Moord in de molen #6: ‘Hij heeft haar gewurgd’

De brandweermannen hebben het sein ‘brand meester’ gegeven. Mijn keel is dicht van ingehouden tranen. Net als ik naar de voordeur wil lopen, hoor ik de piepende remmen van een fiets achter me. Ik draai me om en kijk in de ogen van John, die zo groot zijn als schoteltjes. ‘Jezus, wat is hier gebeurd? Ben je oké? What the fuck?’

Ik haal m’n schouders op. ‘Brand in de schuur. Ik weet het ook niet.’ Ik voel dat mijn lip trilt. Eigenlijk wil ik er nu niet meer over praten, dan ga ik echt huilen.

‘Wat erg,’ zegt John en hij legt zijn hand op mijn arm. In zijn ogen zie ik oprecht medeleven, en de shock op zijn gezicht toen hij aankwam, was echt. Tenzij hij de beste acteur ter wereld is, wat me niet het geval lijkt, want dan zou hij niet in dit gehucht wonen maar in Los Angeles, kan ik hem definitief van mijn verdachtenlijstje afstrepen. Ondanks de gigantische steen in mijn maag voelt dat prettig. Ik vind John fijn gezelschap, fijner dan ik me tot op dit moment had gerealiseerd. Ik wil hem vertrouwen.

‘Mag ik je iets geks vragen?’ hoor ik mezelf vanuit het niets zeggen. ‘Is Marieke hier in de buurt begraven?’

John knikt. ‘Ja, op de begraafplaats achter het kerkje. Hoezo? Wil je ernaartoe?’

‘Ja, ik heb het gevoel dat ik dat moet doen.’

‘Zal ik met je meegaan?’

‘Nee dank je, ik wil even alleen zijn.’

‘Oké. Zal ik je later appen? Misschien kan ik je helpen met het opruimen van de schuur.’

‘Dat is lief, dank je.’

Totaal onverwacht trekt hij me tegen zich aan voor een knuffel. Hij ruikt lekker. We kennen elkaar pas een paar weken, maar het lijkt een eeuwigheid.

Ik zit op de grond bij het graf van Marieke. Nadat John had uitgelegd waar het ongeveer lag, was het niet moeilijk te vinden. De steen is verweerd, onkruid piept door het grind van het graf. Er staat een verlept bosje bloemen.

‘Wat heeft dit alles toch met jou te maken?’ zeg ik zachtjes. Ik hoop op een ingeving, maar die komt niet. In mijn hoofd is het een grote brij.

Ik denk terug aan de woorden van de makelaar. ‘Er is ooit iemand vermoord in de molen.’ Arme Marieke. Door al je dagboeken en de foto’s heb ik het gevoel dat ik je ken. Toch hangt er geen nare energie in de molen, als ik soms al iets voel is het meer jouw bescherming.

Het is een tragisch verhaal, dat me intens heeft geraakt. Een crime passionel. Die mooie, lieve molenaarsdochter die nog een heel leven voor zich had en moest trouwen met een boerenjongen uit het dorp van wie ze niet hield. Kees, haar ware liefde, kon het niet verkroppen en dacht: als ik je niet kan krijgen, zal niemand je krijgen. Hij heeft Marieke in de molen gewurgd.

Kees probeerde te vluchten, maar kwam niet ver. Hij heeft het grootste deel van zijn leven in de gevangenis gezeten en de laatste jaren van zijn leven als een kluizenaar geleefd. Buiten de regio, want niemand wilde hem nog hier. Jan trouwde pas op latere leeftijd. Volgens John, zijn kleinzoon - waar ik nog steeds van in shock ben – is hij altijd stil en teruggetrokken geweest. De dood van Marieke, op wie hij wél verliefd was, heeft hij nooit kunnen verwerken.

Ik pak de foto van Marieke uit mijn tas. Die heb ik standaard bij me, geen idee waarom. We lijken wel een beetje op elkaar. Ze lijkt nog nét iets meer op mijn beste vriendin Gwen, die volgens velen mijn tweelingzus kan zijn.

Ineens weet ik het. Met een beetje kunst- en vliegwerk kan Gwen voor mij doorgaan. Als de stalker ‘mij’ van huis ziet gaan, kan ik hem of haar betrappen.

Volgende week: Sanne’s plan lijkt te werken, maar brengt haar ernstig in gevaar.

_{Bron: Zet hier de bron van je artikel en link naar de juiste webpagina.}