelde ik en ging er een heftig ‘nee!’ door me heen. Dit kon niet, ik kón nu niet zwanger zijn. Dat zou betekenen dat ik die baan niet kon aannemen, geen carrière kon maken, niet 24/7 beschikbaar kon zijn. Ik liet de telefoon zakken en begon hard te huilen. Waar ik blij had moeten zijn omdat ik zwanger was, sloeg die blijdschap opeens om in verdriet. Verdriet om het idee dat ik die baan niet kon aannemen. Ik schrok er zelf ook van dat ik mijn baan belangrijker vond dan ons kind! Toen Mark later op de avond, tijdens ons dagelijkse telefoontje, vroeg waarom ik zo stil was, zei ik dat ik hoofdpijn had. Ik kwam ermee weg. Die nacht lag ik te huilen en te woelen en dacht ik veel na. Tegen de ochtend wist ik het: deze baby was bij mij op dit moment niet welkom. Ik kon dan wel zeggen dat ons gezin op nummer één stond, maar dat bleek dus niet zo. Ik wil een carrière, ik wil nog een paar jaar vol aan de bak voordat ik moeder word." Lees ook Opgebiecht: ‘Ik schaam me voor mijn dikke dochter’ Ik hield m'n mond Mark denkt hier honderd procent anders over en daarom mocht hij het niet weten. Ik hield het stil. Voor hem, voor vriendinnen, voor mijn ouders. Ik heb het met niemand gedeeld. Achteraf vraag ik me af of dat slim was, omdat het zwaar is om het in je eentje te verwerken. Op internet zocht ik naar een goede abortuskliniek. Daar ben ik alleen naartoe gegaan. Ik had me er vooraf in verdiept: als ik het in een kliniek liet doen, dan kon het anoniem. Het ging ook buiten de zorgverzekering om. Zo weet ik zeker dat Mark er niet achter komt. Lastig was het wel om deze beslissing te maken. Ik heb iets afgekapt, waarvan we allebei heel gelukkig zouden worden. Als ik dit met Mark had gedeeld, dan was het niet gebeurd. Of wel en dan het had me mijn huwelijk gekost. Of ik had me erbij neergelegd dat het nu toch de juiste tijd was voor een baby. Maar ik wil die baan, ik wil hard werken, ik wil leidinggeven en ik wil successen op mijn naam schrijven. Even die voldoening ervaren dat er een carrièrevrouw in me zit. Ik weet zeker dat ik me daarna, over een paar jaar, volledig op het moederschap zal storten.’ Beeld: IStock

Merel (34): “Cold feet! Dat is wat mijn beste vriendin zegt nu mijn trouwdatum, 22 juni, steeds dichterbij komt. Zij is de enige die weet dat ik het eng vind om mijn jawoord te geven aan Victor. De echte reden kent ze niet. Ik was altijd zeker van mijn relatie, maar vorig jaar is er iets gebeurd waardoor ik twijfel over mijn bruiloft." Forever samen "Victor en ik zijn al forever samen. We waren begin twintig en net begonnen aan ons studentenleven in Groningen. Waar de rest rondfladderde en vriendjes en vriendinnetjes had bij de vleet, was Victor het voor mij. Ik was – en ben nog steeds – overtuigd van ons samenzijn. Alles verliep zo natuurlijk: de omgang met elkaars familie, samen op vakantie, naar elkaar toe groeien, samen een huis kopen. Dat je ook nergens aan twijfelt omdat je weet: hij en ik – dat zit geramd. We werken zelfs samen, we hebben een eigen bedrijf en dat loopt goed. Hij is de planner die weinig risico wil nemen, en ik ben degene met een grotere mond. Victor vindt het grappig hoe ik mensen tot het uiterste weet te drijven en meestal precies gedaan krijg wat ik wil. Bepaalde klanten laat hij bewust aan mij over en dan merk ik hoe trots hij is als ik iets bereik. Dat bedrijf opstarten was een uitdaging en stond boven aan ons lijstje. Als het allemaal op