Moord in de molen #7: ‘Ik wil het liefst keihard gillen’

Gwen laat verbijsterd het vel papier dat ik haar net gaf, zakken. Haar mond staat open. Ik merk dat ikzelf nog steeds een beetje tril.

‘En deze lag net in de bus?’

Ik knik. ‘Het is al de derde.’

Deze brief bevatte de kortste boodschap die ik tot nu toe heb gekregen. ‘VOLGENDE KEER BLIJFT HET NIET BIJ DE SCHUUR’. Voor de zoveelste keer doemt het beeld op van de vlammen die uit mijn schuur sloegen.

‘Moeten we niet gewoon naar de politie, San? In plaats van zelf te gaan klooien? Ik help je graag, maar is dit verstandig?’

‘Ik wil dat het ophoudt. En de politie tikt het in op de computer en laat één keer een extra auto langsrijden. Verder kunnen ze toch niks.’

Gwen haalt haar schouders op. ‘Goed. Showtime dan maar.’

Mijn beste vriendin is gisteravond laat al gekomen. Ze heeft haar auto twee straten verderop gezet en is in het donker via de achterdeur naar binnen geslopen. Zo weten we zeker dat niemand haar gezien heeft. Sinds gisteravond zijn alle gordijnen dicht. Met een zonnebril en een hoodie – de mijne – kan ze zo voor mij doorgaan; we hebben hetzelfde postuur en dezelfde lange bruine haren.

Gwen staat op en pakt mijn autosleutels. ‘Oké, ik ga dus naar John. En jij houdt je telefoon IN je hand. Over een uur bel ik je, en als je niet opneemt, komen we meteen hiernaartoe.’

Ik ben blij dat John mijn idiote idee zag zitten. Het had wat overredingskracht nodig, ook hij vond het niet veilig. Maar hij begreep gelukkig ook dat ik hier nú vanaf wil.

Gwen geeft me een knuffel. Ze houdt me steviger vast dan normaal. ‘Doe voorzichtig, vrouw.’

‘Tuurlijk,’ zeg ik dapper. Ik slik.

Het is nog nooit zo stil geweest in mijn molen. Het getik van de klok die ik op een antiekmarktje heb gekocht, is oorverdovend.

Ik ben op de grond gaan zitten, tegen mijn kookeiland aan. Daar val ik niet meteen op als er iemand binnen komt. Ik heb de voordeur niet op slot gedaan. ‘Ik’ ben zo overduidelijk van huis gegaan, dat het op deze manier wel heel uitnodigend wordt voor de stalker – wat natuurlijk de bedoeling is. Ik heb een groot keukenmes in mijn hand, mijn knokkels zijn er wit van.

Dan hoor ik iets in de bijkeuken. Hoewel ik verwachtte dat er iemand zou komen, bonst mijn hart in mijn keel en wil ik het liefste keihard gillen of wegrennen. Of allebei.

Langzaam sta ik op. Ik ben zo bang dat ik bijna uit mijn lichaam treed.

Een gehandschoende hand op de deurklink is het eerste wat ik zie als de deur naar de keuken opengaat. Het duurt even voordat ik hem herken, in een zwarte trui met capuchon. Hij ziet er totaal anders uit dan in zijn strak gesneden pak en die lichtbruine leren schoenen.

Hij schrikt als hij mij ziet, maar herpakt zich snel.

Op mijn beurt schrik ik zo van de glazen fles met lont die hij in zijn hand heeft én van het feit dat de makelaar tegenover me staat – van alle mensen op deze planeet was hij wel de laatste die ik hier verwacht had - dat ik een moment volledig in de war ben. Mijn verwarring is blijkbaar van mijn gezicht te lezen, want voor ik het weet, grist hij het keukenmes uit mijn hand.

‘Geef die maar aan mij,’ zegt hij terwijl zijn kaken nauwelijks van elkaar komen. De vlijmscherpe punt van het mes raakt op het nippertje mijn keel niet.

‘En laat die maar vallen.’ Hij knikt naar de telefoon in mijn linkerhand. Ik kan niet anders doen dan wat hij zegt. Door het plastic hoesje maakt mijn telefoon een doffe klap als hij op de grond terechtkomt.

‘Zo, en nu is het tijd voor een gezellig vuurtje. Je kan niet zeggen dat ik je niet gewaarschuwd heb, Sanne.’

Volgende week: In het zinderende slot van Moord in de Molen lezen we of Sanne kan ontkomen.

_{Bron: Zet hier de bron van je artikel en link naar de juiste webpagina.}