Linda (30): “Mijn vorige vriend was advocaat. Ik kende hem vanuit mijn studietijd, we zijn 4 jaar samen geweest. Toen hij me dumpte, zag ik dat niet aankomen. Na een tijdje ging ik op Happn en zo leerde ik Luke kennen. Leuke vent, ik ben smoorverliefd op hem, maar er is 1 ding dat ik lastig vind: hij is schilder. Mijn familie ziet me aankomen! Dat kan ik ze niet aandoen. En hém al helemaal niet." Iedereen is hoogopgeleid "Ik werk zelf als juridisch adviseur en heb een flinke studie achter de rug. Het is een goede baan, ik heb een eigen huis en een mooie auto, ga een paar keer per jaar op vakantie en ik hoef ook niet op mijn geld te letten. Het klink misschien niet sympathiek, maar ik ben dat zo gewend - vroeger van huis uit al. Ik kom uit een gezin met 4 kinderen en we zijn alle 4 hoogopgeleid. Mijn vader is rechter, mijn moeder huisarts. Dat maakt niet uit, maar ik zeg het om aan te geven dat het bij ons thuis nooit over koetjes en kalfjes gaat. De gesprekken gaan over recht, politiek, wereldproblemen, verre reizen en andere culturen. Iedereen heeft zijn mening en iedereen wenst ook gehoord te worden. Gezellig, maar als je dat niet gewend bent, kun je daarvan schrikken." Datingapps "Vroeger kwam ik geregeld thuis met vriendjes van mijn studie, zij wisten zich wel staande te houden in discussies. Mijn vorige vriend werd aanbeden door mijn ouders, hij kon niets fout doen. Het was geen enkel probleem om met hem thuis te komen, hij was advocaat en een man naar hun hart. Eigenlijk heeft iedereen bij ons, ook alle aanhang, een universitaire studie achter de rug. Niet dat ik daar normaal op let, daar ben ik normaal niet mee bezig, maar door mijn verliefdheid ben ik me dat gaan realiseren. Maar goed, mijn ex dumpte mij onverwacht en ik ga het daar verder niet over hebben, maar na een tijdje stond ik open voor iets nieuws. Een vriendin raadde me aan om op Happn te gaan. Ik had wel zin in wat avontuur, dus ik heb die app geïnstalleerd. Even eng, maar uiteindelijk beviel het wel. Ik vind mezelf geen beauty en de mannen staan niet voor me in de rij, maar met die app ging ik lekker." Diepgaande gesprekken "Vaak waren het snelle dates, meestal zonder vervolg, maar prima voor het moment; een fijne manier om over mijn relatiebreuk heen te komen met seks zonder verplichtingen. Klinkt wat ordinair, maar ik vond het oké. Ook Luke heb ik via Happn leren kennen, maar bij hem hoopte ik dat het niet eenmalig zou zijn. Dat hoopte hij ook en we zijn verliefd geworden. We zijn nu 4 maanden aan het daten en ik vind hem geweldig. Ik ben echt verliefd. Aanvankelijk vond ik hem prima om de nacht mee door te brengen. Ik vind hem een lekker ding en we vullen elkaar goed aan tussen de lakens. Toch twijfelde ik om steeds af te spreken, want zijn beroep sprak me minder aan. Want hij is geen schilder à la Van Gogh, hij staat in overall op een steiger iemands kozijnen te verven. Dat was even wennen. Hiermee zeg ik niet dat hij dom is, want dat is hij zeker niet, maar we moeten het niet hebben van de diepgaande gesprekken." Lees ook Opgebiecht: ‘Mijn vriend wil een trio maar ik niet’ Downdaten "Ik zal hem dus niet vervelen met geblaat over mijn werk en hij vertelt mij ook niet of de deuren vandaag rood of wit moesten. Het leuke van ons is dat we samen vreselijk veel lachen. Hij heeft humor en dat vind ik sexy. Hij is misschien iets lomper dan ik ben gewend, maar dat spreekt me juist aan. Het intrigeert me dat hij anders is. Mijn ouders hebben door mijn humeur wel in de gaten dat er iets speelt met een man. Ik ben vrolijker dan ik in tijden was. Toch heb ik nog niks over hem verteld, want ik wil eigenlijk niet met Luke naar mijn ouders. Dat wordt hels, mijn ouders weten niet wat ze gebeurt! Voor Luke zelf zal het ook ongemakkelijk zijn. Al schijnt downdaten volledig geaccepteerd te zijn tegenwoordig, ik weet zeker dat mijn broers en zus hun mening meteen klaar hebben. Natuurlijk gaat het om ons geluk en moet mijn familie maar met hem dealen, maar voorlopig heb ik er nog geen zin in. Ik schuif de ontmoeting zo lang mogelijk voor me uit.” Dit artikel stond in Flair 48-2019. Tekst: Valerie van der Meer | Beeld: Unsplash

Joyce (32): "René is mijn grote liefde, de eerste jongen op wie ik ooit verliefd werd en dat ben ik altijd gebleven. We zijn al 13 jaar samen. Ons leven is flink veranderd nadat René een auto-ongeluk heeft gehad en daarbij deels verlamd is geraakt. Het is een wonder dat hij er nog is en ik wil hem altijd blijven steunen, maar soms ben ik bang dat ik het allemaal niet aankan." Auto-ongeluk "De grond zakte weg onder mijn voeten toen ik te horen kreeg dat René bij een auto-ongeluk betrokken was. Het was niet zijn schuld, een auto naast hem raakte in de slip en reed op hem in. Hij was er slecht aan toe, er werd zelfs gevreesd voor zijn leven. Ik zal nooit vergeten hoe hij in het ziekenhuis lag met overal slangen en uitslaande metertjes, het zag er super eng uit. Hij is een tijdje kunstmatig in leven gehouden, kun je nagaan hoe erg het was. Het was een vreselijke tijd, maar ik heb er altijd in geloofd dat het goed zou komen. Elke dag heb ik hem bezocht, tegen hem gepraat en uiteindelijk kwam er goed nieuws: de medicatie kon eraf. Geweldig natuurlijk, het beste nieuws dat ik me ooit kon wensen. Toch zag het er niet rooskleurig uit: hij was er weer, maar zou nooit meer de oude worden." Verlamd "René is vanaf zijn middel verlamd. In het begin overheerste enkel de blijdschap dat hij leefde; dat hele verhaal van die verlamming is pas langzaam ingedaald. Ik wilde het misschien niet horen, omdat hij er zelf ook niet aan toegaf. Hij was ervan overtuigd dat hij er met revalidatie bovenop zou komen en weer zou kunnen lopen. Achteraf gezien zijn we er voor gewaarschuwd dat dat nooit meer zou gebeuren, maar dat accepteerden we niet. Je hoopt toch dat hij die uitzondering is die de medische wereld versteld zal doen staan; hij zou het onmogelijke waarmaken. Hij was altijd sportief en een doorzetter met een winnaarsmentaliteit, dus dit kwam vast goed. Helaas, dit kwam niet goed en komt ook nooit meer goed. Het ongeluk is al 2 jaar geleden en samen hebben we ons leven behoorlijk op de rit. René zit in een rolstoel en kan best veel zelf. Ons huis is aangepast, daarvoor kun je hulp krijgen. Er zijn wel instanties die met je meedenken, hoor. René werkt weer bij het bedrijf waar hij voor het ongeluk ook werkte. Supervet dat dat is gelukt, want met zijn hoofd is niks mis en zijn armen doen het goed, dus hij kan gewoon computerwerk doen. Ik heb bewondering voor hoe hij zich erdoorheen heeft geslagen en ik weet dat ik daar een grote rol in heb gespeeld. We zijn de perfecte twee-eenheid." Verpleegster "René maakt zich wel zorgen om mij. Ons leven is totaal veranderd, onze toekomst is anders en hoe mensen met ons omgaan is ook anders. Het klinkt raar, maar hij zegt het zelf ook: alles draait om mij. Vaak voel ik me meer zijn verpleegster dan zijn vriendin en dat ligt niet aan hem! Ik vind het niet erg om mezelf weg te cijferen, maar bij vrienden denk ik weleens: hállo, ik ben er ook nog, ik heb ook een mening. Weet je, René neem ik niets kwalijk. Hij blijft mijn grote liefde en ik die van hem. Maar niemand weet hoe het werkelijk is om met hem samen te leven, hij kan veel dingen niet en daarmee moet ik dealen. Hij heeft hulp nodig, dat kan soms letterlijk en figuurlijk zwaar zijn. Als hij valt, ben ik degene die hem in zijn stoel moet helpen. Er zijn zoveel dingen waar de buitenwereld niets van weet en dat wil ik zo houden. Raar is dat niemand meer vraagt hoe het met míj gaat, iedereen vraagt alleen naar René." Lees meer Opgebiecht: ‘Mijn moeder vertelde me op haar sterfbed dat ik geen kind van m’n vader ben’ Vroeger "Hij is niet zielig en ik ben niet zielig, maar mijn leven draait meer om hem dan om mij. Daar kies ik voor, maar het kan me soms aanvliegen. Ik ben ongelooflijk gelukkig dat hij er nog is, maar ik kan dingen van vroeger zo missen: een stedentripje, zorgeloos op vakantie, een avondje uit en - hoe lullig het klinkt - dansen, hand in hand lopen, maar ook belangrijke dingen zoals vrijen. Ik verlang soms vreselijk naar hoe het was, maar ik stop dat weg om overeind te blijven. Ik hoop dat mijn liefde voor hem groot genoeg is om dat vol te houden.” Dit artikel stond in Flair 46-2019. Tekst: Valerie van der Meer | Beeld: iStock

