Yolantha onderging op haar 14e een abortus: 'De kinderen op school reageerden bikkelhard'

Positieve test

"Als iedereen doet alsof er nooit iets is gebeurd of dat wat je hebt meegemaakt aan jezelf is te wijten, is het heel moeilijk om een ingrijpende ervaring als een abortus te verwerken. Pas sinds kort lukt het me om het een plaats te geven in mijn leven. Ik was veertien toen ik een relatie begon met mijn eerste vriendje. Ik slikte de pil nog niet, want seks was een ver-van-mijn-bedshow.

Toen we na een paar maanden toch begonnen te experimenteren, stond ik niet stil bij de gevolgen. Mij zou zoiets niet overkomen, toch? Helaas ontdekte ik al snel dat het tegendeel waar bleek. Ik was moe, regelmatig misselijk en had de hele dag door honger. Toen ik niet meer ongesteld werd, gingen de alarmbellen af en kocht ik samen met mijn toenmalige beste vriend een zwangerschapstest. Het resultaat: positief."

Grote waas

"Vanaf dat moment beleefde ik alles in één grote waas. Wat ik me nog wel herinner, is dat mijn moeder die avond thuiskwam en dat ik haar meteen mijn zwangerschapstest liet zien. Ook haar eerste reactie was er een vol ongeloof: mijn dochter, dat kan toch niet?! Toen het nieuws eenmaal was doorgedrongen, was ze een van de weinigen die de vraag 'Wat wil jíj ermee doen?' open lieten.

Voor mijn vriendje en zijn ouders was die keuze duidelijk: het moest zo snel mogelijk weg. Ook de dokter bij wie ik aanklopte voor een bloedtest en advies, bood weinig steun of perspectief. Het enige wat ik te horen kreeg, was dat ik weinig redenen had om het kind te houden."

Lijdensweg

"Ik werd met een eerste afspraak bij de abortuskliniek en infofolders over abortus naar huis gestuurd. Omdat ik veel zwangerschapskwaaltjes had, moest mijn school op de hoogte worden gebracht van de situatie. Sommige leerkrachten toonden begrip en waren zorgzaam, anderen werden opmerkelijk afstandelijker.

Ook toen ik de ingreep onderging, kon ik niet bij iedereen op steun rekenen. Op weg naar mijn afspraak kreeg ik berichtjes van klasgenoten: 'Is het waar dat jij een abortus krijgt?' Mijn zogenaamd beste vriend had het rondgebazuind en één van mijn leerkrachten had zijn verhaal bevestigd in de klas. Toch was dat niets vergeleken met de lijdensweg die nog komen moest."

Nieuwe start

“Aan het einde van dat schooljaar - ongeveer een maand na de ingreep - koos ik voor een andere studierichting en een andere school. Een nieuwe start, dacht ik. Niets bleek minder waar. Ik kreeg steeds vaker last van enorme schuldgevoelens en spijt, met paniek- en woedeaanvallen als resultaat.

Ik was zo boos over het feit dat de mensen in mijn omgeving me een beslissing hadden opgedrongen en werd woest dat iedereen deed alsof er nooit iets was gebeurd. Op school was ik steeds vaker afwezig en mijn klasgenoten vroegen zich af waarom. Opnieuw deed mijn 'beste vriend' mijn hele verhaal uit de doeken.”

Pesters

"De kinderen op mijn nieuwe school reageerden bikkelhard. Ze plukten mijn profielfoto van internet en plakten mijn hoofd op een ander lichaam. Die foto werd vervolgens via een groepschat en langs de kant van de weg verspreid met de tekst 'Rape me, please!' erop. Mijn wereld was één grote puinhoop: ik worstelde enorm met mijn emoties en werd bovendien uitgespuugd door mijn leeftijdsgenoten.

Niet per se vanwege die abortus, maar omdat het ‘niet hoort’ om op je veertiende zwanger geweest te zijn. Mijn cijfers op school kelderden pijlsnel, wat er uiteindelijk in resulteerde dat ik de school moest verlaten. Voor de schooldirectie was het een excuus om de pesters die mijn foto hadden verspreid nooit aan te pakken en de hele situatie onder de mat te vegen, voor mij was dat een nieuwe kans."

Taboe

“Dat ik pas drie jaar later met mijn verhaal naar buiten durf te komen, heeft alles te maken met het onbegrip en het taboe dat heerst. Zelfs nu het meer bespreekbaar wordt gemaakt, blijft die stap een grote drempel. Zowel mijn familie als huidige klasgenoten zijn pas sinds kort op de hoogte van mijn verhaal. Tot mijn grote opluchting kon ik dit keer op begrip rekenen.

In de klas werd het onderwerp open besproken en werden er oprechte vragen gesteld, zonder oordeel. Zo belangrijk. Mensen oordelen zo snel, in mijn geval omdat ik op jonge leeftijd zwanger raakte. Ben je tien of twintig jaar ouder, dan heeft iedereen een mening klaar over je keuze voor abortus.”

Lees ook Opgebiecht: ‘Niemand weet dat ik abortus liet plegen’

'Mijn lijf, mijn keuze'

"Maar wie probeert even in de schoenen van die vrouwen te staan? Wie luistert naar het hele verhaal, de reden en de emoties van een vrouw die ongewild voor de keuze komt te staan? Pas als we meer en open over abortus en ongeplande zwangerschap praten, zullen vrouwen als ik de kans krijgen om hun ervaring te verwerken en om zonder vooroordelen of harde, onpersoonlijke kritiek te kunnen zeggen: 'Het is mijn lijf en het is mijn keuze'."

Dit artikel komt uit Flair 09, 2021.

Tekst: Elien Geboers | Beeld: Getty Images