de rit zou staan, wilden we weer iets nieuws om naartoe te werken. Dat werd onze bruiloft, iets wat we allebei wilden. Vooral ook voor daarna, we zijn toe aan een gezin." Nooit getwijfeld "Ik heb nooit getwijfeld aan mijn liefde voor Victor, heb nooit rondgekeken of zelfs maar gedacht aan een andere man. Ik zweer het. Totdat ik vorig jaar in een hotel in het zuiden Jan ontmoette. Ik was daar voor een etentje op uitnodiging van een klant en omdat Victor met corona in bed lag, ging ik alleen. ’s Avonds besloot ik wat te gaan drinken in de hotelbar. Daar was Jan, hij bood me wat te drinken aan en ik ging erop in. Een knappe vent, strak in het pak, duidelijk zo’n snelle zakenman en naar mijn gevoel op zoek naar iemand voor de nacht. Dat laatste had ik wel door, maar ik geef toe dat zijn geflirt indruk maakte. Misschien dronken we iets te veel en toen we de bar uitgezet werden, wilde hij me meenemen naar zijn kamer. Dat heb ik niet gedaan. Hij zoende me wel op de gang en dat was opwindend. Natuurlijk, ik had al zeker tien jaar niet met een ander gezoend! Dat doet je dan wel wat. Hij vond het niet leuk, maar ik ben toch snel naar mijn eigen kamer gegaan." Lees ook Opgebiecht: ‘Ik veroorzaakte al append een auto-ongeluk’ Twijfel over mijn bruiloft "De volgende ochtend heb ik het ontbijt geskipt omdat ik bang was om Jan tegen te komen. Ik was de hele nacht onrustig geweest: wat had ik gedaan? Waarschijnlijk had ik hem een verkeerde indruk gegeven en dacht hij dat ik wel wilde. Zelf was ik ook verbaasd: nooit, echt nóóit had ik iets gevoeld voor een ander. En nu zomaar gezoend! Ik ben naar huis gereden en besloot dat ik het niet aan Victor zou vertellen. Ik was ook zo opgelucht dat ik niet op Jans avances was ingegaan. Maar het had echt niet veel gescheeld! Victor weet het niet, mijn beste vriendin ook niet. Ik heb niet eens een nummer van Jan en ik ben ook helemaal niet met hém bezig. Maar ik schrok zo van het idee dat ik zó dicht bij vreemdgaan zat. Ik heb nooit aan iets getwijfeld en dan dit met een vreemde! Zegt dat niets, als ik na één avond bijna met een ander in bed duik? Ben ik dan eigenlijk wel klaar voor een huwelijk?” Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. tekst Valerie van der Meer

Lizet (26): “‘Is goed. Dan zie ik j….’ BAM! Het duurde een paar seconden voordat tot me doordrong wat er was gebeurd. Voordat ik voelde dat de gordel in mijn borst sneed en mijn knie tegen het stuur was geklapt. Voordat ik het gesputter uit mijn motorkap hoorde en besefte dat mijn auto opeens dertig centimeter korter was geworden. Voordat ik besefte dat ik iemand had aangereden terwijl ik zat te appen. Ik had een auto-ongeluk veroorzaakt. In de file Natúúrlijk reed ik altijd veilig, net als ieder ander. En natuurlijk keek ik nooit op mijn telefoon achter het stuur. Behalve dan soms even heel snel. Of als ik in de file stond. Of… Nou ja, je begrijpt: ik hield mezelf nogal voor de gek en zat ondertussen gewoon geregeld met mijn telefoon in de hand achter het stuur. Die middag dus ook. Ik was onderweg naar een vergadering en kwam in de file terecht. Mijn telefoon piepte: mijn beste vriendin. We appten wat heen en weer, terwijl ik langzaam vooruitkwam. Stoppen, optrekken, stoppen, appen, optrekken, stoppen, appen. Het begon net weer een beetje te rijden, dus automatisch trok ik op, mijn ogen half op de weg, half op het scherm gericht. Kan wel, dacht ik. Kon niet. Auto-ongeluk