Corine (41): “Ik drink te veel. Véél te veel. Als je de informatie op internet mag geloven, val ik onder de verslaafden. En hoewel ik het woord alcoholist ver vind gaan, blijkt het lastig om niet te drinken, dus tja… je zou me best een alcoholist kunnen noemen. Niet het soort alcoholist die van zijn laatste centen vijf halve liters bier koopt en die in een halfuur op een bankje in het park achteroverslaat, maar een alcoholist-light ofzo, met veel wijn." Studententijd "Het drinken begon in mijn studententijd. In het huis waar ik met vier andere meiden woonde, waren de flessen lambrusco niet aan te slepen en hadden we regelmatig van die avonden waarop je de volgende dag eigenlijk niet meer wist wat er was gebeurd. Toen ik eenmaal aan het werk was en ging samenwonen, waren die echte slemp-avonden natuurlijk grotendeels verleden tijd. Zéker toen er in onze vriendenkring steeds meer kinderen kwamen. Ik heb zelfs een paar jaar geen druppel gedronken, omdat ik in vier jaar drie kinderen kreeg en dus bijna constant zwanger was of borstvoeding gaf. Eigenlijk is het – weer – veel drinken er pas ingeslopen sinds ons leven min of meer op rolletjes loopt. Sinds we uit de luiers zijn en we weer tijd hebben voor een sociaal leven." Dagelijks wijntje "Het begon met een paar wijntjes tijdens een etentje, op bijkletsavonden met vriendinnen, na een dag hard werken op de redactie van het vakblad waar ik werk, of op zaterdagavond samen met mijn vriend op de bank. Maar het bleef niet bij die uitjes en bij de zaterdagavond. Langzaam sloop de gewoonte erin bijna elke avond als de kinderen in bed liggen en we met een boek op schoot of de tv aan op de bank zaten, een flesje open te trekken. Een flesje dat meestal opgaat. Dat dagelijkse wijntje begon ik steeds eerder te nemen. Eén glaasje voor het koken, moest kunnen toch? Gezellig! En toen ik hoofdredacteur van ‘mijn blad’ werd en ik opeens presentaties en lezingen moest gaan geven, terwijl ik spreken voor een groep doodeng vind, dronk ik mezelf af en toe moed in met één of twee glaasjes." Lees ook Opgebiecht: ‘Mijn moeder vertelde me op haar sterfbed dat ik geen kind van m’n vader ben’ Mama moet eerst een wijntje inschenken "Nog steeds had ik niet door dat mijn hang naar wijn problematische vormen begon aan te nemen. Dat kwam pas toen ik een paar maanden terug thuiskwam uit mijn werk en mijn jongste direct aan mijn benen hing. ‘Mama, mama, mamaaaaaa…’ Ik reageerde geloof ik nogal kribbig, want mijn oudste dochter nam haar zusje bij de hand en zei: ‘Kom maar even met mij mee, mama moet eerst even haar wijntje inschenken’. Ik schrok me rót! Is dit het beeld dat mijn kinderen van me hebben? Een moeder die pas tijd voor of zin in ze heeft nadat ze haar wijntje heeft gehad? Ik heb mijn dochters heel hard geknuffeld en de wijn in de koelkast laten staan, vastbesloten om nooit meer een druppel te drinken. Maar dat weekend nam ik natuurlijk toch een paar glaasjes bij het eten. En de week erop schonk ik er ook op de redactie weer eentje in, en nog één. En tijdens het koken… Ik vind het zo lekker. Hoewel ik een stuk minder drink dan vorig jaar, blijkt het toch knap lastig de wijn helemaal te laten staan. Het voelt als zo’n vanzelfsprekend onderdeel van mijn leven, als iets gezelligs wat er gewoon bij hoort. Dat blijkt ook wel, want als ik bij het eten een keer spa bestel, zeggen vriendinnen al snel dat ik niet zo ongezellig moet doen. Elke keer als ik niet drink, heb ik het gevoel dat ik me moet excuseren, dat ik moet bewijzen dat ik heus een gezellig mens ben. Dan is het toch makkelijker dat wijntje gewoon te nemen. Ik weet dat het ontzettend slap klinkt en daarom zie ik nu ook wel in dat ik toch een probleem met alcohol heb, dat ik het té moeilijk kan laten staan. Daar wil ik vanaf, ik wil helemaal stoppen met drinken. Binnenkort wil ik er serieus over gaan praten met mijn vriend, hopelijk kunnen we er samen voor gaan om de fles definitief in de koelkast te laten staan.” Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. Beeld: Getty Images

Sienna (34): “Ik was de eerste van mijn vriendinnen die vette verkering had en ging samenwonen met Bram met wie ik een lange relatie heb gehad. Toch liep het anderhalf jaar geleden stuk tussen ons. In het begin had ik veel steun aan mijn vriendinnen, maar nu word ik soms knettergek van ze. Ik wil écht niet gekoppeld worden, waarom blijven ze daar maar mee bezig? Al zeg ik het zelf: ik ben geen hopeloos geval of zo. Ik weet wat het is om een relatie te hebben. Ik weet dat het fijn is als alles goed loopt en je denkt dat je in je vriend een soulmate hebt gevonden en dat die liefde blijvend is. Ik dacht het totaalplaatje gevonden te hebben in Bram. We waren gelukkig, althans ik was gelukkig met hem. Leugens Dat hij steeds vaker thuis wegvluchtte, juist in die lockdown, had ik helemaal niet door. Terwijl alles platlag en iedereen thuis werkte, ging hij ineens vaker naar kantoor. Dat bleken achteraf leugens, maar ik twijfelde er toen niet aan. Tot hij me vertelde dat hij verliefd was geworden op een ander – pas op dat moment viel alles op z’n plek. Hij koos voor haar en mijn hele wereld stortte in. Gelukkig heb ik meerdere echt superchille vriendinnen die er voor me waren. Ze zochten me op, sleurden me het huis uit of we maakten een rondje door het park. Er werd op me gelet en dat was fijn. Ik had dat nodig, ik was vreselijk down. Als het aan mij lag, zat ik dagen binnen te treuren, terwijl ik me daar ook niet beter bij voelde. Dus begrijp me niet verkeerd, ik heb een aantal topvriendinnen en ze zijn er voor me. Maar waren ze me toen vooral tot steun, nu lijkt het een beetje door te slaan. Alsof zij met z’n allen hebben besloten: en nu wordt het tijd dat Sienna weer eens gaat daten. Het zal ongetwijfeld lief bedoeld zijn, maar die bemoeienissen vind ik niet zo relaxed. Al mijn vriendinnen hebben een relatie, daar is niks mis mee, maar ik voel me niet minder omdat ik nu single ben. Je moest eens weten hoe vaak ik hoor: waarom ga je niet op Tinder? Ik zie dat helemaal niet zitten - hou alsjeblieft op! Als ik met vriendinnen uitga, dan krijg ik net iets te vaak een por in mijn zij als zij een leuke man zien. Zo van: eropaf jij! Lees ook Opgebiecht: ‘Mijn moeder vertelde me op haar sterfbed dat ik geen kind van m’n vader ben’ Ik kan daar niks mee. Ik heb zelf ook ogen, die werken prima en ik ben ook niet contactgestoord. Daarom ben ik al een paar keer tegen mijn vriendinnen uitgevallen. Als ik toch vaker heb gezegd dat ik niet wil dat ze zich daarmee bemoeien, waarom blijven ze dat doen? Laatst ben ik pissig geworden en heb gezegd dat ik niet meer met ze wil uitgaan als ze zich blijven opstellen als kleuters. Laat me gewoon single zijn! Als ik er klaar voor ben of spontaan een leuke man ontmoet, dan is dat vroeg genoeg. Ik dacht dat mijn boodschap was aangekomen, mijn beste vriendin zei sorry en meldde eerlijk dat ze me graag gelukkig wil zien met een fijne man. Dat ze me wilde helpen, maar dat ze zich realiseerde dat het niet aan haar was. Top, die heeft het nu door, dacht ik. Maar nog geen twee weken later flikt ze het weer op de verjaardag van haar vriend. Er waren wat collega’s van hem die ik niet kende en ineens stond ze voor me met een best knappe gast en zei ze: ‘Mag ik jullie voorstellen, Sienna, dit is Wesley…’ Mijn blik zorgde er kennelijk voor dat zij meteen weg was. Uit beleefdheid begon Wesley een gesprekje en ik wist niet hoe snel ik dat af moest kappen. Daarna heb ik haar apart genomen en ben ik flink uitgevallen: ‘Wat flik je me nou, je zou het niet meer doen?!’ Ze stond me verbaasd aan te kijken en zei geen idee te hebben wat ik nou bedoelde. ‘Nu draai je door,’ sprak ze, ‘als mensen elkaar niet kennen, dan is het normaal om jezelf voor te stellen’. Ze zei dat ze er niets mee bedoelde en dat ik niet overal iets achter moet zoeken. Ik was boos en ben weggegaan. Nu twijfel ik aan mezelf. Ben ik zo overgevoelig? Schat ik dit nou verkeerd in? Of tel ik gewoon echt niet meer mee zolang ik single ben?” Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. Beeld: Unsplash

Cynthia (33): "Twee jaar geleden stierf mijn vader aan kanker. Het zat eraan te komen, we hebben eigenlijk een heel goede tijd gehad die laatste weken. Dat we samen met hem naar zijn afscheid toeleefden, heeft mijn moeder, broer en zus erg geholpen in het verwerkingsproces. Maar mij niet. Ik blijf alles voor me zien en ben nog voortdurend met hem bezig."  Elke minuut telt "Ik zal nooit vergeten hoe hij ons vertelde dat de kanker terug was en dat er geen behandeling meer mogelijk bleek te zijn. Mijn vader had al prostaatkanker gehad, was daarvoor behandeld en dat was geslaagd. Toch bleef ik ermee bezig: het is wel kanker en het kán terugkomen. Als dat zou gebeuren en er zouden uitzaaiingen zijn, was het einde verhaal. Dat wisten we en het is mij na de behandelingen niet gelukt om dat idee los te laten. Gelukkig kon hij dat zelf wel. Hij is met vervroegd pensioen gegaan. Dat scheelde maar een paar jaar, maar zijn ziekte had ervoor gezorgd dat hij anders in het leven stond: hij wilde elke minuut waardevol maken. Dat is hem gelukt. Hij was gek op zeilen en dat heeft hij veel gedaan. Met z’n allen, ook met aanhang en kleinkinderen, zijn we zelfs op zeilreis geweest in het Caribisch gebied. Onvergetelijk, zo’n mooie ervaring! Hij zat nog zo vol levenslust en wilde nog zo veel." Overleden "Tot bij een routinecontrole bleek dat het foute boel was. De kanker zat door zijn hele lichaam. We kregen niet te horen of het een kwestie van maanden of weken was, maar helaas werd het dat laatste. Die weken hebben we intensief met elkaar doorgebracht, supermooi hoe vanzelfsprekend dat was. Toen het echt niet meer ging, is er euthanasie toegepast. Zo fucking heftig. Nou had ik wel een heel speciale band met mijn vader, ik was z’n oogappeltje. Alle ogen waren daarna dus ook op mij gericht: hoe ging ik me hier doorheen slaan? Ik heb veel steun gehad aan mijn familie en mijn vriend. Superlief, iedereen was er voor iedereen. We hebben een mooie ceremonie gehad en alles was goed, maar nu nog beleef ik die dag élke dag weer. En de tijd daarvoor: die laatste blik toen we elkaar in de ogen keken, zijn koude hand in de mijne… Ik kan het zelfs nu niet met droge ogen vertellen. Wat mis ik die man. Ik wist serieus niet dat gemis zo vreselijk pijn kan doen. En blijft doen." Lees ook Opgebiecht: ‘Ik trek nog een ivf-poging echt niet meer’ Leegte "We zijn nu twee jaar verder. In het begin vragen mensen oprecht hoe het met je gaat, maar op een gegeven moment moet het klaar zijn, heb ik gemerkt. Dan mag je er niet meer in blijven hangen en dat doe ik wel. Het lijkt of ik niet meer echt kan genieten van leuke dingen, het voelt alsof over alles een donker waas hangt. Ik belde mijn vader dagelijks vanuit de auto als ik naar mijn werk reed. Hij was ook altijd vroeg op, dan namen we even de dag door. Die heel eenvoudige dingen raken me zo diep. Ik kan die leegte niet opvullen door mijn moeder te bellen – wat ik met hem had, heb ik met haar niet. Elke dag in de auto voel ik dat gemis. Dan huil ik, nog steeds. Soms is het alsof ik hem hoor praten. Ook ’s nachts ben ik vaak met hem bezig en soms voelt het alsof hij er is en zegt: ‘Het is goed zo.’ Daar kan ik niks mee. Ik snap dat het vast mijn onderbewustzijn is en dat het niet van hem komt, maar ik kán hem niet loslaten. Ik weet niet hoe, het is alsof een deel van mezelf dood is." Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. Tekst: Valerie van der Meer | Beeld: Gettyimages

