Moord in de molen #8: ‘Gaat hij echt de boel in de fik steken?’

Mijn gedachten vliegen alle kanten op. Hoe kan ik hier weg? Gaat hij werkelijk de boel in de fik steken? Mijn molen! Maar als hij dat lont in die fles aansteekt, dan gaat hij toch zelf ook in vlammen op? Dit is toch geen zelfmoordmissie van die gast? Is dit mijn einde?

Ik moet tijd rekken. ‘Waarom doe je dit? Wat bereik je hiermee?’ Terwijl ik de woorden uitspreek, denk ik terug aan een paar dagen eerder, toen hij me een goede prijs bood voor mijn molen. ‘Je wilde mijn molen toch kopen? Wat schiet je er in godsnaam mee op als je hem laat afbranden?’

Marcel de makelaar rolt met zijn ogen. ‘Het gaat me niet om die molen. Die ging sowieso wel tegen de vlakte. Het gaat om de grond, schat. Een hotel op deze plek… je wilt niet weten hoeveel dat oplevert. Ik heb een koper die staat te trappelen. Miljoenen.’

‘En wat heeft dit alles te maken met de moord die hier ooit is gepleegd?’

Hij lijkt heel even van zijn stuk gebracht. ‘Huh? Niks. Dat was een uitgelezen mogelijkheid om je angst aan te wakkeren. Ik had gehoopt dat dat verleden, in combinatie met je boze buurtgenoten, genoeg zou zijn om je te laten vertrekken.’

‘En nu? Ik wil je niet vertellen wat er schort aan je grote plan, maar als je dat lont aansteekt, valt er weinig meer te verkopen voor je. Dan loop jij hier ook niet weg met een schroeiplek op je mouw.’

‘Je hebt flink wat praatjes, meisje. En tegen mij praten alsof ik een dom kind ben, maakt het er niet per se beter op voor je. Ik zal je precies vertellen wat we gaan doen. Jij gaat naar de badkamer en draait de deur op slot. Daar kleed je je uit en doe je je badjas aan. Nee, je hoeft niet zo moeilijk te kijken, ik ben dan allang weg. Dan pak je je föhn en ga je maar gewoon zitten of zo. Het is allemaal snel voorbij. Mensen zullen denken dat de föhn de elektriciteit heeft doorgebrand. Zo’n oud huis… Een ongeluk zit in een klein hoekje.’

‘Denk je dat ik gek ben? Ik ga toch zeker niet zitten wachten op mijn dood? Geef me één reden om niet nu weg te rennen.’

‘Behalve het mes dat ik letterlijk op je keel heb, bedoel je? Jonah.’

De naam van mijn neefje voelt als een schop in mijn maag. Hoe weet hij wie Jonah is? Michael en Kim zijn hier na de verhuizing maar één keer geweest.

‘Luister Sanne. We kunnen hier nog een uur blijven praten, maar dit is zoals het gaat zijn. Ik weet waar je broer en schoonzus wonen met dat schattige jongetje. Als je iets probeert, zijn zij aan de beurt.’

Ik slik. Ik voel me als een vlieg in het web van een spin. Ik begin me te realiseren dat ik hier niet uit kan. ‘Oké, ik ga wel naar de badkamer.’ In een laatste wanhopige stuiptrekking van mijn brein probeer ik in te schatten of ik uit het badkamerraam kan klimmen, maar dat is te klein. Het is voorbij. Mijn molen en ik gaan samen ten onder.

Marcel laat het mes zakken en richt het op mijn rug. ‘Ga dan,’ zegt hij.

De volgende momenten beleef ik in een roes. De deur die open getrapt wordt, de politiemannen die de makelaar tegen de grond werken, het geluid van de glazen fles die op de grond uiteenspat, de sterke armen van John om me heen, de geruststellende stem van Gwen, de honderden vragen van de agent.

Ik heb geen idee hoeveel tijd er is verstreken als we eindelijk met z’n drieën zijn.

‘Waarom zijn jullie eigenlijk teruggekomen?’ vraag ik terwijl ik met een deken om me heen sip van mijn hete thee.

‘Het was iets wat John zei,’ antwoordt Gwen. ‘Over hoe zijn opa zijn hele leven heeft gewenst dat hij Marieke niet alleen had gelaten toen Kees met haar wilde praten in de molen. Dat ze nog had geleefd als hij haar achterna was gegaan.’

‘Het voelde niet goed,’ vult John aan. ‘Ik zou het mezelf nooit hebben vergeven als er iets met jou was gebeurd.’ Hij strijkt een lok haar achter mijn oor.

Gwen kijkt van John naar mij. ‘Oké jongens. Het was me het avontuur wel. Ik ga. Volgens mij kunnen jullie het vanaf hier wel met z’n tweeën af.’ Ze knipoogt.

Dit was de laatste aflevering van Moord in de Molen. Binnenkort start een nieuw vervolgverhaal.