Wendy (35) kreeg een drieling: 'Luiers, voeding, kleding, studeren; je moet er maar niet te veel bij stilstaan'

Kans van 1 op 2 miljoen

“We kregen Mika na een lang traject, via IUI. ‘Als het ons gegund is, willen we wel een tweede kind,’ zeiden we al snel na zijn geboorte tegen elkaar. Toen Mika elf maanden was, gingen we ervoor. Ook dit keer nam het een behoorlijke tijd in beslag; tweeënhalf jaar. Een zegen achteraf, want je zal met een baby al zo snel ook nog een drieling krijgen...

Wat ons is overkomen is vrij uniek; dat het ene embryo dat is teruggeplaatst is gaan delen tot een eeneiige drieling is een kans van één op twee miljoen."

Drie kloppende hartjes

"Mijn partner Jurij (37) zat vanwege coronamaatregelen in de wachtkamer toen ik te horen kreeg dat er drie kloppende hartjes op de echo te zien waren. Ze hebben hem er toen toch maar even bij gehaald.

Jurij was heel bang voor een meerling, voor de komst van Mika al – het leek hem zo veel werk. Na de eerste echo kregen we meteen een tweede, met een moderner apparaat. Daarna zaten we zwijgend naast elkaar in de wachtkamer. ‘Het kan bij jou ook nooit eens normaal,’ doorbrak Jurij de stilte. We waren allebei nog vol ongeloof."

Andere toekomst

"Je toekomst ziet er ineens heel anders uit – ook financieel. Luiers, voeding, kleding, studeren; je moet er maar niet te veel bij stilstaan, bedachten we al snel. We houden van reizen, iets wat we met Mika nog deden. Op pad gaan met drie extra baby’s wordt ineens een ander verhaal. Vooral de praktische en logistieke problemen spookten door ons hoofd: hoe krijg je al die kinderen in een auto?

Op internet zocht ik andere drielingmoeders op. Ik ontdekte dat er risico’s aan deze zwangerschap kleefden. Het volgende gesprek bij de gynaecoloog kwamen we goed voorbereid binnen. We wisten al dat ze ons de optie voor zouden leggen één of twee vruchtjes te laten verwijderen. (De reden van embryoreductie is de kans op een goede uitkomst van de zwangerschap zo groot mogelijk te maken, red.). Voor mij was dat geen optie, ook omdat dit bij een eeneiige drieling nog gecompliceerder ligt.”

Geen roze wolk

“Ik was de eerste drie maanden ongelooflijk misselijk en de zwangerschap was heel pittig. Met bijna dertig weken zijn de meiden geboren. Ze waren heel klein, maar we hadden het erger verwacht. Van een roze wolk was geen sprake. Mika moest in het begin ook niets van zijn zusjes weten.

We waren non-stop aan het voeden en Evi en Zoé hadden ook nog eens sondevoeding. Ze dronken alle drie slecht. Ik heb in het ziekenhuis weleens gezegd dat ze de meiden wat mij betreft terug mochten nemen; ik was er bij vlagen echt even klaar mee.

Inmiddels hebben we twee nanny’s voor de dagen dat ik werk en hebben we een goed ritme te pakken. Structuur en regelmaat, daar draait ons gezin op. De kinderen krijgen altijd tegelijk te eten en gaan tegelijk naar bed. Toen het een paar maanden terug van de ene op de andere dag ’s nachts een drama werd, hebben we een slaapcoach in de arm genomen. Dat heeft geholpen."

Lees ook Anna (25) heeft diaboulimia: ‘Ik ben bezig met een langzame zelfmoord, maar ik wil niet jong doodgaan’

Lachende drieling

"Zoé is de rustigste, Liv is een doerak en Evi zit daar tussenin. Ze lijken uiterlijk ontzettend op elkaar. Soms moeten wij ook echt even goed kijken wie nou wie is. Ik zet ze regelmatig tegenover elkaar in hun eetstoelen en dan moeten ze keihard lachen, alsof ze elkaar begrijpen. Ze gaan ook steeds meer op elkaar reageren nu ze wat ouder zijn.

Mijn werk is mijn ontspanning geworden, daarnaast zorg ik er ook voor dat ik aan mezelf toekom. Zo ben ik in het najaar een week naar een vriendin op Aruba geweest. We zijn zelfs vijf weken na thuiskomst van de drieling verhuisd naar onze nieuwbouwwoning. We laten ons in niets tegenhouden.”

Anouk en Lidy kregen ook een drieling. Hun verhaal lees je in Flair 32-2022. Deze ligt van 10 augustus t/m 16 augustus in de winkel. Bestel 'm hier.

Tekst: Hester Zitvast | Fotografie: Petronellanitta