Annemijn (35): “Onlangs is mijn moeder gestorven aan kanker. Ze lag in een hospice, we wisten dus dat het ging gebeuren. In het laatste gesprek dat ik met haar had moest ze me iets vertellen. Het kostte haar veel moeite, maar ze heeft opgebiecht dat mijn vader niet mijn echte vader is. Ik ben het product van haar vreemdgaan. Mijn ‘vader’ weet van niets…” Ongeneeslijk ziek “Het is moeilijk om hierover te praten, want mijn moeder is nog maar net overleden. Ik hield zielsveel van haar en het verlies doet me pijn. Ik huil vaak en mijn hoofd lijkt geen rust meer te vinden. Ik heb een oudere broer en zus, ik ben wat ze noemen een nakomertje. We waren altijd een close gezin en mijn vader en ik zijn dol op elkaar. Het raakt me ontzettend om hem nu zo verdrietig te zien. Mijn moeder was ongeneeslijk ziek, we wisten dat we haar kwijt zouden raken, gelukkig hebben we afscheid kunnen nemen en elkaar kunnen vasthouden en troosten. Samen huilden we, maar soms lachten we ook – ze was een sterke vrouw. Het waren kostbare momenten, dat realiseerden we ons allemaal.” Geheim “In het laatste een-op-een gesprek met mijn moeder pakte ze mijn hand en zei ze dat ze iets moest zeggen. Het praten ging haar al moeilijk af. Ze vertelde me dat mijn vader niet mijn echte vader is. Ze heeft een affaire gehad en is in die periode zwanger geraakt van mij. Ze twijfelde of ze me dit moest vertellen, maar het geheim met zich meenemen kon ze niet. Het móést eruit, ze voelde zich daartoe aan mij verplicht. Ik heb ook de naam van haar minnaar gekregen en ze zei dat ik op mijn eigen gevoel moest afgaan. Dat papa altijd mijn vader zal zijn en ik zijn oogappel ben. Ik had geen tekst, mijn hoofd was loodzwaar.” “Ze zei dat ze er veel over had nagedacht en vroeg of ze had moeten zwijgen. ‘Nee,’ kon ik uitbrengen, ‘het is goed zo.’ Ze was zo uitgeput dat ik geen vragen heb gesteld, terwijl ik wist dat ik die kans nooit meer zou krijgen. En nu ben ik vermoedelijk de enige die weet dat mijn vader mijn vader niet is en dat mijn broer en zus mijn halfbroer en mijn halfzus zijn. De naam van de man heb ik meteen gegoogeld. Nul resultaat, niks! Ik heb het zoeken nog niet doorgezet, want we hadden het druk met de crematie. Ik was zo verdrietig, maar tegelijkertijd zo hopeloos in de war. Vreselijke huilbuien had ik en heb ik nog steeds, meestal in mijn eentje thuis. Mijn hoofd staat voortdurend in de piekerstand en ik zou mijn moeder zo veel willen vragen.” Piekeren “Hoe kan het dat ze dit zo zeker wist en dat mijn vader van niets weet? Daar kan ik niet bij. Ze leek overtuigd van haar zaak, maar hóé dan? Zal er ooit een test zijn gedaan? Als mijn moeder zwanger is geraakt in een periode dat haar relatie met mijn vader niet goed was, moet hij toch ook zo zijn bedenkingen hebben gehad? Of zal ze in die tijd ook met hem hebben gevreeën? Ik wil er eigenlijk liever niet eens over nadenken... Zal mijn vader het wel vermoeden, maar heeft hij zich van de domme gehouden? Of deed hij dat bewust? Zelf zou ik zweren dat de man die ik als mijn vader zie, echt mijn vader is. Ik dacht altijd veel karaktertrekken van hem te hebben. Ineens bekijk ik alles met andere ogen; mijn broer en zus lijken veel op elkaar, maar ik zie geen gelijkenissen tussen hen en mij. In onze manieren lijken we wel op elkaar, maar in hoeverre zit dat in je genen of ben je zo geworden door je opvoeding? Ik heb zo veel vragen, ik kan niet stoppen met piekeren. Nachtenlang lig ik wakker, omdat het me constant bezighoudt.” Lees ook Opgebiecht: ‘Ik kan toch niet mijn hele leven single blijven omdat ik last heb van extreme winderigheid?’ Liever niet geweten “Ik neem het mijn moeder niet kwalijk dat ze het heeft verteld, maar ik weet niet wat ik ermee moet. Als ik een goede dag heb, denk ik: laat het rusten voor nu en verwerk eerst het verdriet om je moeder. Misschien is het verstandig om alles te laten zoals het is, maar ik weet niet of ik ooit de rust krijg om het los te laten. Wellicht moet ik later eens voorzichtig polsen bij mijn vader. Voor nu zeg ik: ik had het liever niet geweten.” Dit artikel stond in Flair 20-2021. Tekst: Valerie van der Meer | Beeld: Getty Images

Britt (25): “Ik heb een probleempje waarvoor ik me doodschaam. Het is me tot nu toe gelukt dit behoorlijk goed verborgen te houden voor de buitenwereld, maar nu ik aan het daten ben en het serieus dreigt te worden, ben ik bang dat dat niet meer blijft lukken. Aan de ene kant benauwt dat idee me zo dat ik bijna overweeg om het maar af te kappen. Aan de andere kant: ik kan toch niet mijn hele leven single blijven omdat ik last heb van extreme winderigheid? Ze zeggen dat mensen zo’n tien tot vijftien windjes per dag laten. Ik heb die van mij nooit geteld, maar ik laat er volgens mij al tien als ik wakker word. En dan geen kleine scheetjes, maar van die lange, luidruchtige. Meestal ruik je ze niet hoor, maar het is dat geluid dat ik zo gênant vind. Dat is toch totaal niet vrouwelijk? Elke man knapt toch meteen af als ie naast een vrouw wakker wordt die klinkt als een schuiftrompet?” Winderigheid “Ik heb dit niet altijd gehad, pas sinds een jaar of vier is het echt erg. Intussen heb ik al van alles geprobeerd: pillen van de drogist, extra vezels eten, geen frisdrank of koffie meer drinken, minder zuivel, minder brood, minder pasta, glutenvrij, geen alcohol, uien en knoflook, minder vet eten, geen kool, geen bonen, geen fruit, geen zoetigheid, geen kauwgom… Ik ben bij de huisarts geweest, heb me suf gegoogeld, heb op fora tips van lotgenoten gekregen, maar niets lijkt echt blijvend te helpen. Ook probiotica, medicatie van de apotheek, venkelthee of dat soort middeltjes die blijkbaar kunnen helpen, werken niet. Mijn huisarts, naar wie ik na twee jaar – met het schaamrood op mijn kaken – toch maar eens heen ging, heeft geen idee wat de oorzaak kan zijn van mijn flatulentie.” Borrelbuik “Mooi woord hè, klinkt in ieder geval beter dan ‘winderigheid’. Maar hoe leuk je het ook verpakt, feit is gewoon dat ik extreem veel scheten laat en dat als ik ze te lang ophoud, ik enorme buikpijn krijgt en alles begint te borrelen. Mijn hele leven wordt hierdoor beïnvloed. Gelukkig werk ik als freelance vormgever veel thuis en zit het me qua werk dus niet heel erg in de weg, maar in mijn sociale leven is dat wel anders. Yoga doe ik tegenwoordig op een matje in de huiskamer, met een filmpje op YouTube. Ik deed twee keer per week een klasje, maar het kostte me te veel moeite (en pijn) om daar iedere keer mijn windjes op te houden.  Als ik een verjaardag of een afspraak met vriendinnen heb, kan ik daar al dagen tegenop zien. Ik ga me dan toch inhouden, omdat ik bang ben dat mensen het horen en dan loop ik de hele avond weer met een opgeblazen gevoel en borrelende darmen rond. Na een tijdje heb ik het gevoel dat ik amper nog kan bewegen van de pijn. Pas als ik thuis de lucht kan laten ontsnappen, verdwijnt dat weer.” Lees ook Opgebiecht: ‘Ik onderdruk al mijn hele leven dat ik lesbisch ben’ Laat maar waaien “Eigenlijk spreek ik het liefst af in een drukke kroeg. Daar is het omgevingsgeluid vaak zo hard dat ik er wel een paar kan laten waaien zonder dat iemand het merkt. Zo heb ik Danny ook leren kennen, twee maanden terug. Ik raakte bij de bar met een van zijn vrienden aan de praat en hij kwam erbij staan. Ik vond ‘m meteen heel erg leuk, dus we hebben telefoonnummers uitgewisseld. Toen ik thuiskwam dacht ik wel meteen: laat maar, ik kan niet met hem afspreken. Maar hij appte me en na een paar weken berichtjes sturen, kon ik er toch niet onderuit: ik vind hem echt heel erg leuk. Inmiddels hebben we een paar dates gehad, maar dat heb ik wel zo weten te plannen dat het voor mij nog ‘veilig’ was. We zijn een keer naar een actiefilm geweest (lekker veel herrie!), hebben een keer ’s middags wat gedronken, zijn uit eten geweest en naar Apenheul. Allemaal dates die maximaal vier uur duurden en waar ik af en toe even weg kon om te ontluchten.” In m’n slaap “Ik merk dat het serieuzer wordt tussen ons, ik wíl dat het serieuzer wordt. Hij heeft al een paar keer gevraagd of ik bij hem thuis wil komen eten, hij schijnt behoorlijk goed te kunnen koken. Natuurlijk wil ik dat, maar bij hem thuis, zonder ‘ruis’, kan ik het vast niet lang verbergen. En al helemaal niet als ik bijvoorbeeld blijf slapen: ik kan het echt geen hele nacht inhouden. En wie weet wat ik in mijn slaap laat vliegen? Ik word hier zo onzeker van, soms kan ik wel janken. En dat allemaal om winderigheid, om iets wat iedereen doet, maar wat stom genoeg nog steeds taboe is.” Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. Beeld: Getty Images

