Moord in de molen #3: ‘Met bonzend hart pak ik het vel op en vouw het open’
Wat voorafging: Sanne ontvangt een dreigbrief. Als ze hem weggooit, wordt ze aangestaard door een oudere man.
Over Moord in de molen
‘Moord in de molen’ is een vervolgverhaal dat exclusief op Flair.nl te lezen is. Deze thriller bestaat uit 8 hoofdstukken. Elke vrijdag verschijnt het nieuwste hoofdstuk online.
‘Doe mij maar zo’n lekkere citroenlimonade,’ zeg ik tegen het jonge meisje in het kraampje. ‘Heb je hem zelf gemaakt?’
Het meisje knikt trots. ‘Van organische citroenen, moet ik van mijn moeder zeggen.’
Ik knipoog. ‘Hij is vast heerlijk.’
Ik kijk om me heen. Voor zo’n klein dorp zijn er superveel mensen op het plein. Het zou me niets verbazen als iederéén uit het hele dorp hier is.
‘Druk hè?’ klinkt ineens een mannenstem achter me. Ik draai me om en kijk in de vrolijke ogen van John. ‘Het jaarlijkse lentefeest is nogal een ding hier in het dorp.’
‘Ja, die conclusie had ik inderdaad getrokken.’ Ik glimlach. Ik voel me nog steeds niet helemaal vertrouwd bij hem, want vorige week was hij wel heel toevallig net in de buurt nadat ik die creepy brief had gekregen. Maar goed, ik kan en mag niet paranoïde worden. Ik wil hier integreren, een onderdeel worden van de gemeenschap. Zo onopvallend mogelijk laat ik mijn ogen het plein rondgaan. Het kan niet anders dan dat de afzender hier vandaag is. Op mijn beurt voel ik me bekeken, maar ik weet niet door wie.
Nadat John net als ik ook een grote beker citroenlimonade heeft besteld, stelt hij voor om even te gaan zitten.
‘Ben je al gewend?’ vraagt hij. ‘Zijn de mensen een beetje aardig voor je?’
Waarom vraagt hij dat? Weet hij iets? Die brief was allesbehalve aardig.
‘Ja hoor,’ antwoord ik veel te vrolijk. Gelukkig is er niks meer gebeurd sinds die enge dreigbrief, maar om nou te zeggen dat ik me heel welkom voel hier…
‘Mag ik je iets vragen, John? Ik heb dagboeken en foto’s gevonden van een meisje dat Marieke heette. Ze woonde een kleine 100 jaar geleden in de molen. Weet jij misschien meer over haar?’
John lijkt te schrikken, maar probeert dat overduidelijk te verbergen. ‘Niet heel veel. Waarom ben je zo in Marieke geïnteresseerd?’
‘Ze fascineert me gewoon. De manier waarop ze over haar leven schrijft, haar liefdesleven…’
‘Wat schrijft ze dan allemaal?’
‘Oh, te veel om hier allemaal te vertellen. Dat wil ik best een ander keer doen als je wilt. Ik vroeg me voor nu gewoon af of er hier achterkleinkinderen of betachterkleinkinderen van haar rondlopen. Dit lijkt me zo’n dorp waar families generaties lang blijven wonen.’
‘Ja, dat klopt wel,’ peinst John. ‘Maar Marieke heeft geen nakomelingen.’ Hij klinkt ineens resoluut en gaat meer rechtop zitten.
Mijn vragende blik ontgaat hem niet, want na een pauze zucht hij diep en zegt zacht: ‘Marieke is heel jong gestorven. Het is lang geleden, maar nog steeds een pijnlijk verhaal hier in het dorp. Het is beter als je dit laat rusten.’
Moord in de molen #2
Ik wil verder vragen, maar we worden gestoord door de vrouw uit de bakkerij die vlak na mijn verhuizing zo onaardig tegen me snauwde dat ik niet in het verleden moest gaan wroeten. Ze geeft me een nagenoeg onzichtbaar en arrogant knikje en draait meteen naar John. ‘John, je moet de bingo gaan leiden.’
‘Oh ja, ik kom eraan.’ Hij staat op. ‘We spreken elkaar nog wel verder,’ zegt hij tegen mij.
Ik knik.
Een uur later ga ik maar naar huis. Misschien is het mijn eigen onzekerheid, maar ik heb het gevoel dat mensen me mijden als de zwarte pest. Ik probeer het wel weer tijdens het volgende feest, die zijn er genoeg als het straks zomer wordt.
Een dubbelgevouwen wit vel is het eerste wat ik zie als ik de gang van mijn molen binnenkom. Met bonzend hart pak ik het op en vouw het open.
STOP MET GRAVEN. IK WAARSCHUW NIET MEER.
Mijn hand trilt zo dat het vel langzaam uit mijn hand glijdt.
Volgende week: de stalker van Sanne tilt zijn dreigementen naar een hoger niveau.