door een appje Terwijl ik naar mijn scherm keek, klapte ik met een grote knal op de auto voor me. Ik barstte in janken uit. Ik wist meteen dat ik een groot probleem had. Hoe had ik zo stom kunnen zijn? Appen in de auto en dan iemand aanrijden... Dit mocht niemand weten. Ik schaamde me. In een vlaag propte ik snel mijn telefoon in mijn tas en stapte uit. ‘Gaat het wel?’ vroeg de eigenaar van de auto waar ik achterop was geknald en die zich voorstelde als Mark. Hij vroeg het bezorgd. Ik zag er blijkbaar beroerd uit. ‘Wat gebeurde er nou?’ Stotterend en sniffend zei ik dat ik het ook niet wist, dat ik zomaar opeens een knal hoorde en een klap voelde en niet wist hoe dat gebeurd kon zijn. ‘Je had vast een black-out,’ zei hij en hij legde troostend een hand op mijn arm. ‘Het komt wel goed, het zijn maar auto’s. Ik ben allang blij dat wij niks mankeren.’ Daar stonden we dan: ik die hem met mijn onverantwoorde gedrag had aangereden en hij die mij gerust stond te stellen. Hetzelfde verhaal herhaalde ik later tegen de politie. En ik kwam er nog mee weg ook. Lees ook Opgebiecht: ‘Ik schaam me voor mijn dikke dochter’ Auto total loss In de dagen erna bleek dat het echt een flinke botsing was geweest. Mijn auto werd total loss verklaard en zijn auto had een ijzeren balk in de bumper die op drie plekken was gebroken. Volgens de schade-expert was ik met minstens zeventig kilometer per uur op een stilstaande auto geknald, zonder ook maar een beetje te remmen. Mark belde die week nog twee keer om te vragen hoe het met me ging. Hij was bezorgd om me, omdat ik zo overstuur was geweest. Ik voelde me zó’n kreng en heb zelfs op het punt gestaan hem op te biechten dat het allemaal mijn eigen schuld was geweest, maar ik kreeg het gewoon mijn strot niet uit. Dat geldt niet alleen voor hem, ik heb niemand de waarheid verteld. Niet eens mijn vriend, mijn moeder of mijn beste vriendin. Ik schaam me zó. Waarom ik dit nu dan toch wil vertellen? Omdat ik anderen wil waarschuwen. Ik zie zo vaak mensen met hun telefoon in de hand in de auto zitten. Laat dat ding liggen als je rijdt! Bij mij is het goed afgelopen, maar wat als ik iemand had verwond?” Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. Tekst: Rianne Sepers

Jantien (33): "Al twee jaar heb ik geen contact meer met mijn ouders en mijn zus. Ik heb geen idee hoe het met ze gaat. Een ruzie is uit de hand gelopen en dat vind ik heel erg. Maar ík ben altijd degene geweest die veel van ze pikte om de lieve vrede te bewaren. Dit keer buig ik mijn hoofd niet. Maar dat zij dit ook niet doen, doet pijn." Ruzie tijdens etentje "Deze ruzie begon ooit tijdens een etentje bij mijn ouders. Dat was voor mijn zus en mij de gewoonte op zondag. Het was gezellig, we zaten aan de wijn en praatten over van alles. Ik vertelde dat ik een ex van mijn zus was tegengekomen in de kroeg en dat dat onverwacht best leuk was. Dat we al ander­halve week onafscheidelijk waren, vertelde ik er nog maar niet bij. Zij vond het niet leuk om te horen en begon met teksten als: ‘O die creep’ en ‘Kijk maar uit voor hem.’ Natuurlijk begonnen mijn ouders zich er ook mee te bemoeien. ‘Ik heb hem nooit wat gevonden,’ sprak mijn vader en mijn moeder knikte bevestigend. Het zal eens niet… Jeroen en mijn zus hebben hooguit een halfjaartje wat gehad. Waarschijnlijk reageerde ik net iets te fel, want mijn zus werd achterdochtig. ‘Je hebt toch niets met hem?’ vroeg ze. Ik ontkende dat. Als ’t zover was dat we echt een relatie hadden, zouden ze het wel horen. Jammer dat ik kort daarna met Jeroen in een restaurant zat voor een romantisch etentje en daar mijn oom en tante binnenkwamen. De volgende dag hing mijn moeder al aan de telefoon, woedend: ‘Dit kun je niet maken, denk aan je zus!’ Ze was niet voor rede vatbaar, wat ik ook zei, ze raasde maar door. Ik drukte haar weg, want ik kon er niet tussenkomen en was dat hysterische gedoe zat. Twee minuten later had ik mijn vader boos aan de lijn: hoe durfde ik mijn moeder zomaar op te hangen? Laat maar even bekoelen, dacht ik. Een paar keer excuses en door. De zondag erop ging ik dus weer naar mijn ouders toe. Daar barstte de bom. ‘Jij durft!’ zei mijn vader al toen hij me binnenliet. In de kamer zaten mijn moeder en zus op scherp. Natuurlijk had zij het inmiddels ook gehoord. Lees ook Opgebiecht: ‘Ik schaam me voor mijn dikke dochter’ En ik weet dat het niet netjes is geëindigd tussen haar en Jeroen, maar moet je daarin blijven hangen? Mijn zus was woest en stond erop dat ik niet met hem verderging. Mijn ouders stonden aan haar kant. Ik kreeg zelfs te horen dat ik anders niet meer welkom was. Daarop heb ik mijn jas gepakt en ben weggegaan. Het was de laatste keer dat ik mijn ouders en zus zag, want voor mij was dit de druppel. We hadden al zo vaak grote en kleine ruzies en meningsverschillen gehad, en zij kozen altijd blind elkaars kant. Je wilt niet weten hoe vaak ik dingen heb weggeslikt en mijn gevoel heb genegeerd, enkel om de vrede binnen ons gezin te bewaren. Altijd ben ik degene geweest die met een bos bloemen mijn verontschuldigingen maakte. Daar heb ik geen zin meer in, ze luisteren niet eens naar me. Maar het doet pijn dat ze het zomaar laten gaan. Zij kunnen toch ook een keer hun ongelijk toegeven? Dat ik tijdens die ruzie gelijk had, weet ik zeker. Ik ben nog steeds met Jeroen. We hebben elkaar helemaal gevonden en wonen al een jaar samen. Maar ik mis mijn ouders. Ik belde een paar keer per week met ze en zag ze wekelijks. Hun beledigingen aan het adres van Jeroen zijn niet terecht, maar daarvoor hoef ik geen excuses. Maar een keer naar me informeren zou toch normaal zijn, beteken ik dan niks voor ze? Inmiddels zijn ze in de zestig en ik, de jongste, moest altijd de verstandigste zijn en alles rechtbreien. Ik doe het niet meer." Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. Tekst Valerie van der Meer | Beeld Getty Images

Liesbeth (36): “Elf is ze. Een leuk, grappig, sociaal kind met veel vriendinnen. Een meisje dat prachtig kan tekenen, de beste vriendin is van onze hond en interesse heeft in de wereld om haar heen. En toch betrap ik mezelf er steeds vaker op dat als ik naar haar kijk, ik toch voornamelijk dat onderkinnetje zie, die veel te stevige bovenbenen en dat rolletje op haar buik. En dan voel ik me een mislukte moeder. Ik schaam me voor mijn dikke dochter. Dikke dochter Eigenlijk is Pleun áltijd mollig geweest. Ze was een flinke baby. Hollands welvaren noemen ze dat toch? Toen vond ik het schattig, die spekarmpjes, dat ronde buikje en die croissantjes als beentjes. Ik was er trots op. Kijk hoe goed mijn baby groeit! Dat babybuikje verdwijnt wel na de kleutertijd, dacht ik. Niet dus. De molligheid bleef en inmiddels vind ik Pleun gewoon echt te dik. Als anderen naar mijn kind kijken, denk ik ook dat dat het enige is wat ze zien: dat dikkige meisje met die