Kirsten (35): “Het is al maanden het gesprek van de dag en iedereen heeft z’n mening klaar. Waarom hebben al die vrouwen en meisjes zo lang gezwegen nadat ze met seksueel grensoverschrijdend gedrag te maken hadden? Ik begrijp dat wel. Ook ik heb ooit iets meegemaakt waarvoor ik me zo schaamde dat ik het nooit heb verteld. Het was met de vriend van mijn broer." Tegen mijn zin "Ik ben niet verkracht, maar er is wel degelijk iets tegen mijn zin gebeurd. Als je iets dergelijks meemaakt, ga je serieus aan jezelf twijfelen: ik zal wel iets hebben gezegd of gedaan waarom hij nu zo doet. Ik ben kennelijk niet duidelijk genoeg geweest dat dit niet mijn bedoeling was… Onzin natuurlijk, maar zo werkt het wel. Door alle discussies op het moment, denk ik wel steeds: oordeel toch niet zo makkelijk. Het is écht lastig om je mond open te trekken als je zoiets naars hebt meegemaakt. Helemaal als het ook nog met een bekende is, in mijn geval een vriend van mijn broer. Mijn broer en ik zijn altijd goed geweest samen, we zien elkaar vaak, ook omdat we in hetzelfde dorp wonen en onze stamkroeg delen. Daar gingen we vroeger al uit, en na zo’n avond vond het voorval met René plaats. Ik woonde destijds in de stad tegen ons dorp aan, maar bleef naar onze kroeg gaan; daar was iedereen altijd. René was aardig, ik mocht hem graag, maar hij was voor mij niet meer dan een vriend van mijn broer. Er was geen spanning tussen ons en ik was zeker niet verliefd op hem." Vriend van mijn broer "Toen hij me aanbood om met me mee te fietsen zodat ik niet alleen over straat hoefde, vond ik dat niet nodig, maar wel lief. Dus na een paar keer ‘nee, hoeft echt niet’, dacht ik: whatever, fiets maar mee dan, als jij dat zo graag wilt. Ik weet nog dat hij tijdens het fietsen al van die opmerkingen maakte als: ‘Eindelijk met z’n tweetjes.’ Dat vond ik raar, maar ik hechtte er geen waarde aan. Thuis bedankte ik hem, maar hij wilde me binnen afleveren. Ik weet nog dat ik iets zei als: het is hier niet het Wilde Westen hoor, maar hij stond erop. Ik had geen enkel vermoeden. Ik gooide mijn jas over de kapstok, hij ook en hij plofte naast me op de bank. Daar begon hij me te zoenen – totaal uit het niets. Ik deed niet mee en verzette me, maar hij ging door. En hij ging verder: ik voelde zijn hand op mijn kruis en ik wist dat dit óntzettend de verkeerde kant op ging. Ik moest iets doen en dat werd schreeuwen: HELP! Hij schrok en liet me los. Ik verstijfde niet, maar heb hem een heel harde klap in zijn gezicht gegeven. Dat was er kennelijk voor nodig om hem te doen opstappen." Lees ook Opgebiecht: ‘Ik wil niet dat hij met zijn beste vriendin op vakantie gaat’ Waarom? "Hij was meteen weg, pakte zijn jas en snelde mijn huis uit. Ik heb zelf heel lang stil voor me uit zitten kijken. Ik was wel meteen weer rustig, maar kon alleen maar denken: hoezo?! Heel verwarrend. Je gaat toch niet zomaar iemand zoenen als er niks is? En die hand dan op díé plek? Rot op! Ik krijg nog de rillingen als ik eraan terugdenk. Ik heb heel lang gedacht dat het aan mij lag. Ik zou vast onbewust iets hebben gedaan of gezegd waardoor hij dacht dat ik interesse in hem had. Ik wist dat ik dit nooit aan mijn broer zou vertellen, die zou in staat zijn om hem wat aan te doen. Ik heb het helemaal aan niemand verteld. René is me sindsdien altijd uit de weg gegaan. Ik zie hem nooit meer, maar ik heb ook nooit het lef gehad om hem ermee te confronteren.” Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. Tekst:  Valerie van der Meer | Beeld: Getty Images

Maaike (33): “Zelf weet ik het al mijn hele leven: ik ben lesbisch. Ik weet zelfs nog het moment waarop ik het me realiseerde, dat was al op de kleuterschool. Er kwam een nieuw meisje bij ons in de klas, Mariska heette ze. Ik was op slag verliefd! Inmiddels ben ik bijna dertig jaar verder en heb ik mijn leven lang die kant van mezelf onderdrukt. Ik ben getrouwd met René - ja, een man - en we hebben een zoontje. Niet openlijk lesbisch "Al klinkt het weird; ik ben niet van plan om ooit openlijk lesbisch te zijn. Ik vind het verschrikkelijk dat ik gevoelens heb voor vrouwen. Ik heb het nooit leuk gevonden en stop het mijn hele leven al weg. Ik heb ook niet het gevoel dat ik bi ben, want ik voel echt véél meer voor vrouwen dan voor mannen. Toch ben ik getrouwd met René en hij is zonder twijfel mijn beste vriend. We komen uit hetzelfde dorp, kennen elkaar al eeuwen en ik zou hem voor geen goud willen missen. Als soulmates zijn we echt gelukkig en samen hebben we een prachtige zoon: Daan. Daan is een heerlijk ventje en René en ik zijn een goed stel - door dik en dun. Maar zelfs René weet niet dat ik worstel met mijn liefde voor vrouwen." Geloof "Ik kom uit een dorp waar mensen niet erg open-minded zijn. Als je hier homo bent, dan weet het hele dorp het en heeft iedereen daar een mening over. Ik vind dat heftig en het lijkt me zwaar om daarmee om te gaan. Ik heb twee broers en twee zussen, mijn ouders leven nog en mijn hele familie - en die van René - is gelovig. Dat helpt niet en dat speelt ook een rol. Volgens de kerk horen man en vrouw samen te zijn en zo leef ik ook. Zelf neem ik dat hele geloof met een flinke korrel zout, maar mijn omgeving doet dat niet. Los van het geloof heb ik zelf altijd de wens gehad om verliefd te worden op een man, om te trouwen, kinderen te krijgen en een mooi gezin te vormen. Daan is onze eerste, maar ik hoop dat er nog een kindje bij komt. Er is niemand op de wereld die weet van mijn gevoelens en we vormen dus een normaal gezin. We hebben ‘gewoon’ seks met elkaar en ik ben alleen maar blij dat ik dat kan. Dat mijn gedachten, terwijl ik met René in bed lig, vaak afdwalen naar mooie vrouwen zal niemand ooit weten." Vriendinnen "Vroeger had ik het er moeilijker mee, als tiener was het niet te doen. Iedereen kreeg vriendjes, was aan het daten, maar ik liep daar niet warm voor. Stel je voor hoe het voor mij was op de middelbare; ik was steeds verliefd op vriendinnen waar ik niks mee kon, omdat zij het niet mochten weten en ik het dus wegstopte. En bleef er eens een vriendinnetje slapen, dan lag ik naast haar terwijl de hormonen door mijn lijf gierden. Ik was al achttien toen ik mijn eerste vriendje kreeg. Ik ben er inmiddels wel achter dat ik van mannen kan houden en dat is vast de reden dat ik het volhoud. Ik heb zelfs nog nooit met een vrouw gezoend, ook als tiener niet. Zelf hoop ik dat het makkelijker wordt naarmate je ouder wordt. Ik heb hiervoor gekozen, ben vrijwillig en vol overtuiging met René getrouwd en doe er alles aan om dat goed te houden. Ik zal nooit weten hoe het is om met een vrouw samen te zijn." Eigen leugen "Heel soms denk ik weleens: je bent verknipt. Waarom doe ik zo moeilijk, we leven in 2021 en alles kan?! Maar ik wil gewoon écht niet zo zijn. Ik kán het niet. Ik wil net als iedereen zijn, maar weet wel dat het geen vrije keuze is om homo of lesbisch te zijn. Ik ben zo geboren, daar kan ik niks aan veranderen. Het is wel mijn keuze om er niets mee te doen en dus zal ik nooit weten of ik gelukkiger was geweest als ik ooit uit de kast was gekomen en mijn leven kon delen met een vrouw. Ik kan alleen maar hopen dat ik het blijf volhouden, hoewel ik niet mezelf ben en iedereen voor de gek houd. Daar ben ik goed in geworden, ik zou mezelf een Oscar geven voor de rol van heterovrouw die ik zo goed vertolk. Ik geloof bijna in mijn eigen leugen.” Dit artikel komt uit Flair 49-2019. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. Tekst: Valerie van der Meer | Beeld: Getty Images

Brenda (35): “Mijn vriend heeft een beste vriendin, een leuke meid met wie ik het ook goed kan vinden. Ze kennen elkaar al sinds de brugklas en hebben altijd een diepe vriendschap gehad. Ik denk dat ze hem op sommige punten misschien wel beter kent dan ik, ook al zijn Marvin en ik alweer vijf jaar samen. Sommige vriendinnen snappen niet dat ik dit pik: ze vinden het maar vreemd dat een man en vrouw zo’n sterke band hebben. Maar ik heb nooit moeite met hun vriendschap gehad, tot nu dan. Ze willen namelijk samen op vakantie en hoewel ik het niet graag toegeef, gaat dat me eigenlijk een stap te ver." Zijn beste vriendin "Vanaf onze allereerste date weet ik van Linda, want zij was de enige die hij over onze ontmoeting had verteld. Nadat het echt aan was tussen Marvin en mij, ontmoette ik haar ook al snel. Een superleuk mens met wie ik een goede band opbouwde. Je kunt enorm met Lin lachen en ze is een echte vriendin. Zo iemand met wie je leuke dingen doet, maar die ook naast je staat als het eens wat minder gaat. Ik snap wel waarom mijn vriend zo met haar wegloopt. Natuurlijk was ik wel nieuwsgierig naar hoe het dan zat tussen hen. Ze konden het duidelijk heel goed vinden samen, zijn totaal relaxed in elkaars gezelschap en beiden ook niet onaantrekkelijk. Waarom is het dan nooit meer geworden dan vriendschap? Maar zo zit het gewoon niet tussen hen, verzekerde mijn vriend me – en Linda later ook, trouwens. Vlinders zijn er simpelweg nooit geweest en in al die 25 jaar hebben ze zelfs nooit met elkaar gezoend. Dat was voor mij genoeg. Als het wat had moeten worden tussen die twee, was dat allang gebeurd. En ik merkte aan alles dat mijn vriend enorm verliefd op míj was, dus ik maakte me nergens zorgen over." Lees ook Opgebiecht: ‘Die carrière waar ik vroeger van droomde, kan me gestolen worden. Ik blijf liever thuis bij mijn zoon’ Heeft ze een oogje op hem? "Maar dat was vijf jaar geleden en er zijn wat dingen veranderd. Linda is nog steeds vrijgezel, tegen wil en dank. Ze heeft de afgelopen jaren drie keer een relatie gehad van een paar maanden, maar die liepen op niets uit. ‘Waren alle mannen maar een beetje meer als Marvin,’ grapte ze vorig jaar een keer. Ik reageerde dat hij inderdaad een lot uit de loterij is, maar haar opmerking bleef me wel bij. Zou ze toch een oogje op mijn vriend hebben? Daarna is er eigenlijk niets meer voorgevallen wat die gedachte kon bevestigen. Eigenlijk was ik die hele opmerking al bijna vergeten, tot Marvin vorige week thuiskwam van een avondje theater met vrienden. Linda was er ook, en ze hadden bedacht dat ze in december met z’n tweeën willen gaan skiën in Oostenrijk. Vroeger deden ze dat elk jaar met een heel groepje, maar een jaar of tien geleden kwam de klad erin toen een groot deel van de wintersportclub kinderen kreeg. Marvin heeft wel vaker gezegd dat ie weer eens wil skiën, maar ik moet er niet aan denken om op wintersport te gaan. Ik haat kou, sneeuw en ijs, dus een week vrijwillig op een besneeuwde berg doorbrengen is niet bepaald mijn idee van leuk. Het is dus eigenlijk alleen maar mooi dat er iemand anders is die dat wel met hem wil doen. En toch zit dit plan me niet lekker. Ik kan niet goed uitleggen waarom niet, en waarom dit anders voelt dan wanneer Marvin en Linda samen een avond de kroeg in gaan. Ik vind het een onrustig idee dat ze dan zo ver weg en zo lang ‘alleen’ met z’n tweeën zijn. En hoewel ik Marvin vertrouw en ik zeker weet dat ook Linda mij niet wil kwetsen, kan ik me voorstellen dat er na een dag op de piste met een wijntje bij het haardvuur opeens een bepaald sfeertje ontstaat… En dat er dan dingen gebeuren die ik niet kan verkroppen. Eigenlijk wil ik dat deze wintersportvakantie er niet gaat komen, maar ik bijt op mijn tong. Ik wil Marvin niet het gevoel geven dat ik hem niet vertrouw, dat verdient hij niet. Maar ik weet nu al dat ik die ene week in december niet lekker slaap.” Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. Tekst: Rianne Sepers | Beeld: Getty Images

