Voormalig Miss Universe Nederland Charlotte (36): 'De kanker, de brand, de burn-out, ik heb geleerd echt te luisteren naar mezelf’

Gescout

"Amper dertien was ik toen ik, tijdens een weekendje in Londen met mijn moeder, op straat door een gerenomeerd modellenbureau werd gescout. We wimpelden het af, ik wilde liever dierenarts worden. Een tomboy was ik, die in bomen klom en eindeloos buiten met een blaasbuis en papieren pijltjes door de struiken struinde. Maar terug in Nederland werd ik opnieuw gevraagd voor een fotoshoot en toen ging ik toch overstag.

Toen ik op mijn zeventiende werd gevraagd om een paar maanden in Milaan te gaan werken, hoefde ik daar niet lang over na te denken. Het was super heftig: vaak ging ik ’s ochtends om zes uur de metro al in, wat een grote chaos was, en ik sprak bovendien de taal niet. Ik voelde me lost."

Te kort of te dik

"Dan had ik weer te lange benen, dan was ik te kort of te dik en dan waren mijn ogen weer te blauw. Ik vond het hard en onmenselijk. Tegelijkertijd was het ook leuk om op de gekste feesten rond te lopen, met sterren en rijke mensen. Voor mij was het vooral een waanzinnig avontuur. Ondanks de heftigheid genoot ik van al die nieuwe ervaringen, omdat ik me ontwikkelde als mens.

Terug in Nederland won ik de Miss Universe Nederland verkiezing en mocht ik naar Vietnam voor de wereldwijde verkiezing. Een bijzondere ervaring. Je krijgt een chaperonne - je ‘miss-moeder’ noemen ze dat - die twentyfourseven bij je is en alles regelt: dat je de juiste jurk aan hebt, op tijd op de repetities bent en weer snel in een taxi zit. Je werd echt geleefd.

Na dat avontuur vroeg ik me af wat ik nou eigenlijk precies met mijn leven wilde. Ik werkte bij een kledingzaak, maar wilde wat anders, presenteren op tv. Dat leek logisch na het modellenwerk en het was ook een soort meidendroom: op tv komen. Dus maakte ik allemaal videotapes en stuurde die op, waarna Omroep Brabant belde. Ik mocht een televisieprogramma presenteren over wat er allemaal te doen is in Brabant. Later stroomde ik door naar landelijke televisie: een lifestyle-programma op zondagmiddag. Ondertussen maakte ik een magazine voor haarproducten en later richtte ik mijn eigen modebedrijf op: Labee. Ik was altijd bezig.”

Noodlanding

“Mijn man ontmoette ik op een festival, we zijn inmiddels vijftien jaar bij elkaar, waarvan acht getrouwd. Vlak na onze bruiloft vertrokken we naar Atlanta voor een driedaags festival, Tomorrowworld. Ik was zo moe, mijn lichaam schreeuwde om rust. Ik kreeg een koortslip terwijl ik die nooit eerder had gehad, had last van mijn schouders, mijn nek. Maar ik negeerde het. Ik vond slaap zonde van mijn tijd en ik was gewend te worden geleefd.

Op een gegeven moment vind je het zo normaal om altijd te blijven lachen en door te gaan, dat je niet eens meer door hebt dat je lichaam het niet meer trekt. Toen we na dat festival terugvlogen, ging het helemaal mis. Ik had enorme hoofdpijn, het kwam vanuit mijn nek en voelde alsof ik in brand stond, zo erg. Terwijl ik de stewardess in het gangpad om een paracetamol vroeg, viel ik flauw. Het vliegtuig maakte voor mij een noodlanding in Londen, de ambulance stond klaar en voerde me met gillende sirenes af.

Mijn man maakte zich enorme zorgen. We waren overrompeld, bang en onzeker. In het ziekenhuis werd ik uitgebreid onderzocht met scans en bloedafname, maar ze vonden niets. Ondertussen had ik nog steeds die helse hoofdpijn, een soort migraine keer honderd. Maar na een uur of zes, en veel vochttoediening, ging het wel weer en mocht ik weg. Mijn man en ik vlogen naar Nederland en gingen over tot de orde van de dag. Achteraf denk ik: wat raar was dat! Maar zo stak ik toen in elkaar: ik ging altijd maar door. De signalen van mijn lichaam negeerde ik."

Baarmoederhalskanker

"We besloten voor een kind te gaan, maar zwanger raken lukte niet. De huisarts stelde ons gerust: soms duurt het nu eenmaal even. Ik wist dat er iets mis was, dat was puur een gevoel. Toen de huisarts me voor de derde keer weg stuurde, ging ik naar een andere dokter, die een uitstrijkje deed. Het was niet goed: ik had baarmoederhalskanker, in een ver stadium. Ze probeerden het weg te branden, maar dat was niet succesvol, ik moest die week nog worden geopereerd.

Ik weet het nog precies, hoe ik bij de printer van mijn modebedrijf stond en reageerde op die mededeling met: ‘Oké, vrijdag operatie. Kan ik maandag dan weer werken?’ Alsof het niet over mij ging. Vervolgens belde ik mijn man om te zeggen dat ik moest worden geopereerd. Op een toon alsof ik vertelde dat hij even een pak melk moest halen. De grond zakte niet weg onder mijn voeten, ik schrok niet en was niet bang. Ze halen het weg en door, dacht ik. En zo ging het ook.