worstenvingertjes. En dan denken ze vast dat ik haar alleen maar snoep geef en dat we drie keer in de week bij McDonald’s eten. Op zo’n moment schaam ik me kapot en wil ik me het liefst uitgebreid verontschuldigen: ze zit op sport, hoor, en ze krijgt bijna nooit snoep. Echt. En dat klopt. Pleun zit op paardrijden en op jazzballet, in haar broodtrommel zitten alleen maar gezonde dingen en als tussendoortje geef ik standaard fruit mee. ’s Avonds eten we vooral groenten en een klein stukje vlees of vis, koolhydraten heb ik uit de avondmaaltijd geschrapt. Snoep haal ik niet in huis, af en toe mag ze van mij 
een koekje en in het weekend één klein zakje chips. Eigenlijk vind ik dat al te veel, maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om áltijd ‘nee’ te zeggen als ze om iets lekkers vraagt. Daarom heb ik haar ook niet verboden mee te eten als er in de klas wordt getrakteerd, hoewel ik het liefst een gezonde traktatie wil afgeven bij de juf. Die zou Pleun dan moeten eten als er in de klas cakejes, chips of snoep rondgaat. Maar ik vind het zielig om haar zo buiten te sluiten en als dikkerd is ze natuurlijk al pest-gevoelig. In haar klas hebben de meisjes nog totaal geen rondingen en lopen ze
 allemaal op van die luciferhoutjesbenen. Vriendinnen zeggen dat ik niet zo moet overdrijven, dat Pleun een leuk kind is met genoeg vriendinnen en dat dat mollige wel bijtrekt als ze straks een groeispurt krijgt. Maar ik ben er niet gerust op. Wat nou als ze zo blijft? Dan voelt het toch alsof ik gefaald heb als moeder. Je wilt toch niet dat je kind dik is? Lees ook Opgebiecht: ‘Ik ben doodsbang voor de hond van mijn nieuwe vriend’ De laatste tijd overweeg ik om haar mee te nemen naar een diëtist. Ik vind dat ik het beste rigoureuze maatregelen kan nemen nu ze nog in de groei is, maar mijn man wil er niets van horen. Hij vindt dat ik overdrijf, dat Pleun inderdaad een beetje stevig is maar echt niet dík. En dat ik haar met een minderwaardigheidscomplex opzadel als ik haar meeneem naar zo’n ‘slablaadjesgoeroe’, zoals hij het noemt. Eigenlijk verdenk ik hem ervan dat ie stiekem ijsjes of andere slechte dingen met haar eet als ik er niet ben, want hoe kan het anders dat ze twee keer per week sport en gezond eet en evengoed niet dunner wordt? Maar als ik het aan hem vraag, zegt hij alleen maar: ‘Schat, ik ken je regels.’ Ook daarom lijkt het me goed een keer een diëtist te bezoeken met z’n drieën. Dan kan hij van een ander horen dat haar figuur niet normaal is.” Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. Tekst: Rianne Sepers

Tara (33): “Bart en ik zijn zes jaar samen. We leerden elkaar kennen in het uitgaansleven. We waren wild: dancefeesten, een pilletje, drank, seks en nachten doorhalen. Dat dat allemaal voorbij is, vind ik prima. Bart kan naar die tijd terugverlangen en geeft er soms aan toe. Maar als hij nu een nacht niet thuiskomt, ben ik not amused." Geen verwachtingen "Ik ben de eerste die toegeeft dat ik ben veranderd. Ik hield erg van uitgaan, clubs en in de ochtend ergens belanden voor een afterparty. Ik nam een pilletje of een snuifje en kon weer uren mee. Het was hartstikke leuk, maar ik moet er niet meer aan denken. In die tijd leerden Bart en ik elkaar kennen. We pasten goed bij elkaar en toch dacht ik destijds niet dat wij een toekomst hadden samen. Daar was ik niet mee bezig. Ik had meer vriendjes, hij had ook niet te klagen over belangstelling