Renée (36): “Morris en ik zijn bijna vijf jaar getrouwd. Het huwelijk heb ik altijd serieus genomen. Zelfs toen ik een keer verliefd werd op een ander, heb ik dat keihard genegeerd. Lastig, maar ik vond het mijn plicht en uit­eindelijk ging die verliefdheid voorbij. Nu ben ik ervan overtuigd dat Morris het wél met iemand anders doet… Misschien had ik hem destijds moeten laten weten dat ik gevoelens voor iemand anders had. Morris weet dat niet. Het is al twee jaar geleden dat ik verliefd was op Jimmy en dat het wederzijds was, maakte het er niet makkelijker op. Jimmy was een ontzettend leuke man die in hetzelfde pand werkte als ik. Ik kende hem van de lift, de parkeerplaats en het restaurant. Hij werkte bij een ander bedrijf. Een waanzinnig lekkere vent, die obvious met mij liep te flirten! Het deed me veel, maar ik heb hem uiteindelijk moeten zeggen dat ik getrouwd was om van hem af te komen. Hij had zijn zinnen op mij gezet en bleef me mee uit vragen, maar ik ben nergens op ingegaan. Er is nooit iets tussen ons gebeurd, behalve dat we samen een paar keer hebben zitten praten bij een kop koffie. ‘In bed doet hij dingen die hij eerder nooit deed, alsof hij ergens flink heeft bijgeleerd’ Ik moet erbij zeggen dat het lastig is om tussen Morris en mij te komen. We gaan way back, kennen elkaar van de middelbare school. Ik kreeg zelfs mijn eerste zoen van hem. We hebben lang verkering gehad, en genoeg onderbrekingen en relaties met anderen, om uiteindelijk toch weer bij elkaar terug te komen. We horen gewoon bij elkaar en toen we dat allebei zeker wisten, zijn we getrouwd. Ik neem het huwelijk serieus, ik heb in principe voor Morris gekozen totdat de dood ons scheidt. Dat klinkt vast hopeloos ouderwets, maar ik geloof er wel in. Die hele toestand met Jimmy heeft best even gespeeld, maar ik kón er niets mee. Ik heb het altijd afgehouden vanwege Morris, hoe nieuwsgierig ik ook naar Jimmy was, want hij is zo’n ander type. Maar uit ervaring weet ik: als je het niet voedt en zo veel mogelijk negeert, gaat een verliefdheid over. Moeilijk, want de verleiding om me in een spannend avontuur te storten was groot. Wat meespeelde is dat onze oudste zoon Joeri er al was en ik opnieuw zwanger wilde worden. Inmiddels hebben we ook een dochter, Zoë. Voor geen geld had ik mijn gezin op het spel gezet. Ik ben bang dat Morris het daar minder moeilijk mee heeft, want ik ben ervan overtuigd dat hij iets heeft met een ander. De reden dat ik voel dat Morris het met een ander doet, is omdat hij anders is in bed. Ik wil niet in details treden, maar hij is avontuurlijker. Hij doet dingen die hij nooit deed en doet die nog goed ook. Alsof hij ergens flink heeft bijgeleerd. Dat maakt ook dat ik er niet van geniet, het klopt gewoon niet. Lees ook: Opgebiecht: 'Ik heb mezelf het ziekenhuis in gedronken' Ik vind het vreselijk lastig om hem hiermee te confronteren. Hoe ga je zo’n gesprek aan? Ik kan toch moeilijk vragen: wie heeft jou dit geleerd?! Maar ik vrees dat het de enige manier is om erachter te komen. Tegelijkertijd kan ik het me haast niet voorstellen; hij is nooit ’s avonds weg of aan het over-werken. Hij gedraagt zich niet afstandelijk of vreemd. We hebben geen problemen en bovendien is hij dol op onze kinderen, niets is hem te veel wat dat betreft. Ik weet dus niet wat er speelt, maar ik weet voor honderd procent zeker dat ik gelijk heb. Ik móét ontdekken wie het is en wat ze voor Morris betekent, want dit trek ik niet.” Ook iets op te biechten? Stuur een mail naar flair@dpgmedia.nl. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. tekst Valerie van der Meer

Linda (34): “Mijn vriend, Jeffrey, is altijd van de gadgets geweest. Hij is van alles op de hoogte, zet zijn zinnen op de nieuwste snufjes, van telefoon tot smartwatch. Omdat ik daar niets mee heb, stort hij zich vaak op die dingen zonder mij ermee ‘lastig te vallen’. Dus wist ik niet dat we een  deurbel hadden die in contact stond met zijn telefoon… Onmogelijke situatie "Door die bel heb ik mezelf in een onmogelijke situatie gebracht en zijn we wel even in een relatiecrisis beland. Misschien heeft Jeffrey het er ooit wel over gehad dat hij die bel had aangeschaft, maar ik kon het me niet herinneren. Hij is altijd bezig met techniek, computers en programma’s. Het is zijn hobby, maar de verhalen vond ik niet echt interessant, dus veel meer dan ‘Mmm’, ‘Oh?’ of ‘Handig’ zeg ik niet en ik sla het zeker niet op. Begrijpelijk dus, dat hij die dingen niet meer uitgebreid met me deelt. Maar goed, ineens hadden we een andere bel en ik heb me nooit gerealiseerd dat iedereen die aanbelde, bij hem op zijn scherm verscheen. Zo ook Max, mijn minnaar, die ik ontmoette op een buurtfeest waar Jef en ik samen waren. Op dat feestje hebben we geflirt. Iedereen had gedronken, er hing een uitgelaten sfeer. Toen Max voorstelde om samen van het feest weg te gaan, was dat wel verleidelijk, maar dat kon natuurlijk niet. Toen heb ik hem gezegd dat hij op donderdagmiddag, mijn thuiswerkdag, kon langskomen. Spannend, vooral die eerste middag!" Heerlijke seks "Het beviel goed, en zo kwam Max op donderdagmiddag vaker langs. Het klinkt plat en dat was het ook: hij was er hooguit een uurtje en we hadden heerlijke seks. Omdat ik er emotioneel niet veel bij voelde, zat ik er niet zo mee. Daarnaast hebben Jeffrey en ik de afspraak dat vreemdgaan kan gebeuren. Maar áls het zou gebeuren, zouden we er wel eerlijk over zijn. Dat was ik niet, ik heb hem nooit over Max verteld. Maar daar dacht onze deurbel anders over… Ik vond het opvallend dat Jeffrey een keer heel specifiek tijdens het eten vroeg: is er nog iemand langs geweest vandaag? Dat Max was geweest, verzweeg ik en ik vroeg of er iets bezorgd had moeten worden. Dat bleek niet zo te zijn en verder heb ik er niet bij stilgestaan. Tot een donderdag een paar weken later. Max was er weer, ik liet hem binnen en we besloten samen te gaan douchen. Niks aan de hand, totdat de deur van de badkamer openging en Jeffrey voor onze neus stond…" Lees ook Opgebiecht: ‘Die carrière waar ik vroeger van droomde, kan me gestolen worden. Ik blijf liever thuis bij mijn zoon’ Zo geschrokken "Ik ben nog nooit zo geschrokken als toen. Hij zei niks, draaide zich om, gaf de deur een knal en stormde weg. Ik snapte er niks van. Hij kwam nooit zomaar thuis als hij aan het werk was. Hoe kon dit? Max wist niet hoe snel hij moest wegkomen en Jef was al vertrokken. Toen Jef die avond laat thuiskwam was hij boos, maar al wel wat afgekoeld. Hij zei dat hij dacht dat hij me kon vertrouwen en dat we hadden afgesproken eerlijk te zijn. Als hij het van mij had gehoord, was hij niet kwaad geweest, zei hij. Nu voelde hij zich wel echt genaaid! Hij had gelijk, ik kon er niets tegenin brengen. Toen hij vroeg hoelang dit al speelde, ben ik eerlijk geweest. Nog steeds begreep ik niet hoe dit bij hem terechtgekomen was. Ook daar was Jef kwaad over; ik luisterde dus helemaal niet naar wat hij me vertelde. Ook dat was waar. Inmiddels is het wel weer goed tussen ons en heb ik mijn lesje geleerd. Ook luister ik beter als hij ergens enthousiast over is…" Dit verhaal stond in Flair 22-2022. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. Tekst: Valerie van der Meer | Beeld: Getty Images

Kirstin (36): "Frank en ik hebben twee jaar een relatie. Hij is iets ouder dan ik, 41, en al een keer getrouwd geweest. Uit dat huwelijk heeft hij twee kinderen, Emma van 13 en Sven van 11. Ik ken ze nog niet zo lang, omdat Frank even wilde wachten met mij voorstellen. Ik heb ze nu een aantal keer ontmoet en weet: die de kinderen van mijn vriend moeten niets van mij hebben. Ik denk dat ze zijn opgestookt door hun moeder." Gek op kinderen "Vooropgesteld: ik ben gek op kinderen en niet alleen op kleintjes. Dat ik zelf geen kinderen heb, ligt aan het leven dat ik tot nu toe heb geleid. Ik werkte als stewardess en vond dat heerlijk. Het gaf me vrijheid en dat werkte door in mijn privéleven. Ik was nooit zo van de vaste relaties; ik was jong, genoot van aandacht en ik was een flirt. Ik heb best wat romances gehad tijdens mijn reisjes en dat was leuk voor een bepaalde tijd." "Inmiddels vlieg ik niet meer, het begon me tegen te staan en ik wilde gaan werken aan een serieuze toekomst. Daar paste Frank prima in, wij wonen nu precies een jaar samen. Frank en ik hebben het heel relaxed met z’n tweetjes. Het is alsof we bij elkaar de rust vonden die we eerder niet konden vinden. We waren allebei jagers en dat lijkt ineens over. We vullen elkaar aan en tot onze eigen verbazing gaat het geweldig." Nieuwe liefde "Frank is vier jaar geleden gescheiden. Hij was destijds verliefd op een ander en heeft dat opgebiecht aan zijn vrouw. Zij was gekwetst en wilde er meteen mee stoppen. Frank was verbitterd, hij had hun huwelijk willen redden met eerlijkheid, maar zijn vrouw wilde er niets van horen. De kinderen bleven bij haar wonen, dat was een uitgemaakte zaak. Zijn vrouw nam hem alles kwalijk en heeft ook geprobeerd de kinderen bij hem weg te houden. Kortom, er zit veel wroeging bij zijn ex en dat is overgeslagen op zijn kinderen. Tussen Frank en die liefde van toen is het uiteindelijk niets geworden. Hij heeft inmiddels wel weer redelijk contact met zijn kinderen, maar juist omdat alles zo moeizaam ging, wachtte hij een tijdje om mij voor te stellen. Dat vond ik prima, want voorgesteld worden aan de kinderen van je vriend maakt de relatie meteen een stuk serieuzer. Frank had al verteld dat er een nieuwe liefde in zijn leven was, dus ik kwam niet uit de lucht vallen." De kinderen van mijn vriend... "Maar die kinderen… Ze hebben een vijandigheid over zich heen waar ik niets mee kan. Ik heb ze het afgelopen jaar een aantal keer ontmoet en dat was geen feest. Zeker niet als ze samen zijn, dan doen ze superlullig tegen me, ze versterken elkaar daarin. Ze zijn een paar keer een weekendje bij ons geweest. Ik doe dan mijn best om het gezellig te hebben. Zij mogen een film uitkiezen en kiezen wat we eten. Ik blijf op afstand van Frank zodat ze niet denken dat ik hun vader inpik. Als Frank met Emma en Sven samen is, gaat het goed, maar als ik in de buurt kom, dan is het gedaan met de gezelligheid. Dan valt het stil, of hebben ze ineens geen zin meer in datgene wat ze aan het doen waren." Niets is goed "Een keer gingen we bij het tennis van Sven kijken, hij stond te praten met vriendjes en smeet ineens zijn racket boos neer en we konden nog net horen dat hij riep: 'Dát is mijn moeder niet!' Ik snap dat het frustrerend is voor kinderen als hun ouders scheiden, maar ik heb het idee dat deze boosheid niet vanuit de kinderen zelf komt. Frank en ik hebben erover gepraat, hij had ook opgemerkt dat ze onmogelijk zijn naar mij. Ze doen raar, snauwen me af, zijn onbeleefd, vinden het eten vies als ik het heb gemaakt, willen niet naast me zitten in de bios en ga zo maar door." Lees ook Opgebiecht: ‘Ik doe mijn best, maar ik vind mezelf een moeder van niks’ Zuur "Los van elkaar zijn ze beter te doen, vooral met Emma voel ik een klik. Ik houd mezelf voor dat het niet aan mij ligt, want ik heb neven en nichten die net zo oud zijn en met wie ik heel close ben. Ik weet zeker dat ik het leuk met ze kan hebben. Frank is van plan erover te gaan praten met zijn ex-vrouw. Het lijkt alsof zij hem nog steeds het leven zuur wil maken. Ik kan niet begrijpen dat je daarvoor zelfs je kinderen inzet. Leven en laten leven, toch?!" Dit verhaal stond eerder in Flair 04-2020 Tekst: Valerie van der Meer | Beeld: iStock  

