Sjifra (44) heeft borstkanker: 'Na de schrik van de diagnose komt de kwelling van de onzekerheid'
Sjifra Meester is 44 jaar als ze deze zomer hoort dat ze borstkanker heeft. Voor Flair doet ze tijdens oktober borstkankermaand haar verhaal in vijf openhartige columns. Dit is haar derde column, haar tweede column lees je hier.
Na de schrik van de diagnose komt de kwelling van de onzekerheid. Ruim een week moet ik wachten om te weten of er uitzaaiingen zijn. Wel of geen uitzaaiingen heeft een grote invloed op de prognose. Om mijn lijf goed in kaart te kunnen brengen krijg ik een MRI en een PET-scan.
Angst voor prikken
Meer dan tegen de scans, zie ik op tegen de infusen die geprikt moeten worden (voor het toedienen van contrastvloeistoffen). Ik heb een enorme angst voor het prikken van naalden in aderen. Zelfs als ik lig, of als er alleen maar over gesproken wordt, kan ik flauwvallen.
De huisarts, die belt om te vragen hoe het gaat, schrijft me iets kalmerends voor. Desondanks val ik toch flauw als bij de MRI het prikken niet in één keer lukt. Bij de PET-scan gaat het inbrengen van het infuus in één keer goed en blijf ik gelukkig wel bij bewustzijn. De scans zelf vallen me erg mee. Ik doe mijn ogen dicht en probeer te bedenken dat ik op een wit strand lig. Het helpt om wat te ontspannen en het is sneller voorbij dan verwacht.
Lees ook Sjifra (44) heeft borstkanker: ‘Mijn zoon is erg overstuur en vraagt of ik doodga’
Wachten, wachten, wachten
Dit was stap 1. Stap 2: wachten op de uitslag. En dat is moeilijk. Heel moeilijk. Mijn gedachten gaan heen en weer, van onder naar boven en weer terug. Van de meest heftige ideeën tot de meest positieve. Het gaat van 'het zit overal en er is niks meer aan te doen' tot 'er zijn geen uitzaaiingen en alles komt goed'.
Overdag heb ik redelijk afleiding, maar slapen lukt niet. Ik word bang om naar bed te gaan, omdat dan het denken onvermijdelijk is. Ik voel van alles in mijn lichaam en ben iedere keer weer bang dat het een teken van een uitzaaiing is. Mezelf geruststellen is moeilijk.
Gelukkig is daar eindelijk de dag waarop ik de uitslag van de scans krijg. Om 13.00 uur heb ik een afspraak met de arts. Helaas duurt het tot 13.45 uur voordat ze er is. Het lijken de 45 meest vreselijke minuten van ons leven. Ik heb het gevoel dat ik ga flauwvallen van de spanning en Björn denkt bijna een hartaanval te krijgen.
Zich excuserend komt de arts de spreekkamer binnen waar we intussen zitten. Met ingehouden adem zeggen we haar gedag en mompelen we dat we het snappen. Ze laat ons gelukkig niet lang in spanning zitten en zegt gelijk dat er goed nieuws is: er zijn geen uitzaaiingen!
Sjifra heeft een geregistreerd partnerschap met Björn (45). Samen hebben ze twee kinderen: Tijn van 10 en Yenthe van 8. Ze werkt als GZ-psycholoog in de kinder- en jeugdpsychiatrie.