en dat was oké. We hadden geen echte verwachtingen van elkaar. Toch bleven we elkaar opzoeken, want we waren wel graag samen. In de afgelopen zes jaar hebben we – zonder dat we er echt bij stilstonden samen een leven opgebouwd. Niet getrouwd, eigenlijk heel relaxed en ‘we zien wel’. Dat werkt voor ons. We hebben wel een koophuis samen, dus er is een samenlevingscontract. Als ik terugdenk aan zes jaar geleden, waren we andere mensen. Ik leefde echt om uit te gaan. Nu heb ik een leuke baan en neem ik mijn verantwoordelijkheden, ik zou het niet eens meer volhouden." Meestal crasht hij bij een vriend "Ik hoef ook geen drugs meer. Daarin is Bart anders. Hij gaat nog weleens uit met zijn vrienden en kan zich nog helemaal laten gaan. Ik moet dan niet raar opkijken als hij ’s ochtends niet naast me ligt. Meestal crasht hij bij een vriend, zei hij. Ik heb hem wel vaker op een leugen betrapt en uiteindelijk heb ik hem daarmee geconfronteerd. ‘Waarom zou je liegen als je bij een vrouw was? Van mij mag je, hoor.’ Zo stond ik erin en dat meende ik ook echt. Hij vond het lastig om toe te geven, dus zei hij liever dat hij bij een vriend was. We hebben daarover gepraat en Bart zou er voortaan eerlijk over zijn. Hij vertelt nu waar hij was en met wie, hoewel ik het eigenlijk niet leuk vind om te horen. Waarom ik me er steeds minder goed bij voel, weet ik niet. Het is niet dat ik hem geen leuke nacht gun. Toch zou ik graag willen dat hij er net zo in stond als ik: die tijd hebben we gehad en dat mag ook weleens afgelopen zijn." Lees ook Opgebiecht: ‘Ik ben doodsbang voor de hond van mijn nieuwe vriend’ Liever monogaam "Ik merk dat ik onrustig word als hij niet thuiskomt. Het houdt me wakker en ik lig te woelen in bed met de vraag waar hij uithangt. Ik moet de schuld natuurlijk bij mezelf leggen, ik vond het immers nooit een probleem. Als hij die behoefte had, moest ik hem daarin niet belemmeren. Bart zou het ook goed vinden als ik hetzelfde zou doen, zelfs als ik bij een andere man zou zijn. Maar daar moet ik niet aan denken, ik zou nu juist liever een monogame relatie hebben. We zijn altijd open naar elkaar, maar nu vind ik dat moeilijk. Ik vind mijn gedachte zó niet ik. Eerder burgerlijk en truttig, dat past helemaal niet bij me. ’t Is ook moeilijk om hem dat voor te leggen, dan zou ik ineens zijn vrijheid beperken. Ik weet zeker dat hij dat niet chill vindt. Een mens kun je niet claimen, dat vonden we altijd allebei. Tijden veranderen en ik wil hem nu niet meer delen. Het wordt tijd om volwassen te worden. We hebben namelijk ook een kinderwens. Ik ben er wel klaar voor, maar alleen als hij daar net zo serieus in staat als ik.” Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. Tekst: Valerie van der Meer | Beeld: Getty Images

Lilianne (38): “Laatst stond in de krant: ‘Voor 98 procent van de mensen die antidepressiva slikken, werken de medicijnen niet en zijn ze zelfs schadelijk.’ Die claim werd al snel door andere journalisten weerlegd, maar toch: het negatieve beeld dat veel mensen toch al hebben over antidepressiva is weer eens versterkt." "‘Zie je wel dat het niet goed voor je is,’ appte mijn moeder me dan ook. Wéér moest ik me verdedigen. Ik heb er spijt van dat ik mijn ouders ooit heb verteld dat ik antidepressiva slik en no way dat ik er ooit met een ander over praat."  