Gwen (27): “De laatste tijd voel ik me zo opgejaagd, dat ik steeds vaker denk: het hoeft van mij niet meer. Die carrière waar ik vroeger zo van droomde, kan me gestolen worden. Ik blijf liever gewoon thuis bij mijn zoon." Ambitieus nest "Ik kom uit een ambitieus nest: mijn vader is strafrechtadvocaat, mijn moeder leidt de hr-afdeling van een groot bedrijf, mijn broer heeft een eigen zaak en mijn zusje studeert medicijnen. Als kind vond ik vooral mijn vaders werk mateloos interessant, daarom ging ik na het vwo rechten studeren. In het laatste jaar zat ik samen met Hugo in een werkgroep. Het broeide tussen ons en op de afscheidsborrel kwam het tot zoenen. Inmiddels zijn we vierenhalf jaar en een kind verder.  De komst van Alexander was niet gepland. Ik werkte zo’n anderhalf jaar als bedrijfsjurist toen ik me moe en een beetje ellendig begon te voelen. Ik was niet echt ziek, maar ook niet fit. ‘Zou je zwanger kunnen zijn?’ vroeg de huisarts toen ik mijn klachten opsomde. Ik ontkende: ik slikte de pil en was de afgelopen maanden gewoon ongesteld geworden. Toch wilde hij voor de zekerheid een test doen en in shock verliet ik een halfuur later de praktijk. Er was geen ontkennen aan, de zwangerschapstest was hartstikke positief."  Hele carrière uitgestippeld "Eerst was er paniek. Hoe moest dit? Ik was nog maar 25, Hugo en ik woonden in een studio in de binnenstad en werkten allebei dik vijftig uur per week. We waren jong, hadden grootse toekomstplannen. Ik had mijn hele carrière al uitgedacht en was er eigenlijk niet eens over uit of ik überhaupt ooit kinderen wilde, laat staan nú. Maar een abortus was eigenlijk al geen optie meer, ik was al zestien weken in verwachting. Drie dagen lang heb ik volgens mij alleen maar gehuild. En toch… toen de ergste paniek was gezakt en ik me ook enorm zwanger ging voelen, groeide het gevoel voor ons kindje met de dag. Hugo was meteen al een stuk enthousiaster dan ik, hij zag het wel zitten. ‘Gwen, dit is een cadeautje,’ zei hij. ‘Als we zelf het juiste moment voor een gezinnetje moeten uitkiezen, komt het er misschien nooit van. Nu kiest het gezin ons en het wordt vast fantastisch.’ En wat had hij gelijk. Zodra Alexander op mijn borst werd gelegd, wist ik dat er niets was dat ik niet voor hem zou doen. Wat een overweldigende liefde! Ik genoot meteen met volle teugen." In de wolken "Alexander was een vrij makkelijke baby en ik liep de eerste maanden rond met mijn hoofd in de wolken. Waar ik me voor zijn geboorte niet kon voorstellen waar al die moeders de hele dag toch zo druk mee zijn, was ik nu zelf opeens ook iemand geworden die urenlang alleen maar vol aanbidding naar haar baby keek. De tien weken verlof en twee weken vakantie die ik na zijn geboorte had, vlogen dan ook voorbij.  Voor ik het wist zat ik weer op kantoor, met pads in mijn beha zodat mijn lekkende borsten geen vlekken op mijn dure jasje konden maken. Maar jeetje, wat miste ik Alexander. Ik zei tegen mezelf dat het fijn was om weer iets voor mezelf te hebben, om aan het einde van de dag meer te vertellen te hebben dan het laatste nieuws over luiers, slaapjes en gebrabbel. Dat het heus zou wennen om mijn zoon elke ochtend aan de dames van de opvang over te dragen. En dat deed het ook wel hoor, maar toch…" Lees ook Opgebiecht: ‘Ik kan mijn overleden vader maar niet loslaten’ Die carrière kan me gestolen worden "Sinds ik moeder ben, kan ik gewoon niet meer zo van mijn werk genieten als vroeger. Dat competitieve van mijn collega’s vind ik niet meer zo interessant: ik heb geen zin om uren over te werken om maar op te vallen. Ik werk nu vier dagen en dat vind ik eigenlijk veel te veel. Ik voel me zo opgejaagd en zie er de zin niet van in. Toen ik laatst voorzichtig een balletje opgooide over minder werken, was mijn leidinggevende not amused en dat snap ik wel. In het ambitieuze wereldje waarin ik zit, is eigenlijk gewoon geen plaats voor een moeder die het liefst niet meer dan twee dagen van huis is. Steeds vaker denk ik: waarom blijf ik niet gewoon lekker thuis? Ik zou het helemaal niet erg vinden om de hele dag samen met mijn kind te zijn en een beetje in en om het huis te rommelen. Maar ik weet niet goed hoe ik dat aan Hugo en mijn familie moet vertellen: in onze kring is ‘niets met je studie doen’ simpelweg ondenkbaar.” Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. Tekst: Rianne Sepers | Beeld: Getty Images

Mandy (29): “Mijn vriend Sil is de grootste dierenvriend die ik ken. Hij is dol op alles wat meer dan 2 pootjes heeft. Hij heeft een Duitse herder, Jock. Het is leuk om te zien dat iemand zoveel van dieren houdt, vooral in het begin. Nu, na een jaar, word ik soms er gek van. Jock is de ultieme nummer 1 voor Sil. Alles draait om die hond. Nooit geweten dat er mannen zijn die hun vriendin op de tweede plaats zetten. Het rare van dit verhaal: ik heb Sil leren kennen door zijn hond. Dat is 2 jaar geleden, toen ik een maand een logeerhond had. Een vriendin ging naar Japan en ik had tijd en ruimte om voor haar hond te zorgen. Ik vond het hartstikke leuk. Iedereen met een hond weet hoe het werkt: tijdens het uitlaten kom je vaak dezelfde mensen tegen. Je groet elkaar en maakt een praatje, bijna altijd over de honden natuurlijk. Sil kwam ik in die tijd ook vaak tegen en ook met hem heb ik weleens staan praten." Zijn leven draait om de hond "Mijn interesse ging toen al meer uit naar hem dan naar zijn hond, maar goed. In die tijd had ik zelf nog een vriend en het viel me wel op dat hij een lekker ding was, maar ik maakte geen werk van hem. Wel vertelde ik hem dat Joepie niet mijn hond was, maar van een vriendin. Sil ging steeds voor het beestje door zijn knieën en ik geef toe: Joepie aanbad Sil. Als hij hem zag, begon het kwispelen en Sil was super schattig met mijn logeetje. Ik smolt ervan. Toen die maand voorbij was, zag ik Sil ook niet meer. Ik denk dat het zeker een halfjaar later was, toen ik hem tegenkwam in de supermarkt. ‘Hé, hoe is het met Jock?’ vroeg ik hem en ik had geen betere binnenkomer kunnen bedenken. Wist ik veel dat alles in zijn leven om Jock draait?! Ik liep de supermarkt uit met de belofte van een date met Sil. We zouden een keer samen gaan wandelen; met de hond natuurlijk. Hij had mijn nummer en belde een dag later voor een afspraak. Ik twijfelde geen moment, want ik was al weer even single. Een lang verhaal kort: het ging vrij snel, een maand later was het flink aan tussen ons." Ik word knettergek "Sil is een superleuke jongen, ik ben verliefd op hem, hou van hem en ik smelt als ik zie hoe hij met dieren omgaat. Heel lief, zo’n grote vent die met elk dier kan opschieten. Sil heeft zijn eigen bedrijf en werkt vanuit huis. Dat is een bewuste keuze; zo heeft hij tijd voor zijn hond. We wonen dicht bij elkaar en dat is lekker makkelijk. Maar hoe gek ik zelf ook op dieren ben, soms word ik knettergek van Jock. Want een weekend weg? Alleen naar een hotel waar ook dieren mogen. Vakantie? Wel wat onrustig voor Jock. En het allerergste: Jock is gewend om bij Sil in bed te slapen. Een herder hè? Geen chihuahua of poedel of zo. Het is bijna alsof je een relatie hebt met z’n drieën. Als ik bij hem slaap, is de kans groot dat er in de morgen een hond tussen ons in ligt. Ik vind dat niet heel erg, ik ben er niet vies van, maar soms denk ik wel: hállo?!" Lees meer Opgebiecht: ‘Ik heb een patiënt geholpen met masturberen’ Aandacht "Als Sil wakker wordt, dan groet hij eerst zijn hond. Dat gaat er meteen enthousiast aan toe. En vanaf dat moment is alles op Jock gefocust. Sil staat op, want Jock moet eruit. Jock dit, Jock dat, soms word ik gestoord van Jock. Waar een normaal stel soms naar huis moet, omdat de kinderen alleen zijn of de oppas moet worden afgelost, staat bij ons Jock centraal. Iets leuks doen in het weekend? Kan, maar eerst een uur wandelen. Vervolgens kunnen plannen makkelijk sneuvelen als blijkt dat Jock ergens niet welkom is. Soms denk ik: kan je ook een keer iets voor míj doen? Het is dubbel: ik vind het superleuk om te zien hoe gepassioneerd Sil is met dieren. Als ik hem zie stoeien met zijn hond, dan maakt dat me blij. Aan de andere kant denk ik: iets meer aandacht voor mij zou ook leuk zijn. Heel voorzichtig probeer ik dat weleens duidelijk te maken, maar op die manier heb ik ontdekt dat er bij Sil meerdere relaties zijn gesneuveld om zijn hond - júíst omdat zijn exen er commentaar op hadden. Ik wil Sil niet kwijt, maar baal ervan dat ik jaloers moet zijn op een hond." Dit artikel komt uit Flair 40-2019. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. Tekst: Valerie van der Meer | Beeld: iStock