De maandag na de operatie zat ik weer op kantoor, de toko moest doordraaien. Waar die drive vandaan kwam? Ik denk prestatiedrang, ik wilde gezien worden. Ik was een jonge vrouw, ondernemer. Ik wilde laten zien dat ik een goedlopend bedrijf had en succesvol was. Ik vond het ook allemaal leuk, ik houd van werken en ben liever druk dan lui. De wereld had zo veel te bieden, ik wilde het allemaal meemaken en iets zinvols doen."

Lees ook Gwen werd slachtoffer van een roofoverval: ‘Voor ik het wist, stond er een jongen in mijn woonkamer’

Slechte moeder

“Bij de baarmoederhalskanker stond ik - net als bij die hoofdpijnepisode in het vliegtuig - nooit meer stil. Ik dacht dat dat gefixt was en had alle vertrouwen in mijn lichaam. Nu denk ik dat die hoofdpijn in het vliegtuig een waarschuwing was dat ik roofbouw pleegde op mijn lichaam en te veel stress had. Maar dat inzicht, dat ik niet goed voor mezelf zorgde, kwam pas veel later.

Op vakantie op Ibiza kregen we een telefoontje dat onze woonboerderij in brand stond. Op filmpjes zagen we hoe het hele huis in lichterlaaie stond. We hadden het net helemaal verbouwd, woonden er pas zes weken.

Voor het eerst verdween de grond onder mijn voeten, nu voelde ik wel stress. Mijn bedrijf verkeerde ondertussen in zwaar weer, Sky sliep niet en huilde veel, dus ik voelde me ook nog eens een slechte moeder. Mijn bedrijf ging uiteindelijk failliet. En ik was mezelf kwijt. Ik was werkloos, failliet, mijn spaargeld kwijt, had niks te doen en zat thuis met een huilbaby.

Mijn man herkende me niet meer. ‘Van die positieve energieke vrouw is niks meer over. Waar ben je?’ vroeg hij bezorgd. Ik wist het niet. Ik besloot het uit te zoeken en ging met Sky in ons huis op Ibiza wonen. Voor de buitenwereld leek ‘t het perfecte plaatje: ik daar op dat mooie eiland, vriendinnen kwamen logeren en wijntjes drinken, mijn man was er om de week. Niemand had door dat ik kapot ging vanbinnen."

Diep ongelukkig

"Ik was diep ongelukkig, een wrak. Ik had een burn-out: ik kon niet slapen, huilde veel en zorgde niet voor mezelf. Voor Sky kookte ik een groentehapje, maar zelf trok ik een zak chips open als avondeten. Ik vond mezelf een loser en vroeg me zelfs af wat mijn leven waard was. Toen ik een heftige ontsteking in mijn kaak kreeg en wakker werd met verlammingsverschijnselen, kwam ik uiteindelijk bij een arts terecht die me wakker schudde. Mijn zenuwstelsel was helemaal aangetast door de stress.

‘Je hebt twee opties,’ zei hij. ‘Of je gaat door met het leven dat je leidt en je belandt in een rolstoel. Of je gooit je leven radicaal om en gaat holistisch kijken wat er nou met je aan de hand is.’ Holy moly, schoot toen door me heen, ik heb er zelf invloed op. Mijn man, zussen en moeder hadden al vaker tegen me gezegd dat ik niet goed voor mezelf zorgde, maar ik zag het niet, het was een blinde vlek. Pas toen die arts zei dat ik zelf als enige kon voorkomen dat ik in een rolstoel zou komen, drong het tot me door: ík kon mezelf beter maken. Ik had een tweede kans! Toen ik buiten stond, voelde ik voor het eerst dat vlammetje weer en ik dacht bij mezelf: Lot, dit ga je fixen. Ik besloot te knokken voor mijn gezondheid en geluk.”

180 graden veranderd

“Eerst ging ik lezen en googelen en me verdiepen in voeding. Alle suikers uit mijn keukenkastjes propte ik in een grote vuilniszak. Ik maakte smoothies en at veel groentes, begon drie keer per dag een uur te mediteren. Na weken lang een stemmetje in mijn hoofd aan te horen dat zei ‘Sukkel, denk je nou echt dat dit gaat werken?’ voelde ik opeens een soort connectie. Ik voelde dat ik het waard was om mijn leven te veranderen, dat ik mezelf weer aan het vinden was. Vervolgens ging ik trainingen volgen zoals Neuro Linguïstisch Programmeren en cursussen neurowetenschappen.

Toen ik een boek wilde schrijven, verklaarde iedereen me voor gek, want ik was toch geen auteur? Inmiddels komt mijn zevende boek uit. Met mijn bedrijf Brain Balance doe ik theatertournees, coaching, lifestyle-adviezen en heb ik een opleidingsinstituut en een eigen supplementenlijn.

Achteraf ben ik blij met alles wat me is overkomen. De kanker, de brand, de burn-out. Ik heb door al die tegenslagen geleerd echt te luisteren naar mezelf. Mijn man heeft erg moeten schakelen en ik heb enorm respect voor hem. Zijn vrouw is hondertachtig graden veranderd."

Het verhaal van Charlotte staat in Flair 27-2022. Deze ligt van 29 juni t/m 5 juli in de (online) schappen. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.