Geen plezier meer "Vijf jaar geleden had ik een prachtleven met alles erop en eraan: net verhuisd naar een heerlijk nieuwbouwhuis, moeder van een peuter en een kleuter en een te gekke baan in het onderwijs. En toch sloop er langzaam iets in me wat ik niet kende. Ik werd somberder, kreeg steeds minder zin in dingen. Als ik me niet echt móést aankleden, hing ik het liefst in mijn pyjama op de bank. Ik kon het amper nog opbrengen wat dan ook te doen, had totaal geen plezier meer in dingen. Zelfs niet in mijn kinderen. En ik werd bang, bang voor álles. Bang dat mijn man een ongeluk zou krijgen, bang dat mijn kinderen heel ziek zouden worden, bang om de supermarkt in te gaan, bang dat ik niet goed genoeg was in mijn werk. Ik ging naar een psycholoog en die zette me aan het denken en leerde me dingen anders te bekijken of aan te pakken, maar toch bleef dat lege, donkergrijze gevoel alles overheersen. Ze had weleens over de mogelijkheid van medicatie gesproken, maar daar wilde ik niets van weten. Ik had heus geen pillen nodig om te functioneren en beter te worden. Om dat te laten zien, probeerde ik het nog een jaar op eigen kracht." Aan de antidepressiva "Het kantelmoment was een ruzie om niks met mijn man, een ruzie die ik uitlokte. Hij werd zó boos, dat ik opeens inzag dat als er niets veranderde, mijn relatie het niet zou redden. Opeens was me volkomen duidelijk dat ik zo veel had om blij mee te zijn, maar dat het me gewoon niet lukte. Het geluk lag voor het grijpen, maar ik kon er niet meer bij. Hoe hard ik het ook probeerde. In overleg met mijn psycholoog en de huisarts ben ik toen toch een antidepressivum gaan slikken. Ze konden niet beloven dat het zou werken, maar zo’n zeventig procent van de mensen die soortgelijke klachten hebben als ik, is ermee geholpen. De eerste weken waren verschrikkelijk. Het sombere gevoel en de angsten werden alleen maar erger, ik durfde niet eens meer alleen naar bed. En fysiek was het ook geen pretje: ik had last van rillingen over mijn hele lijf, zweette enorm door de dag heen, was doodmoe en had hoofdpijn. Toch wilde ik de medicijnen een kans geven. Na een week of drie namen de klachten langzaam af en na anderhalve maand voelde ik me vrolijker, positiever en zekerder dan ik me in maanden had gevoeld. Ik was en ben er dolblij mee." Lees ook Opgebiecht: ‘Ik schaam me voor mijn ouders, ze zijn gewoon tokkies met wie ik niets heb’ Kwakzalverij "Toen ik mijn ouders over mijn medicatie vertelde, reageerden ze nogal stug en afwijzend. ‘Die troep wil je toch niet in je lijf, allemaal kwakzalverij,’ vond mijn vader. ‘Als je er maar zo snel mogelijk weer van afkomt,’ zei mijn moeder. Ik schrok van hun reactie, maar had het ergens ook wel zien aankomen. Hier in Noord-Friesland is het echt een no-go om ‘aan de pillen’ te gaan. Ook ik ben opgevoed met het idee dat je je niet moet aanstellen en dat als je maar graag genoeg wilt, alles vanzelf wel goedkomt. Wat had ik dan verwacht? Maar de reactie van mijn ouders deed me wel meteen besluiten van de antidepressiva mijn geheim te maken. En als ik dan weer zie hoe mijn pillen in het nieuws komen, ben ik er alleen maar blij mee dat verder niemand er iets van weet. Ik heb er totaal geen zin in dat mensen me gaan beoordelen op iets wat ze zelf niet eens hebben meegemaakt.” Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. Tekst: Rianne Sepers