Florien (34): “Bang als ik was voor de zoveelste teleurstelling, werd ik al met buikpijn wakker. Stel je voor dat het wéér negatief zou zijn? ‘Kom op, schat, je kunt het. Je bent de sterkste vrouw die ik ken,’ moedigde Menno me aan voordat ik naar de prikpost reed om bloed te laten afnemen. En toen kon het wachten beginnen. De wijzers leken wel met stroop aan de klok vast te zitten, zo langzaam tikten de seconden, minuten, uren voorbij. En ja, hoor, na uren wachten bevestigde het ziekenhuis wat ik eigenlijk wel wist: wéér niet zwanger." Ik wil moeder worden "Het was onze vierde embryoterugplaatsing en als ik heel eerlijk ben, weet ik niet of ik nog wel voor de vijfde poging wil gaan. Dat ik moeder wil worden, staat mijn hele leven lang al vast. Ik was zo’n meisje dat uren met haar poppen kon zitten tutten en als tiener op buurkinderen, neefjes en nichtjes paste. Toen ik na een aantal nikserige relaties Menno tegen het lijf liep, kwam het gesprek dan ook al snel op kinderen. Gelukkig bleek hij ze net zo graag te willen als ik, dus voor ons allebei voelde het niet meer dan logisch dat we al binnen een jaar stopten met anticonceptie. Natuurlijk hoopten we dat ik meteen zwanger zou raken, maar we hielden er heus wel rekening mee dat het best even kon duren. Toch was de teleurstelling dat ik elke maand weer ongesteld werd groot, en die werd steeds groter. De angst dat we misschien geen kinderen konden krijgen, groeide met de maand. Na vijftien maanden zijn we naar de huisarts gegaan, die ons doorstuurde naar het ziekenhuis." Vier keer een ivf-poging "We waren blij dat we actie ondernamen, dat er eindelijk wat zou gebeuren. Maar toen begon het eigenlijk pas. Wachtlijsten, bloedprikken, afspraken, inwendige onderzoeken, kweekjes, zaad-inlever-afspraken, nog meer wachten, nog meer afspraken… En ze konden niets vinden. Er is geen aanwijsbare reden waarom het ons niet lukt om kinderen te krijgen. Met Menno en met mij is niets mis op voortplantingsgebied. Soms gebeurt dat, volgens onze arts. Inmiddels zijn we drieënhalf jaar, heel veel hormoonbehandelingen, twaalf keer IUI (waarbij ze je in de baarmoeder insemineren) en nu dus vier keer ivf verder en hebben we nog geen kind. Wat we inmiddels wel hebben, is een voortdurende spanning en onzekerheid in ons leven die onze relatie niet ten goede komt." Teleurstelling "We zijn constant bezig met onze kinderwens en de teleurstelling wanneer we toch weer niet in verwachting zijn, is slopend. Ik word er kribbig van, Menno keert in zichzelf. Bij vlagen lijkt het wel een koude oorlog bij ons thuis. Op andere momenten lijken we weer te beseffen dat niemand ons begrijpt, behalve wij elkaar, en dat zorgt juist weer voor een enorme connectie. Ik heb ook moeite met andere kinderen. Iedereen om me heen lijkt zwanger en als er weer een vriendin is bevallen, moet ik mezelf echt oppeppen om op kraambezoek te gaan en blij voor haar te zijn. Als mijn zusje klaagt over hoe druk het is met drie kleintjes, wil ik het liefst tegen haar schreeuwen dat ze het tenminste druk kán hebben met haar kinderen. Kortom: ik word hier geen leuker mens van. En ik ben inmiddels op een punt gekomen dat ik niet weet of ik het trek om nog een keer teleurgesteld te worden…" Lees ook Opgebiecht: ‘Ik heb een patiënt geholpen met masturberen’ Twee embryo's over "Er zijn nog twee cryo’s over, twee kleine, ingevroren embryo’s die misschien wel onze baby kunnen worden. Maar ik twijfel of ik ze wil laten terugplaatsen. Steeds vaker denk ik: laat maar zitten. Ik geloof bijna niet meer dat een kind al deze pijn en al dit verdriet kan ‘goedmaken’. En er zijn natuurlijk zat andere manieren om je liefde kwijt te kunnen. We hebben in Nederland bijvoorbeeld een enorm tekort aan pleegouders. Ik heb weleens geprobeerd daar met Menno over te praten, maar die leek daar niets van te willen weten. ‘Ik wil een kind van mezelf en dat komt heus goed,’ zei hij. Maar ja, dat was bij ivf-poging één. Ik ga er binnenkort nog eens over beginnen, denk ik, want zo kan het niet meer. En wat hebben we eraan om te blijven proberen een kind te krijgen als dat ons alleen maar uit elkaar drijft?” Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. Tekst: Rianne Sepers

Sabine (34): "Mijn broer Freek vertelde me laatst rustig en vastbesloten dat Julie, mijn nichtje, niet meer bij ons mag logeren. ‘WTF? Waarom niet?!’ vroeg ik geschrokken. Mijn schoonzus Annemare blijkt woedend omdat ik Julie soms ‘verkeerd eten’ geef, dat niet past bij hun veganistische levensstijl… Maar het kind is nog geen tien, houd op zeg!" Activist "Mijn broer is al zo lang ik me kan herinneren vegetariër. Dat mijn ouders en ik dat niet zijn, was vroeger nooit een probleem. Mijn moeder zorgde er altijd voor dat er voor hem een alternatief voor vlees was. We noemden hem vroeger altijd een beetje lacherig ‘onze activist’ en daar was hij trots op. Toen hij trouwde met Annemare, werd dat nog sterker. Zij is in mijn ogen echt zo’n geitenwollensokkentype, maar dat mag ik niet zeggen, want dan wordt Freek boos. Freek werd van vegetariër veganist, samen met Annemare verbouwt hij hun eten en ze maken hun huis zo energieneutraal mogelijk. Hartstikke goed bezig hoor, maar ik heb er gewoon minder mee en ik heb er ook het geld niet voor. Bizar duur, zo’n levensstijl! Ze hebben een dochter, Julie, op wie ik stapelgek ben. Ze is acht en komt geregeld bij mijn vriend en mij logeren. Annemare stelde daar ooit wel wat voorwaarden aan." Regeltjes "Julie mag bijvoorbeeld geen vlees, dat snap ik best. Dat ken ik nog van Freek. Ze mag ook geen vis, oké. Maar inmiddels zijn alle dierlijke producten uitgesloten, ook zuivel. En ook E-nummers en toegevoegde suikers zijn uit den boze. Alles moet verantwoord, biologisch, ecologisch – weet ik veel. Ik heb ooit een hele lijst gehad waaraan ik me moest houden. Doe normaal, dat kind is acht! Een keer een snoepje, koekje of glas frisdrank is toch geen ramp? Kortom, ik neem die regels al jaren met een flinke korrel zout. Ik ga toch niet mijn hele voorraadkast aanpassen als mijn nichtje komt logeren? Dus ik geef toe: Julie heeft hier vaak iets gehad wat van Annemare niet mag. Freek is er makkelijker in, dat weet ik, maar als het erop aankomt, steunt hij Annemare. Het is niet dat Julie allergisch is of dat ze bepaalde dingen niet mág eten omdat die niet goed voor haar zouden zijn. Het zijn puur de ideeën van haar moeder. Een tussendoortje is in hun ogen een stuk komkommer of een onbespoten appel." Lees ook Opgebiecht: ‘Ik heb een patiënt geholpen met masturberen’ Kruidenheks "Als ze hier is, staan er koekjes of dropjes. Daar heeft ze niet eens zo veel belangstelling voor. Als ze nou meteen de hele pot zou leegeten, zou ik dat heus niet toestaan. Maar een enkel dropje of stukje chocola kan toch wel? En als wij een broodje kaas eten en zij wil dat ook, houd ik dat ook niet tegen. Freek weet dat wel, maar kennelijk is het nu ook bij zijn vrouw, de ‘kruidenheks’, terechtgekomen… Zij is nu laaiend, omdat wij ons niet aan haar regels houden! Ik heb me er nooit zo druk over gemaakt, maar dit slaat alles. Julie mag hier nu niet meer logeren, omdat wij slecht voor haar zouden zijn. Nee, ouders die alles verbieden, dat is wel gezond?! Laat Julie later als ze wat ouder is haar eigen keuzes maken, maar doe niet zo overdreven dramatisch als ze een keertje iets anders krijgt dan thuis. Ik weet dat Julie ook graag bij mij is. Ik vind het niet chill. Het liefst zou ik Annemare even goed zeggen wat ik van haar en haar idiote ideeën vind. Geen goed idee, vinden zowel mijn ouders als mijn vriend. Ik moet me dus inhouden, want ik wil mijn nichtje wel heel graag blijven zien." Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. Tekst: Valerie van der Meer | Beeld: Gettyimages