Maria (32): "Ik kan heel bang zijn voor honden. En laat mijn nieuwe vriend nou een enorme herder hebben. Ik vrees dat mijn angst ons uit elkaar gaat drijven..." Tanden stonden in mijn arm "Ik herinner me de dag waarop ik bang ben geworden. Ik was vijftien en sliep met nog twee meiden bij een vriendin op de boerderij. Zij was alleen thuis en we mochten er een logeerfeestje houden. Heel onschuldig, maar wij vonden het al spannend om daar in het donker over het erf te lopen. Lachen en een beetje keten, natuurlijk… Ze hadden een stokoude sint-bernard. Het beest sliep bijna de hele dag, keek niet op als je langsliep en sjokte enkel nog wat rond. Diezelfde hond nam op de bewuste avond een sprintje in mijn richting en beet in mijn arm – volledig uit het niets! Zijn tanden waren door mijn jas gegaan en stonden in mijn arm. We waren in shock; waar kwam dit vandaan? Die hond had in jaren niet gerend en ik had niks gedaan! Sinds die dag heb ik het niet meer op honden, maar ik was er ook nooit zo mee bezig. Ik merkte pas dat ik er nog last van had toen ik tijdens de lockdown vaak wandelde in het park. Als er een loslopende hond op me af komt, duik ik weg achter degene met wie ik op pad ben. Vriendinnen moeten daar om lachen, niemand verwacht dat van me. Allemaal geen ramp, maar het wordt lastiger als je vriend een hond heeft…" Lees ook Opgebiecht: ‘Ik schaam me voor mijn ouders, ze zijn gewoon tokkies met wie ik niets heb’ Verliefd op een hondeneigenaar "Kevin en ik kennen elkaar een paar maanden. Ik ben in tijden niet zó verliefd geweest. We vielen als een blok voor elkaar. Ik wist wel dat hij een hond had, want de eerste keer dat hij bleef slapen was hij vroeg vertrokken, omdat Dirk – je verzint het niet – eruit moest. Ik was er niet mee bezig, die hond was door mijn verliefdheid op de achtergrond geraakt. Totdat ik voor het eerst bij Kevin thuis kwam, aanbelde en keihard geblaf hoorde. Dat was geen teckeltje, zeg maar. Kevin deed open en zag mijn twijfel om door te lopen. ‘Je bent toch niet bang?’ vroeg hij. ‘Ook geen liefhebber,’ zei ik maar eerlijk. Toen die grote herder blaffend op me af kwam en begon te snuffelen, kroop ik weg achter Kevin. Die moest erom lachen en beval Dirk in zijn mand te gaan liggen, wat hij overigens braaf deed. Ik was onrustig, vertelde Kevin mijn verhaal over de sint-bernard, maar dat maakte geen indruk: Dirk was de liefste hond ooit en zou geen vlieg kwaad doen. Aansteller Maar al zat die hond me zoet aan te kijken, aaien ging me te ver. ‘Jullie wennen wel aan elkaar,’ zei Kevin. Dat denk ik dus niet. Ik vind het zó onrustig om daar te zijn. Zoenen waar die hond bij is? Straks vliegt hij me aan om zijn baasje te beschermen! Heb ik die hond in mijn nek. Het is ook scary om alleen met hem in de kamer te zijn, zelfs als Kevin even in de keuken is. Ik durf ook niet bij Kevin te slapen. In de slaapkamer is het veilig, want daar mag Dirk niet komen, maar stel dat ik ’s nachts moet plassen? Ik kan toch moeilijk vragen of Kevin even meegaat... De eerste keer heb ik een smoes verzonnen, daarna heb ik het toch eerlijk gezegd. Zijn blik zei genoeg: aansteller! Toch komt Kevin nu bij mij thuis en ik niet meer bij hem. Hij kan alleen nooit lang blijven, want Dirk moet uitgelaten worden. Het is dus niet ideaal. 'Die hond is mijn beste vriend', waarschuwde hij me al eens. Ik weet dat Dirk belangrijk voor hem is. Ik wou dat ik een oplossing wist, want ik zou het vreselijk vinden om Kevin te verliezen." Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. Tekst: Valerie van der Meer | Beeld: Gettyimages