Barbara (29): “Dit zal op veel vrouwen raar overkomen, maar het is waar: ik heb niks met kinderen. Sterker nog: ik heb een hekel aan kinderen. Altijd gehad ook. Toen ik zelf klein was en mijn vriendinnetjes met poppen speelden, vond ik dát zelfs al stom. Op zich niet erg, maar nu vriendinnen om me heen zwanger raken en de eerste baby’s geboren zijn, weet ik niet zo goed wat ik ermee aan moet." Ik wil geen kinderen "Het is helemaal geen ramp, iedereen zijn ding natuurlijk. Voor mezelf heb ik er nooit aan getwijfeld of ik ‘later’ kinderen zou willen. Nee! Had je het me gevraagd toen ik 10 was, dan had je al een ‘nee’ gehoord, op mijn 20ste wilde ik ze ook niet en nu nog steeds niet. Dat blijft zo, dat weet ik zeker. In mijn relaties ben ik daar altijd eerlijk in geweest. Als het ooit al zo serieus was dat er over de toekomst nagedacht werd, gaf ik meteen aan dat ik nooit moeder zou worden. Dat is niet vaak gebeurd, met mijn huidige vriend meegerekend heb ik het 3 keer verteld. Ik wil er niet omheen draaien en ik houd van duidelijkheid. David, mijn vriend, en ik zitten op een lijn, hij wil ook geen kinderen. We zijn allebei zeker van onze zaak, dus dat zal nooit tussen ons in komen. Maar weet je wat het nu is? Ik zit duidelijk in de leeftijdsgroep dat bijna alle mensen bloedjeserieus met kinderen bezig zijn. Echt, volgens mij houdt het iedereen in mijn omgeving bezig. We hebben best veel vrienden en er zijn bij onze vrienden ook al wel wat kinderen geboren, wat dus betekent dat je op kraambezoek moet. Gatverdamme, wat haat ik dat! Ik weet dat ik het daar nog veel moeilijker mee heb dan David, die weet zich nog wel een houding te geven." Kraambezoek "Ik vind kraambezoek echt vreselijk. Ik heb geen idee wat ik moet zeggen als ik een baby onder ogen krijg. De waarheid kan ik nooit zeggen, dus ik lul maar mee met anderen: ‘Agossie, wat een lief koppie, dat lachje, wat een leuk mutsje heeft ze op…’ Dat soort dingen. Daar moet je ook nog mee uitkijken, want voor je het weet, krijg je zo’n kind in je armen gepropt. ‘Kijk uit voor het hoofdje!’ roept de trotse vader of moeder daar dan bij. Hállo, vraag ik erom? Ik heb helemaal geen zin om met zo’n baby in mijn armen te zitten en te doen of het een wereldwonder is. Je moet nog goed opletten ook, want voor je het weet kotsen ze je onder. David houdt zich dan beter staande dan ik. Hij is de enige die weet dat ik op zo’n moment in een soort paniek raak. Hij kent me door en door en als het even kan, helpt hij me meteen. Hij neemt zo’n kind dan van me over, ziet mijn opluchting en geeft de baby zodra hij kan terug aan een ouder. Thank god for that! " Lees ook Opgebiecht: ‘Het klinkt misschien raar, maar ik ben zo blij dat mijn opa dood is’ Niks met kinderen "Vooral bij goede vriendinnen die ik al heel lang ken, vind ik het lastig. Weet je, je hóeft natuurlijk niet op kraambezoek, dus als het even kan ga ik niet. Dan stuur ik een leuke knuffel op, kaartje erbij, klaar. Maar dat kun je niet bij iedereen maken, vriendinnen die je kent van de middelbare, bij hen moet je gewoon langs. Een keertje op bezoek gaan, dat kan ik best opbrengen. Ik haat het, maar doe het wel. Maar wat moet ik met een babyshower?! Fuck off! Wees blij dat dat kind er nog niet is en ga lekker mee de kroeg in, zou ik denken. Dan drinkt de aanstaande moeder maar een avondje alcoholvrij bier of fris. Nou ja, het mag duidelijk zijn: ik heb er niks mee en voel er niets voor. Ook begrijp ik niet waarom ik naar een verjaardag van een kind van vrienden zou moeten als dat kind een paar jaar oud wordt. Hoezo? Nodig me liever niet uit. Ik kom wel naar het feestje van de ouders, stukken gezelliger. Ja, ik vind het raar dat jonge ouders niet inzien dat niet iedereen is zoals zij zijn. Nee, niet iedereen is geïnteresseerd in je kind. Niet iedereen krijgt er warme gevoelens van. Niet iedereen voelt zich op zijn gemak bij kinderen. Probeer je gewoon eens te verplaatsen in iemand die er anders over denkt.” Dit artikel stond in Flair 35-2019.  Tekst: Valerie van der Meer | Beeld: iStock

Elvira (32): “Seks. Het lijkt soms wel of alles daarom draait en of iedereen er dol op is. En daar snap ik dus niks van. Ik heb eigenlijk bar weinig met seks, nooit gehad ook." Niks met seks Vóór mijn huidige relatie heb ik twee andere vriendjes gehad. Met de eerste, mijn middelbare-schoolliefde, ging ik op mijn zeventiende voor het eerst naar bed. Ik had me er na verhalen van vriendinnen en uit tijdschriften meer bij voorgesteld, maar dacht ook dat het vast beter ging worden omdat we allebei nogal onervaren waren. En op zich werd het ook wel beter – dat kon ook niet anders, aangezien die eerste keer maar vijftien seconden duurde – maar leuker ging ik het niet vinden. Ook bij mijn tweede vriend werd dat niet beter en nu, na inmiddels acht jaar met mijn huidige vriend die ik helemaal te gek vind, weet ik inmiddels wat ‘het probleem’ is: ik houd gewoon niet zo van seks. Ik heb er ook geen hekel aan, maar seks doet me gewoon niks. Fysiek is er niets mis, hoor, ik kan opgewonden raken en klaarkomen en ik vind het ook fijn om te zien dat mijn vriend wel plezier beleeft aan onze schaarse vrijpartijen. Hij zorgt er ook altijd voor dat ik aan mijn trekken kom, alleen vind ik die ‘trekken’ niet zo leuk en spannend als de meeste mensen, geloof ik. Ik zou echt niks missen als we het nooit meer zouden doen." Niemand snapt het "Mijn vriendinnen snappen hier niks van. Ik had verwacht dat ik niet de enige zou zijn die het alleen maar doet om haar man te plezieren, maar de vrouwen met wie ik erover praat, herkennen het niet. Mijn beste vriendin zegt dat ze de vlag zou uithangen als haar vriend zo veel tijd aan haar zou besteden in bed als de mijne doet. Die verlangt juist enorm naar vaker en meer. Dat snap ik dan weer niet. Ik vind seks zo’n enorm gedoe. Ten eerste al om er de tijd voor te vinden. ’s Avonds in bed ben ik vaak zo moe dat ik wil slapen en ’s morgens staat onze driejarige dochter voor dag en dauw naast ons bed. En dan heb ik het nog niet eens over al dat geplak. Zwetende lichamen, zijn zaad dat overal lijkt te zitten als we klaar zijn… Kun je wéér onder de douche. Als het er dan toch een keer van komt – omdat mijn vriend vraagt of ik met hem wil vrijen en ik vind dat ik dat niet kan weigeren – ben ik in mijn hoofd altijd bezig met andere dingen. Ook al doet hij hartstikke zijn best om mij te plezieren, mijn gedachten dwalen gewoon af. Ik doe mee, maar ondertussen ben ik een boodschappenlijstje aan het maken of bedenk ik me wat ik zal aantrekken naar die werkbespreking." Lees ook Opgebiecht: ‘Ik zou er met mijn minnaar vandoor gaan, maar liet hem staan’ Hij heeft die behoefte wél Waarom ik het dan toch doe? Voor hem. Ik hou van hem en ik weet dat hij er wél behoefte aan heeft. Hij weet dat ik weinig belangstelling heb voor seks, dat het van mij niet zo hoeft en ik in elk geval nooit zo word overvallen door lust of zin dat ik zelf initiatief neem. Hij heeft er begrip voor en wil niet dat ik het tegen mijn zin doe, dus we hebben afgesproken dat als hij er behoefte aan heeft, hij dat aangeeft. En dan vrijen we dus. Niet per se tegen mijn zin, maar ook niet vanuit eigen behoefte. En dat vind ik prima, want verder zijn we samen ontzettend gelukkig. Ik zou het zonde vinden als onze relatie scheuren zou oplopen als hij voor zijn behoeftes buiten de deur gaat rondkijken. Want ook al zegt hij dat hij dat nooit zou doen, ik kan me voorstellen dat als je als jonge vent nooit meer seks hebt terwijl je daar wel zin in hebt, je vanzelf minder bestand raakt tegen verleidingen van buitenaf. En zo erg is het ook weer niet om af en toe mijn verstand op nul te zetten en gewoon maar mee te doen. Uiteindelijk heeft seks me wel het mooiste opgeleverd dat ik heb: onze prachtige dochter.” Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. Tekst: Rianne Sepers | Beeld: Getty Images

Floor (35): "Ooit hadden Mike en ik een stiekeme relatie. We waren allebei bezet, maar werden verliefd en wilden er samen vandoor gaan. Mike had een lange vakantie geboekt, de tickets waren er al. In Thailand zouden we samen toekomstplannen maken en onze relaties verbreken. Maar op het laatste moment haakte ik af…" Saaie relatie "Maarten en ik waren toen acht jaar samen en flink ingedut. Alles was oké, maar niet bijzonder meer. Bewust kinderloos, allebei een baan en een leuke gezamenlijke vriendenkring. We hadden elkaar altijd de vrijheid gegund. Ik ging regelmatig met vriendinnen op stap of een weekendje weg. Daarom was het niet moeilijk om geheimen voor elkaar te hebben. Toen ik stiekem iets kreeg met Mike, heeft Maarten dat nooit vermoed. Hij weet er niets van. Mike leerde ik kennen tijdens het uitgaan. Wég was ik van hem, zelden voelde ik me zo tot iemand aangetrokken. Mijn beste vriendin zag het gebeuren en waarschuwde me, maar wist niet dat hij me onopvallend een visitekaartje gaf. Een dag later belde ik hem en nog diezelfde avond spraken we af en hadden we seks in zijn auto. Het verbaasde me dat het me zo makkelijk afging. Het bleef niet bij die ene keer, we spraken vaker af. Ik vond het spannend, we hadden geweldige seks en ik liep met mijn hoofd in de wolken. Als ik thuiskwam en Maarten me vroeg waar ik was geweest, gooide ik er een naam van een vriendin in. Hij vroeg nooit door." Uitmaken op vakantie "Ik heb niemand verteld over Mike, ook mijn beste vriendin heeft nooit geweten dat ik contact met hem had. En ging het eerst enkel om seks, later merkte ik dat het meer werd. Als we samen waren, was er zo’n goede vibe. We zagen elkaar één keer per week: soms een uurtje, soms een avond en we hebben een paar keer samen een nacht doorgebracht in een hotel. Ik werd verliefd. Ik wist dat Mike vaker een verhouding had gehad naast zijn relatie. Hij zei dat hij liefde en lust goed gescheiden kon houden, maar toch werd ook hij verliefd. Doordat ik zo weg was van Mike, ging ik me vaker ergeren aan Maarten. Toen Mike me vertelde dat hij ook begon te twijfelen aan zijn relatie schrok ik, al deed het me ook goed. We hebben veel gepraat, fantaseerden over een leven samen en werden daarin serieuzer. Op een avond vertelde Mike dat hij voor ons samen een vakantie naar Thailand had geboekt. Ik schrok me rot, maar had er ook veel zin in: mijn leven met hem zou zo anders en leuker worden. We zouden vanaf ons vakantieadres laten weten dat we er samen waren en onze huidige relaties verbreken." Lees ook Opgebiecht: ‘Ik ben zwanger, maar eigenlijk helemaal niet blij met deze tweede baby’ Paniekaanval "Een paar dagen voordat we zouden vertrekken, bedacht ik me. Ik durfde niet, kreeg een paniekaanval tot aan hartkloppingen toe. Ik belde Mike en zei dat ik hem móést zien die avond. Toen we elkaar zagen, vertelde ik dat ik niet door zou gaan met het plan. Hij begreep het niet, logisch, ik begreep mezelf niet eens. Die avond stopte ons avontuur. Ik denk nog elke dag aan hem, maar denk ook dat ik de juiste beslissing heb genomen. We hebben elkaar niet meer gezien of gesproken. Hoe ik me zo in dit avontuur kon storten, snap ik nog steeds niet. Wat bezielde me? Ik schaam me voor wat er is gebeurd. Ik wilde mijn hele leven, baan, vrienden én Maarten opgeven voor hem. Zo stom. Of niet, ik zal het nooit weten." Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief. Tekst: Valerie van der Meer | Beeld: Gettyimages